Ο φωτογράφος Γιώργος Κορδάκης και η αβίαστη ματιά στην ομορφιά

Ο Γιώργος Κορδάκης δεν είναι απλά ένας φωτογράφος· είναι ένας παρατηρητής του κόσμου που, χωρίς βιαστικές κινήσεις και χωρίς περιττές εξηγήσεις, αποτυπώνει εικόνες που ισορροπούν μεταξύ ρεαλισμού και ονείρου. Γνωστός για το χαρακτηριστικό του ύφος και την αφοσίωσή του στο φιλμ μεγάλου φορμά, έχει καταφέρει ν’ αφήσει το προσωπικό του αποτύπωμα τόσο στην καλλιτεχνική όσο και στην εμπορική φωτογραφία, χωρίς να προδώσει ποτέ την αισθητική του ταυτότητα.

Η πορεία του ξεκίνησε σχεδόν τυχαία, μέσα από μια διαδικασία συνεχούς δοκιμής και αυθεντικής αναζήτησης. Στην πορεία αυτή, οι πόλεις και οι δρόμοι της Αμερικής τον σημάδεψαν, όπως και το ένστικτό του να βλέπει την ομορφιά εκεί όπου άλλοι την προσπερνούν. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο φωτογράφος μιλά για τη ζωή, τη φωτογραφία, την Αμερική, τη Μύκονο και τη μαγική λέξη που συνοψίζει τη στάση του απέναντι σε όλα: «αβίαστα».

Πώς ξεκίνησε η σχέση σας με τη φωτογραφία; Υπήρξε μια καθοριστική στιγμή που σας έκανε να πείτε «Ναι, αυτό θα κάνω!»;
Δεν νομίζω πως υπήρξε ποτέ μια τέτοια καθοριστική στιγμή. Ήταν μια πολύ γλυκιά και αθώα περίοδος, στην οποία μυήθηκα τυχαία στον κόσμο της φωτογραφίας. Ξεκίνησα να αυτοδιδάσκομαι μέσω μιας trial and error διαδικασίας (που μάλλον διαρκεί ακόμα).

Έχετε ζήσει σε πολλές πόλεις ανά τον κόσμο. Ποια από αυτές σας επηρέασε περισσότερο ως φωτογράφο;
Αν έπρεπε να διαλέξω μία, θα έλεγα το Λος Άντζελες. Αλλά η αλήθεια είναι πως περισσότερο με ενέπνευσε η αμερικανική ύπαιθρος, οι μεσοδυτικές πολιτείες.

Αν έπρεπε να περιγράψετε τη φωτογραφική σας ματιά με μία λέξη, ποια θα ήταν και γιατί;
«Παρατηρητής». Γιατί αυτό είμαι από φυσικού μου, ανεξάρτητα από το αν κρατάω κάμερα. Ευτυχώς, συχνά τυχαίνει να απαθανατίζω αυτά που παρατηρώ.

Τι αναζητάτε όταν σηκώνετε τη μηχανή για να φωτογραφίσετε; Την ομορφιά ή την αλήθεια;
Την ομορφιά σίγουρα. Αφού όμως τη βλέπω, δεν είναι και η αλήθεια (μου);

Πιστεύετε ότι ένα καλό καρέ είναι περισσότερο θέμα τύχης ή προετοιμασίας;
Δεν πιστεύω αποκλειστικά στο ένα ή στο άλλο. Υπάρχουν υπέροχες εικόνες που έγιναν από τύχη και άλλες που προέκυψαν έπειτα από πολλή προετοιμασία.

Πώς ισορροπείτε ανάμεσα στην εμπορική φωτογραφία και στην καθαρά καλλιτεχνική σας δουλειά;
Στην αρχή δυσκολευόμουν και έκανα μεγάλα διαλείμματα ανάμεσα στις δύο «ιδιότητες». Με τα χρόνια, αποδέχτηκα ότι έχω διπλή προσωπικότητα – και πλέον ισορροπώ με μεγαλύτερη άνεση.

Η συλλογή «10.000 American Movies» ήταν αποτέλεσμα πέντε ετών. Τι σας δίδαξε για την Αμερική και για εσάς τον ίδιο;
Κατάλαβα τη σημασία του μεγέθους και της κλίμακας. Για κάποιον που μεγάλωσε σε μια μικρή χώρα δεν είναι αυτονόητη αυτή η κατανόηση. Στην Αμερική αντιλαμβάνεται κανείς γιατί είναι αυτή που είναι. Δεν είναι «μία» χώρα· είναι ένα συνονθύλευμα πολιτισμών, αισθητικών, θρησκειών, που συνυπάρχουν (συνήθως ειρηνικά) κάτω από μία σημαία. Επίσης με εντυπωσίασε το πόσο εύκολα πετά κανείς τη «στολή» του τουρίστα και νιώθει κομμάτι της – πράγμα σπάνιο στον υπόλοιπο κόσμο.

