Ο Στιβ Φορντ είναι ο μοναδικός ντετέκτιβ του Λος Άντζελες. Ένας ζωντανός θρύλος της πόλης που όμως αρνείται να μεγαλώσει, καθώς γουστάρει ακόμη να κάνει σκέιτμποργκ και σέρφινγκ, ενώ η μόνη σχέση που εξακολουθεί να δίνει νόημα στη ζωή του είναι αυτή που έχει με το σκύλο του Μπάντι. Όταν μια συμμορία εμπόρων ναρκωτικών κλέβει τον Μπάντι ο Στιβ τα παίρνει «χοντρά» και αποφασίζει να διαλύσει ό,τι βρεθεί στο δρόμο του. Όμως η αληθινή ζωή είναι πολύ σκληρή για ταρζανιές τέτοιου τύπου και ο Στιβ δεν σταματάει να μετράει σφαλιάρες από παντού...
Στο είδος του φιλμ νουάρ έχουν αφιερωθεί ποικιλοτρόπως και τεχνηέντως μεγάλες μορφές του κινηματογράφου. Ποιος μπορεί να λησμονήσει την κατεργαριά του Άλτμαν που έσβησε μεμιάς το ασπρόμαυρο, μελαγχολικό σκηνικό του νουάρ, βάζοντας τον Έλιοτ Γκουντ να ιδρωκοπάει στο Λος Άντζελες του «Μεγάλου αποχαιρετισμού» (1973) εν μέσω χιπισμού και καλοκαιρινής ραστώνης; Ή τους Κοέν που αποδόμησαν εμφατικά και εμμονικά σχεδόν τα κλισέ του είδους με μια σειρά ταινιών («Μόνο αίμα», «Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί» κ.ά.) που χωρούν δεκάδες αναγνώσεις; Ο Μαρκ Κάλεν, γραφιάς κυρίως τηλεοπτικών σειρών («Lucky», «Las Vegas» κ.ά.), επιχειρεί στο κινηματογραφικό ντεμπούτο του να συνεισφέρει στην αλυσίδα των πειραγμένων νουάρ με μια κωμική παρεμβολή που δεν φείδεται ιδεών αλλά σε επίπεδο γραφής και σκηνοθετικής διαύγειας είναι σκέτο σκορποχώρι. Από ένα σημείο και μετά μάλιστα ο Κάλεν προσπαθεί απεγνωσμένα να γίνει κωμικός ή έστω διασκεδαστικός, αλλά λίγες καταστάσεις βγάζουν το γέλιο το οποίο υπόσχονται στο χαρτί. Γιατί μη μου πείτε πως χαρακτήρες όπως ο κτηνάρας αρχηγός των εμπόρων ναρκωτικών που υποδύεται ο θηριώδης Τζέισον Μομόα του «Game of Thrones» ή ο λευκορώσος τοκογλύφος του Κεν Καβιτιάν («Borat») και η νυμφομανής σέξι Νόλα της Τζέσικα Γκόμεζ δεν προσφέρονται για κανιβαλισμό δίχως όρια; Όμως ο Κάλεν δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί όλο αυτό το θησαυρό που κρατά στα χέρια του (συνυπογράφει το σενάριο με τον αδελφό του Ρομπ) κι αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Πριν όμως εγκαταλείψει το πλοίο έχει καταφέρει να φτιάξει 2-3 θεοπάλαβες σκηνές όπως εκείνες των παζαριών που κάνει ο ήρωας με τον αδίστακτο Σπάιντερ ή τον τοκογλύφο Γιούρι και κυρίως εκείνη τη σεκάνς όπου ο θεόγυμνος Γουίλις το σκάει ολόγυμνος με το σκέιτ του και κρύβει το πιστόλι του στο μόνο μέρος που μπορεί (μαντέψτε πού…) όταν ο αστυνομικός τού ζητάει να σηκώσει τα χέρια ψηλά!
22°
