Κριτική για τις νέες ταινίες της εβδομάδας

Mamma Mia! Here We Go Again (**)

Σκηνοθεσία: Ολ Πάρκερ Πρωταγωνιστούν: Λίλι Τζέιμς, Αμάντα Σέιφριντ, Μέριλ Στριπ, Ντόμινικ Κούπερ, Κριστίν Μπαράνσκι, Πιρς Μπρόσναν, Κόλιν Φερθ, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Σερ, Τζούλι Γουόλτερς

Δέκα χρόνια μετά από το γάμο της, η Σόφι προσπαθεί να ανακαινίσει το ξενοδοχείο της μακαρίτισσας μητέρας της  στο ελληνικό νησί «Καλοκαίρι» με τη βοήθεια των πιστών φιλενάδων της δεύτερης. Με αυτό τον τρόπο πάντως μαθαίνει κι άλλα μυστικά για το παρελθόν της εκκεντρικής οικογένειας της με τους τρεις μπαμπάδες!

Αν και η λέξη πρωτοτυπία απουσιάζει πλήρως από η συνέχεια του «Mamma Mia» το ζητούμενο είναι άλλο: να φτιαχτεί άλλο ένα κεφάτο κινηματογραφικό πάρτι στους ρυθμούς των ABBA και καλοφτιαγμένες εικόνες καλοκαιριού. Οι ίδιοι ακομπλεξάριστοι χαρακτήρες – με τη Μέριλ Στριπ να εμφανίζεται μόλις σε 2 σκηνές διάρκειας το πολύ 5 λεπτών- χορεύουν και τραγουδούν σαν να μην υπάρχει αύριο, προφανώς επηρεασμένοι από τη θλιβερή κατάληξη της Ντόνα την οποία θυμούνται σε κάθε ευκαιρία. Ταυτόχρονα παλεύουν να βρουν στη ζωή τους την πολυπόθητη ισορροπία μεταξύ σοβαρότητας και ελαφρότητας, ενώ το μισό φιλμ είναι χτισμένο στη νεανική ζωή της Ντόνα (τη νεαρή Στριπ υποδύεται με άνεση  και μπρίο η βρετανίδα Λίλι Τζέιμς) και την περιγραφή των συμβάντων που οδήγησαν στον κεραυνοβόλο έρωτα που είχε μόλις αντίκρισε το ελληνικό νησί αποφασίζοντας να ζήσει για πάντα εκεί. Φυσικά οι κωμικοτραγικές συνέπειες αυτού του έρωτα με την τριπλή περιπέτεια που την οδήγησε στη γέννηση της Σόφι δίνονται με πληθώρα μουσικών χαριτομενιών και μια υποψία μελαγχολίας που σβήνει αμέσως όταν στο σκηνικό πέφτουν οι πρώτες νότες από τα κλασικά άσματα των σουηδών βασιλιάδων της ποπ!  Τα τσιτάτα δεν λείπουν γύρω από την αιώνια διαμάχη των φύλων («αν η δουλειά της μητέρας ήταν εύκολη θα την έκαναν και οι πατεράδες» ή «όλοι οι άντρες είναι γουρούνια παρότι τα αγαπώ τα κακόμοιρα (τα γουρούνια)»), τα διδάγματα γύρω από τις προβληματικές σχέσεις έχουν περίοπτη θέση («δεν έχει νόημα να παλεύεις να ανέβεις σε ένα τοίχο όταν αυτός είναι ο λάθος τοίχος») ενώ η φιλία, ο έρωτας και η οικογένεια αποτελούν την αγία τριάδα που σέβονται με τυφλή πίστη όλοι οι παραθεριστές του νησιού kalokairi, που ως γνωστόν μεταφέρθηκε από την Σκόπελο στην… Κροατία, που «ντύθηκε» Ελλάδα από την κορφή ως τα νύχια, προσφέροντας μερικές αληθινά ειδυλλιακές εικόνες της Αδριατικής. Δεν είναι άσχημο το φιλμ αφού στους περισσότερους στόχους που έχει βάλει πετυχαίνει να τους ολοκληρώσει με επαγγελματική επάρκεια, το ελληνικό στοιχείο τονίζεται με την εμφάνιση του Πάνου Μουζουράκη ως αποτυχημένος μουσικός ενώ κάποιες πινελιές ιδιαιτερότητας έχουν γούστο (η καταπληκτική εμφάνιση τη Σερ και το «μεξικάνικο» ειδύλλιο της με τον Άντι Γκαρσία που μετρά από το μακρινό 1959) και αποδόμηση κάθε μορφής σοβαροφάνειας!

