Βλέποντας την ταινία του Ινιαρίτου δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς στο μεγαλείο των εικόνων της και στη φιλοδοξία της παραγωγής της που αγγίζει σχεδόν τα όρια της τρέλας. Γυρισμένο στις πιο αφιλόξενες περιοχές της Αμερικής, το φιλμ είναι γεμάτο από εικόνες της φύσης που κόβουν την ανάσα και τις οποίες η κάμερα του Εμάνουελ Λουμπέζκι ανυψώνει στο σημείο της αληθινής ποίησης. Δεν μπορείς παρά να χειροκροτήσεις τη δυναμική, γεμάτη ενέργεια σκηνοθεσία του Ινιαρίτου που στήνει σκηνές δράσης που κόβουν την ανάσα ή τη θαρραλέα ερμηνεία του Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Θα μπορούσες να περιγράψεις το φιλμ σαν ένα γουέστερν ή μια ταινία εκδίκησης, αλλά έτσι μάλλον θα στερούσες κάτι από το εύρος και τη φιλοδοξία του περιορίζοντάς το σε ένα είδος. Όμως είναι ακριβώς αυτή του η φιλοδοξία που καταλήγει να γίνεται το εμπόδιο στο οποίο σκοντάφτει. Η επιμονή του Ινιαρίτου να κάνει κάτι παραπάνω από σαφή την «υπαρξιακή» φύση αυτής της περιπέτειας, αφήνει χώρο σε σκηνές και μια ηχητική μπάντα που θα μπορούσε να περιγραφούν ως «εξωφρενικά προφανείς μιμήσεις των κλισέ του Τέρενς Μάλικ». Και η πίστη του πως το φιλμ του θα πρέπει να είναι αληθινά επικό τραβά τη διάρκεια σε μεγαλύτερο μάκρος απ’ όσο η ιστορία αντέχει και σε ένα φινάλε που φλερτάρει επικίνδυνα με μια κατά στιγμές ενοχλητική υπερβολή.
15°
