«Paris que j'aime»: Συνέντευξη με την Χριστίνα Δράκου για το νέο της φωτογραφικό βιβλίο για το Παρίσι
«Νe pas rêver sa vie mais vivre ses rêves» (μτφρ. μην ονειρεύεσαι τη ζωή σου αλλά ζήσε τα όνειρά σου). Για την Χριστίνα Δράκου, το Παρίσι υπήρξε η πόλη που ζωντάνεψε τα όνειρα της. Μια πόλη που από παιδί έγινε γυναίκα, που πρόσφερε μαγεία στα φοιτητικά της χρόνια και μετέπειτα, επέστρεφε και ξαναεπέστρεφε σε αυτήν. Το δέσιμο της άλλωστε, όπως μπορεί να διακρίνει κανείς ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του νέου της φωτογραφικού βιβλίου «Parisquej'aime» («Το Παρίσι που αγάπησα»), είναι τρυφερό έντονο και ιδιαίτερο.
Μέσα από τα ασπρόμαυρα ενσταντανέ της, μας μεταφέρει στα δρομάκια του Παρισιού, από την Μπελβίλ μέχρι το Μονπαρνάς, από τα Ηλύσια Πεδία μέχρι τη Βαστίλη, στα ζωηρά μπιστρό και στους χιονισμένους κήπους. Της τραβάνε το ενδιαφέρον τα ζεστά βλέμματα των Παριζιάνων, η χαρά των μικρών παιδιών που παίζουν στην πλατεία και τα πρώτα σκιρτήματα των ερωτευμένων που αγκαλιάζονται σε κάποιο παγκάκι στον Κήπο του Λουξεμβούργου.
Ποια είναι η ιδέα πίσω από το νέο φωτογραφικό βιβλίο σου «Paris Que J’aime»; Όταν αναγκάστηκα να μείνω στην Κύπρο το 2020 λόγω της πανδημίας και του lockdown, το Παρίσι μου έλειπε πάρα πολύ. Έτσι άρχισα να ψάχνω τις φωτογραφίες που είχα βγάλει στο Παρίσι την περίοδο 2015-2020 και ανακάλυψα ότι είχα αρκετό υλικό για να δημιουργήσω ένα βιβλίο. Αξιοποίησα εκείνο το χρονικό διάστημα στο να ξαναδώ τις εικόνες και να επιλέξω αυτές που ένιωθα ότι έδειχναν ένα Παρίσι που εγώ γνώρισα και αγαπούσα με τα δικά μου κριτήρια και μάτια. Χρειάστηκαν δύο χρόνια για να δημιουργηθεί αυτό το βιβλίο, μιας και τα συνεχόμενα lockdown με έφερναν αντιμέτωπη με τεχνικά προβλήματα. Το Νοέμβριο του 2022 κυκλοφόρησε για πρώτη φορά σε μια γκαλερί στο 5ο διαμέρισμα του Παρισιού, απέναντι από τον Κήπο του Λουξεμβούργου. Το Δημαρχείο του Παρισιού μου προσέφερε την πλατεία του George Moustaki, όπου διοργανώθηκε μια φωτογραφική έκθεση με τις εικόνες του βιβλίου μου, που έμειναν στα κάγκελα της πλατείας για τρεις μήνες, έως τα τέλη Φεβρουαρίου.
Πώς ένιωσες με την κυκλοφορία του βιβλίου και με την έκθεση στην πλατεία του George Moustaki; Νιώθω μεγάλη τιμή και ευγνωμοσύνη, γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο να σε επιλέξουν στην Γαλλία ανάμεσα σε χιλιάδες εξαίρετους φωτογράφους, που φωτογραφίζουν καθημερινά την πόλη. Μάλιστα, μετά την πανδημία ήταν για εμένα μια ωραία συγκυρία να μπορέσω να συναντήσω ξανά φίλους και γνωστούς από τον καλλιτεχνικό κόσμο. Συγκινητικό ήταν επίσης πως πολλοί άγνωστοι και περαστικοί μου έστελναν ενθαρρυντικά e-mail και μηνύματα για τις εικόνες μου.