---

Ο 20ός μου αιώνας (My 20th Century) (***)

Σκηνοθεσία: Ιλντικο Ενιέντι Πρωταγωνιστούν: Ντορότα Σέγκντα, Ολεγκ Γιανόφσκι, Πέτερ Ντόμπαϊ, Πάουλους Μάνκερ

1880. Τη νύχτα που ο Τόμας Έντισον παρουσιάζει δημόσια τον πρώτο ηλεκτρικό λαμπτήρα στο Νιου Τζέρσεϊ, δυο δίδυμα κορίτσια βλέπουν το πρώτο φως στην Βουδαπέστη. H Ντόρα και η Λίλι, ζουν πουλώντας σπίρτα σε περαστικούς, ώσπου απάγονται από αγνώστους και μεγαλώνουν χωριστά. Σχεδόν μια εικοσαετία μετά συναντάμε την Ντόρα ψευτοαριστοκράτισσα τυχοδιώκτρια και την Λίλυ αναρχική βομβίστρια.

To βραβευμένο με Χρυσή Κάμερα στο φεστιβάλ Κανών 1989 ντεμπούτο της Ιλντικο Ενιέντι («Ψυχή και Σώμα») είναι ένα ονειρικό ιστορικό δοκίμιο, διανθισμένο με απλές ιδέες και υπέροχες εικαστικές συνθέσεις να τις συνοδεύουν. Η δημιουργός από τη Βουδαπέστη βάζει την προσωπική της σφραγίδα σε μια συναρπαστική εμπειρία που δεν βουλιάζει κάτω από το βάρος των υπέρμετρων φιλοδοξιών της (μέσα από τις περιπέτειες των δύο αδελφών γνωρίζουμε τις επιστημονικές ανακαλύψεις,  τις κοινωνικές  ιδέες και τα πολιτικά  κινήματα που ετοιμάζονται να σαρώνουν την ανθρωπότητα στη  χαραυγή του 20ου αιώνα) αλλά μεταβάλλεται σε ένα ιδιαίτερο, απαιτητικό και σπάνιο κινηματογραφικό δώρο για όσους θεατές τολμήσουν να το ανακαλύψουν.

---

Το Βιβλιοπωλείο της Κυρίας Γκριν (The Bookshop) (***)

Σκηνοθεσία: Ιζαμπέλ Κοϊξέ Πρωταγωνιστούν: Εμιλι Μόρτιμερ, Μπιλ Νάι, Πατρίσια Κλάρκσον, Ονορ Νίφσι, Τζέιμς Λάνς

Στην επαρχιακή Αγγλία του 1959, μια νεαρή γυναίκα αποφασίζει, παρά την αντίθετη άποψη των κατοίκων, να ανοίξει ένα βιβλιοπωλείο που προωθεί ριζοσπαστικά – και προκλητικά για την εποχή - αριστουργήματα της λογοτεχνίας όπως η «Λολίτα» του Ναμπόκοφ και το «Φαρενάιτ 451» του Ρέι Μπράντμπερι.

