Το δωμάτιο των θαυμάτων

Το μοναχικό σινεμά του Τοντ Χέινς δεν γνωρίζει από σεναριακές κοινοτυπίες ή συμβατικά στερεότυπα. Ακόμη και στις πιο στρωτές αφηγηματικά δουλειές του το απρόσμενο καραδοκεί και οι ήρωες του συντρίβονται από μια συναισθηματική θύελλα («Carol», «Ο παράδεισος είναι μακριά»), ενώ στις πιο πειραματικές του («I am not there», «Velvet goldmine») η εικαστική ιδιορρυθμία υπηρετεί πιστά το καλλιτεχνικό σκοπό του. Το «Δωμάτιο των θαυμάτων» δεν ανήκει σε καμιά από τις ανωτέρω τάσεις. Μοιάζει σαν διαχωριστική γραμμή του σύμπαντός του, με τη μεταφυσική χροιά να σφιχταγκαλιάζει το ανθρώπινο δράμα. Στην ασπρόμαυρη παλιά ιστορία, βγαλμένη θαρρείς από ταινία του βωβού κινηματογράφου με υπότιτλους να αφηγούνται τα απολύτως απαραίτητα, η αφοπλιστική Ρόουζ ζητάει τη μητρική αγκαλιά αλλά αντί αυτής εισπράττει την απόρριψη. Στο έγχρωμο σύμπαν των 70s η μητροπολιτική Νέα Υόρκη είναι εξίσου (αν όχι περισσότερο) επικίνδυνη για ένα παιδί, αλλά ο αποφασισμένος Μπεν έχει την τύχη να «φιλοξενηθεί» στο μαγικό δωμάτιο. Και στις δύο περιπτώσεις οι συμπτώσεις οδηγούν τα βήματα των δύο ηρώων στον ίδιο δρόμο, με τη λύση να δίνεται αβίαστα, αφοπλιστικά αλλά και με σοφία καμωμένη. Είναι η δύναμη του βλέμματος, το πείσμα της θέλησης και η ανταμοιβή του υπεράνθρωπου κόπου, που κάνει τα παιδιά να βρουν επιτέλους το χώρο που ανήκουν και μαζί τη γαλήνη στην ψυχή τους. Και να μοιραστούν με τους λίγους αλλά ξεχωριστούς και ικανούς «συγγενείς» τους το μαγικό άγγιγμα του θαυματουργού και φαντασμαγορικού τούτου «Δωματίου» που, όπως σε κάθε ταινία του Χέινς, δεν απευθύνεται στους κυνικούς αλλά σε εκείνους που ακόμη ονειρεύονται.