Λίγος καπνός ακόμη από τα σύνορα με το Άγνωστο και μία ακόμα σκιά στην άκρη του χώρου και του χρόνου: Η κυρία Σούλα και η Ούρσουλα και κάποιοι περαστικοί, νωρίς το πρωί μπροστά από τον φούρνο με μία κασερόπιτα και ένα Μίλκο στο χέρι στον δρόμο για τη στάση του ΚΤΕΛ που θα τους πάει στο λιμάνι, ενώ όλα γύρω μοιάζουν με την Dismaland του Banksy, τα γλυπτά της Niki de Saint Phalle και τις εγκαταστάσεις του Κριστόφ Μπούχελ που με την μηχανή σύνθεσης από τη «Μύγα» του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ μπλέκονται με τον Σταυρό, την Ασπροβάλτα και το Πευκοχώρι Χαλκιδικής και γεννάνε το αλλόκοτο μικρό σύμπαν που βρίσκεται στην Αγία Μαρίνα της Αίγινας. Όλα θα μπορούσαν να είναι εδώ από το 1971, το 1981, το 1991 ή το 2831.
Η ζωή μετά τον πολιτισμό. Ο τουρισμός που έφυγε και ο τουρισμός που έρχεται. Είτε όλοι εδώ είναι νεκροζώντανοι είτε εμείς έχουμε πεθάνει και έχουμε έρθει σε έναν απροσδιόριστο τόπο, κάπου ανάμεσα στο καθαρτήριο, την κόλαση και τον παράδεισο!
Θα μπορούσε να είναι θέρετρο του καθεστώτος Τσαουσέσκου ή μια πειραματική γιουγκοσλαβική λουτρόπολη ή ένα σύμπλεγμα συγκροτημάτων εργατικών κατοικιών στα περίχωρα της Νάπολι και καθώς τα ΟΥΦΟ και οι εξωγήινοι προσγειώνονται lemmings, trolls, ξωτικά και δαίμονες τριγυρνάνε στους στενούς και ανώμαλους δρόμους του χωριού, εμείς ξεφαντώνουμε σε περίεργα μπαρ, στην παραλία και στη γεμάτη πεύκα ανηφορική ενδοχώρα. Κάποιοι παίζουν βόλεϊ με φιλέ τοποθετημένο μέσα στη θάλασσα, άλλοι τάβλι στην άμμο, άλλοι κάνουν swinger party σε ζεστά δωμάτια και τροχόσπιτα κι εμείς αναρωτιόμαστε αν θα μπορούσαμε να είμαστε οπουδήποτε αλλού παρά σε ένα καλειδοσκοπικό χρυσοπράσινο όνειρο-ονείρωξη-εφιάλτη κάτω από τον ναό της Αθηνάς Αφαίας και μπροστά στο πέλαγος του Ποσειδώνα και του Τρίτωνα.
Μια γλυκιά παραζάλη μας νανουρίζει, μας κοιμίζει και μας ξυπνά κάθε φορά σε μια αλλεπάλληλη «Μέρα της Μαρμότας». Ο κόσμος γύρω καταρρέει μα εμείς ξέγνοιαστοι πίνουμε pina collada και μπόμπα-mojito σε ντίσκο πάρτι με καμένα ηχεία.
Σε καμένη γη μεταφυσική, μεταφερόμαστε απ’ άκρη σ’ άκρη στο high street της Αγίας και σκοντάφτουμε στις απότομες ανηφόρες που οδηγούν στο άδειο, μισοτελειωμένο, στραβό ξενοδοχείο γεμάτο πνεύματα και κενές μνήμες, ένα κτίριο μνημείο για ένα μέλλον που δεν ήρθε ποτέ. Μια λοξή σύλληψη ενός αόρατου αρχιτέκτονα. Μια ύπουλη πλεκτάνη. Σε ζοφερό παραλήρημα, χαμένοι μέσα στις ίδιες ιδέες και τις ίδιες λέξεις που κάθε φορά σημαίνουν κάτι άλλο και νοηματοδοτούν ένα τέραστιο υπέροχο κενό…!
Σε αυτήν την κόγχη από βράχο και βότσαλα βουτάμε στο νερό και η πηχτή αλμύρα μάς τυλίγει σαν υγρός μανδύας. Ένα αόρατο παλάτι – μια ουτοπική και συνάμα δυστοπική Σανγκριλά. Μια Βαβυλώνα-μινιατούρα, το στεβλό όραμα του Λε Κορμπυζιέ για τη Μεσόγειο και του Κουμπλάι Χαν για τον κόσμο…
Αεροπλάνα δεν πετάνε πάνω από την Αγία Μαρίνα, ούτε ντρόουν, ούτε ελικόπτερα. Μόνο διαστημόπλοια με διαγαλαξιακούς ταξιδιώτες που ήρθαν εδώ για να πιούν μπίρες και να ξεχάσουν τα πάντα. Οι ώρες, σαν χελώνες, κυλάνε βασανιστικά. Η υγρασία το απόγευμα μάς λούζει αποπνικτικά. Στο βάθος μια μεγαλούπολη που δεν θυμόμαστε καν πια, ποια είναι. Σε έναν λαβύρινθο φτιαγμένο από φτηνό σκυρόδεμα και σάπια ξύλα ανακαλύψαμε τον πιο συναρπαστικό και θλιμμένο τόπο αυτού του πλανήτη. Ξεχάσαμε τον χάρτη στο δωμάτιο και χαθήκαμε στον δρόμο για το μεγάλο μοναστήρι. Ο Θεός μάς κλείνει το μάτι και ο Άγιος Νεκτάριος, μεγάλη η χάρη του, μας στέλνει το πολυδιαστατικό, αστρικό σκάφος του και μαζί χανόμαστε ανάμεσα από τα αστέρια και μέσα στο πέλαγος και τα έγκατα της της Γης και της Σελήνης. Οι μυθολογίες μπλέκονται η μία μες στην άλλη και ιερείς και ιέρειες χορεύουν εκστατικά σε ένα φρενήρες γαϊτανάκι στην άκρη του Σύμπαντος. Εκεί συναντάμε την ίδια την Αγία Μαρίνα, που πλέκει το πεπρωμένο μας μαζί με τις Ώρες και τις Μοίρες και τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη σε ένα πανηγύρι στον ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας!
Αγία Μαρίνα, σώσε μας, δώσε μας την ευχή σου… Μαζί να πάμε μακριά, να δούμε άλλους κόσμους. Κι όταν μια μέρα νοσταλγήσουμε εκείνο το ανώμαλο θέρετρο με τα παραγινωμένα καρπούζια, θα μπούμε στη μηχανή του χρόνου και θα διακτινιστούμε σ’ αυτό το έρημο λιμανάκι, για να περάσουμε εκεί το υπόλοιπο αυτής της αιωνιότητας, παρέα με μεταλλικά δελφίνια, μπουλντόζες και τουρίστες σκελετωμένους. Καμία φαντασία δεν μας είχε προετοιμάσει. Ήμασταν έτοιμοι μόνο για το απόλυτο, το ανέφικτο, το τρομερό… όχι όμως και γι’ αυτό!
Σαν ιχνηλάτες στα σύνορα μιας ραδιενεργούς ζώνης αποκλεισμένης και τοξικής, φτάσαμε εδώ για άλλη μια φορά, για ένα ακόμα πένθιμο μα ελπιδοφόρο τέλος! Ακούσαμε μια φωνή από τα rooms to let να λέει: «Το γάλα σου το 'χω στην κατάψυξη για να είναι λίγο δροσερό».
17°