Τρία βραβεία Γκόγια (Καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και διασκευασμένου σεναρίου) για τη νέα ταινία της Ιζαμπέλ Κοϊξέ που βασίζεται  στο ομώνυμο μπεστ σέλερ της Πενέλοπε Φιτζέραλντ. Η αφύπνιση τη συντηρητικής κοινωνία μέσω της ανάγνωσης του κατάλληλου βιβλίου, το όραμα μιας μαχητικής γυναίκας που πάει κόντρα σε όλους έχοντας ως πυξίδα στο δρόμο της το δίκαιο και την ελπίδα και, κυρίως, το δικαίωμα στην ελευθερία είναι οι βασικοί πυλώνες του έργου. Διατηρώντας μια δυναμική ματιά σε όλο το βίο της ηρωίδας της (μια υπέροχη Έμιλι Μόρτιμερ στο ρόλο) η ισπανίδα Κοϊξέ κλιμακώνει στρωτά, με φιλοσοφικό και πνευματικό βάθος αλλά και μια αδιόρατη μελαγχολία την ιστορία της. Στέκοντας περισσότερη ώρα στα σημεία-κλειδιά ρισκάρει να «ντύσει» την ταινία της με ένα απρόσκλητο διδακτισμό που περικλείει έννοιες που άπτονται του φεμινισμού, της καθοδήγησης και του πολιτικού μηνύματος αλλά χάρη στην αίσθηση του μέτρου και του χειρισμού των εκφραστικών της μέτρων αποφεύγει την τελευταία στιγμή την μπανανόφλουδα.

---

Μυστικό Συστατικό (Iscelitel) (**1/2)

Σκηνοθεσία: Γκιόρτσε Σταβρέσκι Πρωταγωνιστούν: Μπλάγκοζ Βεζέλινοφ, Ανάστας Τανόφσκι, Ακσελ Μεχμέτ, Αλεκσάνταρ Μίκιτς

O Βέλε χρησιμοποιεί κλεμμένη μαριχουάνα για να φτιάξει κέικ για τον άρρωστο πατέρα του, προκειμένου να ανακουφίσει τον πόνο του από τον καρκίνο. Ως εκ θαύματος, η υγεία του πατέρα του βελτιώνεται, αλλά ξαφνικά ο Βέλε έχει άλλα προβλήματα να αντιμετωπίσει.

Ανθρώπινη δραμεντί, δοσμένη με ένα θεραπευτικό χιούμορ, χωρίς πάντως να αγνοεί το δραματικό βάθος αλλά και τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που ορίζουν την  τραγικότητα της ιστορίας. Το ιδιαίτερο βαλκανικό χρώμα σημαδεύει την πλοκή της μικρής τρυφερής ιστορίας και ο τραχύς κοινωνικός ρεαλισμός συναντά τη παθιασμένη δίψα των ηρώων για ζωή. Βραβείο Κοινού στο τμήμα Ματιές στα Βαλκάνια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2017 για ένα φιλμ που παρά τη μαυρίλα του θέματος δεν χάνει στιγμή την αισιοδοξία και την ανθρωπιά του.

---

ΑΚΌΜΗ

Ο «Ταχυδρόμος» (Il postino) (***1/2) μια περίφημη ταινία των 90ς που έφτασε απρόβλεπτα μέχρι την τελική ευθεία των όσκαρ επανακυκλοφορεί στις αίθουσες. Το φιλμ του Μάικλ Ράντφορντ με τους Φιλίπ Νουαρέ, Μαρία Γκράτσια Κουτσινότα, Μάσιμο Τροϊζι, μας μεταφέρει σε ένα ψαροχώρι της μεταπολεμικής Ιταλίας όπου ο νεαρός ταχυδρόμος Μάριο Ρουόπολο, (Μάσιμο Τροΐζι) γνωρίζει τον Χιλιανό ποιητή Πάμπλο Νερούδα (Φιλίπ Νουαρέ) εξόριστο από την πατρίδα του για πολιτικούς λόγους. Ποίηση, συγκίνηση και ερωτισμός (μοναδική η σκηνή με το ποδοσφαιράκι πουπαίζουν οι Κουτσινότα με τον Τροϊζι) σε μια ταινία που είναι η αποθέωση του Καλού.