Μου είπες νωρίτερα ότι το βιβλίο γεννήθηκε στο lockdown γιατί σου έλειπε το Παρίσι. Σπούδασες και έζησες σε αυτή την πόλη, οπότε αντιλαμβάνομαι ότι έχεις ένα ιδιαίτερο δέσιμο. Έχω μια πάρα πολύ έντονη σύνδεση με το Παρίσι. Ξεκίνησε από όταν ήμουν ακόμη 12 χρονών και κάναμε ένα ταξίδι με την οικογένεια μου. Μετά, όταν ήμουν 17,5 χρονών, ήρθα για σπουδές. Το βλέπω σαν να είναι κομμάτι μου το Παρίσι, όπως και εγώ είμαι κομμάτι του. Εμένα προσωπικά με καθόρισε. Νομίζω ότι όταν φύγεις από την οικογένεια σου και την πατρίδα που σε μεγάλωσε, πας σε μια πόλη και μένεις μόνος, αυτή η πόλη που σε δέχεται, η καινούργια ζωή και η ελευθερία βιώνεις, ιδιαίτερα σε εκείνη την ηλικία, είναι κάτι που θα παραμείνει για πάντα μέσα σου.
Ανέφερες ότι το βιβλίο απαρτίζεται από εικόνες που έκανες στην πενταετία 2015-2020. Είχες στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι τραβάς φωτογραφίες για να δημιουργήσεις ένα βιβλίο; Φωτογραφίζω ερασιτεχνικά πάνω από 30 χρόνια, κάνω εκθέσεις και έχω εκδώσει 5-6 βιβλία, οπότε είναι κάτι που συμβαίνει με την δουλειά που μαζεύω. Δεν είχα στο μυαλό μου να κάνω ένα βιβλίο για το Παρίσι. Άλλωστε, όταν επέστρεψα στο Παρίσι το 2015 ήταν για να σπουδάσω ζωγραφική, κάτι που δεν έκανα στα 17 μου. Είχα μπει σε έναν άλλον δρόμο, ήμουν αφιερωμένη στην ζωγραφική αυτά τα χρόνια, και όχι στην φωτογραφία. Το βιβλίο μου γεννήθηκε μέσα από τις συνθήκες.
Πώς αποτυπώνεται στο βιβλίο το Παρίσι που έχεις μέσα σου; Παρατήρησα ότι στις εικόνες σου δεν υπάρχει ο Πύργος του Άιφελ, χαρακτηριστικό μνημείο της πόλης… Συνήθως δεν το κάνω αυτό, να φωτογραφίζω τα μνημεία. Θεωρώ τον εαυτό μου φωτογράφο του δρόμου. Περπατάω στον δρόμο και φωτογραφίζω. Με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι, οι εκφράσεις τους, τα μηνύματα των επιγραφών, ή ακόμα πολλές φορές κάτι ατμοσφαιρικό που θα διακρίνω στην πόλη. Με ενδιαφέρει η ζωή της πόλης, η καθημερινότητα και η στιγμή. Νομίζω ότι αυτό το πετυχαίνει κάποιος όταν μπορεί να συνδεθεί στο παρόν με αυτό που βλέπει. Συνήθως μέσα στην ρουτίνα της καθημερινότητας, όταν περπατάμε στον δρόμο, δεν προσέχουμε την ομορφιά που υπάρχει γύρω μας. Βοηθάει και το Παρίσι βέβαια, έχει πολύ φωτογραφικό υλικό αυτή η πόλη. Αλλά έχει σημασία ο φωτογράφος να μπορεί να διακρίνει το κάτι παραπάνω στην στιγμή και να βλέπει πολλές ιστορίες σε μια φωτογραφία.
