Η κριτική της ταινίας του Γούντι Άλεν «Μια βροχερή μέρα στη Νέα Υόρκη (A rainy day in New York)» από τον Κωνσταντίνο Καϊμάκη.
Ο νεαρός γόνος πλούσιας οικογένειας Μπάγκσι και η φοιτήτρια φίλη του Άσλι, που θέλει να γίνει δημοσιογράφος, σχεδιάζουν ένα ρομαντικό γουικέντ απόδρασης στη Νέα Υόρκη αλλά μια επαγγελματική υποχρέωση της κοπέλας (έχει καταφέρει να κλείσει συνέντευξη με γνωστό σκηνοθέτη) φέρνει συνεχώς εμπόδια στα σχέδιά τους.
Η ταινία που πέρασε από χίλια μύρια κύματα (η περίφημη διαμάχη του σκηνοθέτη με την παραγωγό Amazon λόγω της αρχικής απόφασης της εταιρείας να μη διανείμει την ταινία στις αίθουσες λόγω της αναβίωσης παλιού σεξουαλικού σκανδάλου που αναμειγνύεται το όνομα του Άλεν) είναι μια τυπική γουντιαλεντική δημιουργία. Νευρωτικοί χαρακτήρες, παλιομοδίτικος ρομαντισμός, αιχμηρές κωμικές ατάκες που κόβουν σαν ξυράφι, ρετρό αισθητική, αποθέωση της μούσας του που δεν είναι άλλη από την πανέμορφη για άλλη μια φορά Νέα Υόρκη που «στη βροχή δείχνει τέλεια». Ο 84χρονος δημιουργός έχει τη διαύγεια να βάζει στην ίδια ζυγαριά σημαντικά φιλοσοφικά ερωτήματα και παιδιάστικες απορίες ώστε το σύνολο να μη μοιάζει ποτέ υπερβολικό ή σοβαροφανές. Το σεξ, το σταρ σύστεμ, ο ρόλος της μοίρας, το κυνήγι της καριέρας ως φάρος ζωής, η σνομπ υψηλή κοινωνία, το δράμα ως συμπλήρωμα της κωμωδίας στο έργο της ζωής, η ρομαντική διάσταση του τζόγου (ο κυνικός ήρωας με το βαρύ όνομα που παραπέμπει στον Φιτζέραλντ είναι ένας λάτρης του τζόγου) είναι κάποια στοιχεία που συνδέονται ομαλά σε ένα λειτουργικό σύνολο, το οποίο όμως έχουμε δει άπειρες φορές στο παρελθόν από τον κάπως κουρασμένο εδώ αγαπημένο μας σκηνοθέτη.
16°
