Ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης γράφει την κριτική του για την ταινία «Το Αυτό: Κεφάλαιο 2 (It Chapter Two)» του Αντι Μουσιέτι
Είκοσι επτά χρόνια μετά από τα πρώτα αιματηρά γεγονότα, ο τρόμος ζωντανεύει ξανά στην κωμόπολη Ντέρι και οι επιζήσαντες πρωταγωνιστές επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος με στόχο να σπάσουν την κατάρα του σατανικού κλόουν Πένιγουαϊζ.
Στην πρώτη ταινία τα παιδιά-μέλη του Losers Club (Λέσχη των Αποτυχημένων) βρέθηκαν στο μάτι του απόλυτου Κακού και παρά το γεγονός ότι τα περισσότερα επιβίωσαν οι απώλειες ήταν οδυνηρές. Ως ενήλικες πλέον καλούνται να αντιμετωπίσουν εκ νέου τον εφιάλτη, αν και από άλλη οπτική γωνία, φυσικά, αφού τα 27 χρόνια που μεσολάβησαν άλλαξαν πολλά. Όμως τα ανοιχτά τραύματα εκείνης της τρομακτικής περιπέτειας μοιραία τους οδηγούν σε μειονεκτική θέση. Ο αργεντινός σκηνοθέτης Άντι Μουσιέτι, που τίναξε την μπάνκα στον αέρα με το πρώτο «It» (έγινε η πιο εμπορική ταινία τρόμου στην ιστορία του αμερικανικού box office), ανέγνωσε σωστά το μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ που χώρεσε στη μικρή πόλη του Ντέρι όλα τα βάρη και τα τραύματα της παιδικής ψυχής. Έχοντας όχι μόνο τις ευλογίες του συγγραφέα αλλά και την υποκριτική συνδρομή του στο νέο φιλμ (ο Κινγκ στην πιο κωμική στιγμή του έργου υποδύεται τον φλεγματικό ιδιοκτήτη του παλιατζίδικου όπου ο Μπιλ εντοπίζει το παιδικό του ποδήλατο) ο Μουσιέτι συνεχίζει με την ίδια συνταγή.Το νέο τρενάκι του τρόμου με μηχανοδηγό τον αλλόφρονα κλόουν παρουσιάζει εξαιρετική ομοιογένεια και συνοχή σε σχέση με το προ διετίας φιλμ, καθώς η ενήλικη εκδοχή εκείνης της πιτσιρικαρίας εκτός της πειστικής ομοιότητας κουβαλά τα κομμάτια μιας εύθραυστης και διαλυμένης παρέας που στα έγκατα της μνήμης της κρύβει τους χειρότερους εφιάλτες του παρελθόντος. Ο Πένιγουαϊζ αρκεί να κουνήσει το δαχτυλάκι του για να ζωντανέψει –με απολαυστικά φρικιαστικές εικόνες– το πιο κρυφό μυστικό του καθενός: η σεξουαλική κακοποίηση από τον πατέρα της Μπεβ, η ενοχή του Μπιλ για το θάνατο του μικρού αδελφού, η ταπείνωση του Ρίτσι λόγω της ομοφυλοφιλίας του, ο στιγματισμός του Μάικ για τον φονικό εμπρησμό, το σχολικό μπούλινγκ για τον χοντρούλη Μπεν, οι φοβίες του υποχόνδριου Έντι εξαιτίας της νευρωτικής μάνας του που είχε τραγικό φινάλε. Και τέλος η απώλεια του Στάνλεϊ που δείχνει να τους κατατρέχει ακόμη. Η μεγάλη διάρκεια του φιλμ –169 λεπτά– δικαιολογείται από τη λεπτομερή ανάλυση του κάθε χαρακτήρα (που ο συγγραφέας και ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζουν σαν ίσα μέλη) καθώς και την προετοιμασία για την ανατριχιαστική τελική αναμέτρηση στο υγρό και ζοφερό σπήλαιο του Πένιγουαϊζ στα θεμέλια του στοιχειωμένου σπιτιού του Ντέρι. Ο ρομαντισμός της παιδικής φιλίας –χωρίς την αθωότητα αυτή τη φορά– είναι το επικό στοιχείο του φιλμ που μας υπενθυμίζει διαρκώς τη σημασία του παραμυθιού και της μαγείας. Ο τρόμος δεν μπορεί να λείψει σε κανένα από τα δύο, ισχυρίζεται ο Κινγκ. Ποιος μπορεί να έχει αντίθετη άποψη;