Γιατί επέλεξες το ασπρόμαυρο; Πώς λειτουργεί για εσένα; Όταν άρχισα να φωτογραφίζω, ήταν η χαρά μου να πηγαίνω στην Φωτογραφική Εταιρία Κύπρου, όπου υπήρχε θάλαμος για εμφάνιση φωτογραφίας. Τότε το επάγγελμά μου ήταν να διοργανώνω συνέδρια εταιριών και το να πηγαίνω στον θάλαμο, να κλείνομαι και να εμφανίζω φωτογραφίες, για εμένα ήταν η πιο μεγάλη χαρά. Άδειαζα εκεί όλη μου την ενέργεια και έβρισκα τον εαυτό μου. Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες λοιπόν είναι κάτι που ξέρω να κάνω πολύ καλά. Αρκετές από τις φωτογραφίες του βιβλίου έχουν τραβηχτεί με ασπρόμαυρο φιλμ από την αρχή. Το Παρίσι είναι μια πόλη που «γράφει» καλύτερα ασπρόμαυρα.
Υπάρχει κάποια εικόνα που ξεχωρίζεις ή που έχει μια ιδιαίτερη ιστορία που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας; Υπάρχει μια φωτογραφία που είναι μια κυρία με λευκά ρούχα, που κάθεται στο πεζοδρόμιο κάτω από την Comédie Française. Είναι η γυναίκα με τα άσπρα. Αυτή η φωτογραφία είναι από τις 2-3 που τραβήχτηκαν πιο παλιά. Ήμουν στο Παρίσι και ήταν η 11η Σεπτεμβρίου 2001, η μέρα που έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι. Ο κόσμος είχε αρχίσει να φοβάται, υπήρχε παντού διάχυτο αυτό το συναίσθημα στην πόλη. Έτσι και εγώ, δεν μπορούσα να δουλέψω με όλο αυτό που είχε συμβεί και πήρα την φωτογραφική μου μηχανή και βγήκα στους δρόμους. Την είδα, την τράβηξα και είναι μια από τις παλιές φωτογραφίες που συνεχίζω να βρίσκω πολύ όμορφη.
Μίλησέ μου για την γκαλερί που άνοιξες στην Κύπρο. Είναι και αυτό ένα παιδί του covid. Προέκυψε καθώς εφόσον έμεινα στην Κύπρο, συνειδητοποίησα ότι –ειδικά στην Λεμεσό– υπάρχουν ελάχιστοι χώροι και γκαλερί έργων τέχνης. Συνήθως εδώ έχουμε γκαλερί που λειτουργούν ως μεταπωλητές έργων τέχνης. Για αυτό δημιούργησα την Lumiere Contemporary Art Gallery, που έκανε εγκαίνια τον Σεπτέμβριο του 2022 και διοργανώνω εκθέσεις. Πρόθεσή μου είναι να πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις και να φιλοξενήσω δημιουργούς και καλλιτέχνες από την Ελλάδα.
BIO Η Χριστίνα Δράκου αποκαλεί τον εαυτό της πολίτη του κόσμου. Το φωτογραφικό της έργο αναγνωρίζεται από τη Διεθνή Ομοσπονδία Φωτογραφικής Τέχνης, που της αποδίδει την τιμητική διάκριση «Αριστεία». Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί σε συλλογικές και ατομικές εκθέσεις σε Παρίσι, Αθήνα, Μπολόνια, Κωνσταντινούπολη, Βρυξέλλες, στο Ιλ-συρ-λα-Σοργκ και φυσικά, στη γενέτειρά της, την Κύπρο. Το 2015 η Χριστίνα ακολουθεί σπουδές ζωγραφικής και σχεδίου στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στο Παρίσι. Οι πίνακες της παρουσιάζονται σε πολυάριθμες εκθέσεις. Μπορείτε να βρείτε περισσότερα για την δουλειά της στο Instagram.
17°