Αν έπρεπε να κρατήσετε μία μόνο δουλειά σας ως «πιο σημαντική», ποια θα ήταν και γιατί;
Δύσκολη ερώτηση… αλλά θα πω όλες οι δουλειές που έκανα με Polaroid film μεγάλου φορμά. Για λόγους τεχνικής πρόκλησης, αισθητικής, αλλά και λόγω του ρομαντισμού που κουβαλά η συγκεκριμένη τεχνική. Και επειδή, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν θα μπορέσω να το ξανακάνω.

Ποια φωτογραφία σας θα θέλατε να «μιλήσει» για εσάς όταν δεν θα μπορείτε να μιλήσετε πια;
Δουλεύω πάνω σ’ αυτό, αυτήν ακριβώς την περίοδο.

Υπάρχει κάποιο ταξίδι ή τόπος που σας άλλαξε καλλιτεχνικά ή προσωπικά;
Τα μεγάλα ταξίδια στην Αμερική με άλλαξαν κυρίως σε προσωπικό επίπεδο. Κατά 90% τα έκανα μόνος. Ήταν μια μοναδική εμπειρία προσωπικής και δημιουργικής ελευθερίας, που δύσκολα θα ξαναβιώσω.

Αν η Μύκονος ήταν άνθρωπος, πώς θα τη φωτογραφίζατε;
Μάλλον με ρωτάτε λόγω του βιβλίου μου και της σχέσης μου με το νησί. Αν ήταν άνθρωπος, θα την φωτογράφιζα όπως ήταν όταν ήταν πιο νέα: απλή, ηλιοκαμένη, άβαφτη, ημίγυμνη, με βρεγμένα μαλλιά και ξεραμένο αλάτι στο στέρνο.

Αν η ζωή σας ήταν ένα φωτογραφικό άλμπουμ, ποιο καρέ θα βάζατε στο εξώφυλλο;
Δεν ξέρω... αλλά με βάζετε σε σκέψεις.

Υπάρχει φωτογραφία που δεν δείξατε ποτέ σε κανέναν επειδή τη θεωρήσατε πολύ προσωπική ή άβολη;
Όχι.

Τι σημαίνει για εσάς «ελευθερία» στη φωτογραφία;
Το προφανές: ότι δεν υπάρχουν κανόνες. Θέλω να βλέπω προσωπικότητα και ταυτότητα, όπως και στους ανθρώπους. Θα σεβαστώ ακόμα κι αν διαφωνώ ή δεν μου αρέσει, αρκεί να υπάρχει αλήθεια πίσω απ’ το κάδρο.

Αν μπορούσατε να φωτογραφίσετε έναν άνθρωπο –ζωντανό ή όχι– ποιος/α θα ήταν;
Δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο στο μυαλό.

Τέλος, θα μπορούσατε να μας δώσετε ένα μότο για τη φωτογραφία  ή και γενικά για τη ζωή σας;
Και για τα δύο θα έλεγα: η σημασία της λέξης “αβίαστα”.

Βιογραφικό 
Ο Γιώργος Κορδάκης είναι ένας πολυδιάστατος δημιουργός, του οποίου η καριέρα κινείται με ευκολία ανάμεσα σε εμπορικές αναθέσεις που απαιτούν ισχυρή καλλιτεχνική προσέγγιση και στα προσωπικά του καλλιτεχνικά έργα, τα οποία αντλούν έμπνευση από μια ανήσυχη φύση που καλλιεργεί συνεχώς την τέχνη του.

Το πολυδιάστατο μυαλό του εκτείνεται από την καλλιτεχνική φωτογραφία, το βίντεο και τη δημιουργική καλλιτεχνική επιμέλεια, έως τη δημιουργία αφηγήσεων και την έκδοση έργων, φτάνοντας μέχρι τη σύλληψη εννοιών για τη δημιουργία χώρων με μια μοναδική αρχιτεκτονική προσέγγιση, βασισμένη σε μια μεθοδική, παρατηρητική διαδικασία, παρόμοια με αυτή ενός επιμελητή τέχνης.

Ως εμπνευστής εννοιών, χτίζει αισθητικούς κόσμους, ενώ ταυτόχρονα αφηγείται την ιστορία τους, από τη θέση τόσο του δημιουργού όσο και του θεατή.

Πρόσφατα εισήλθε στον χώρο του Hospitality, αφού αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να επαναπροσδιορίσει την έννοια της εμπειρίας αναψυχής. Αυτό το νέο εγχείρημα αναζωπυρώνει για ακόμη μία φορά τη δίψα του να μοιραστεί τη μοναδική του οπτική, τόσο σε γειωμένο όσο και σε πρωτότυπο επίπεδο.

Website: yiorgoskordakis.com
Facebook: Yiorgos Kordakis
Instagram: @yiorgoskordakis