H γέφυρα των κατασκόπων

Αν υπήρχαν αμφιβολίες για το ότι ο Στίβεν Σπίλμπεργκ είναι ένας από τους καλύτερους sorytellers του σινεμά, με μια γλώσσα που μεταφράζει στο σήμερα αυτήν ενός κλασικού αμερικάνικου κινηματογράφου, η «Γέφυρα των κατασκόπων» μπορεί να τις διαλύσει. Αυτή η γοητευτική, προσεγμένη σε κάθε της λεπτομέρεια εξιστόρηση μιας σειράς γεγονότων, έχει τη φόρμα ενός καλοστημένου, απολαυστικού σινεμά για το κοινό με μερικές δόσεις (ελαφρώς παράδοξου) χιούμορ που φέρουν την υπογραφή των αδελφών Κοέν που «πείραξαν» το σενάριο. Έχει και έναν εξαιρετικό πρωταγωνιστή στο πρόσωπο του Τομ Χανκς, που σχεδόν ολοκληρώνει εδώ τη μεταμόρφωσή του στο σύγχρονο αντίστοιχο του Τζίμι Στιούαρτ, καθώς κι ένα αναγκαίο μήνυμα για την υποχρέωση κάθε δημοκρατίας να παρέχει δικαιοσύνη σε όλους. Ένα μήνυμα που ακόμη κι αν αδυνατίζει στο δεύτερο μισό της ταινίας κάτω από το βάρος των κατασκόπων και των διαπραγματεύσεων, παραμένει ένας από τους σημαντικότερους λόγους ύπαρξης αυτής της ταινίας.