Arnaud Montagard: Ταξιδεύοντας στην Αμερική με μία φωτογραφία
Συνέντευξη με τον γάλλο φωτογράφο Arnaud Montagard που «αιχμαλωτίζει» φωτογραφικά το πνεύμα της Americana, των ανοιχτών δρόμων και του «Αμερικάνικου Ονείρου».
Ανοιχτοί δρόμοι, neon ταμπέλες, παλιά μοτέλ και ρετρό εστιατόρια, το «Αμερικάνικο Όνειρο» είναι ακόμα ζωντανό μέσα από τις φωτογραφίες του Arnaud Montagard.
Τι είναι αυτό που οδηγεί κάποιους να πάρουν ένα αυτοκίνητο και να ταξιδέψουν στην αθέατη πλευρά της Αμερικής, στις ερήμους, στα παλιά βενζινάδικα και στους ανοιχτούς δρόμους; Τι ψάχνουν και τι προσδοκούν; Είναι το «Αμερικάνικο Όνειρο» ακόμα ζωντανό ή το όνειρο έχει μετατραπεί σε κάτι άλλο;
Σαν ένας πίνακας του Edward Hopper ή σκηνές μέσα από την ταινία «Paris, Texas» του Βιμ Βέντερς, οι φωτογραφίες από την άλλη Αμερική του 29χρονου γάλλου φωτογράφου Arnaud Montagard, είναι γεμάτες χρώματα, διαφορετικός φως, νοσταλγία και συναισθήματα. Εκεί που ένα μπουκάλι αναψυκτικού ή οι ταμπέλες νέον ενός μοτέλ μπορούν να διηγηθούν μία ιστορία.
Είχαμε μία μικρή συζήτηση με τον Arnaud Montagard γύρω από την τέχνη της φωτογραφίας και το ενδιαφέρον του για την Αμερική. Πολλές φορές δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Οι ίδιες οι φωτογραφίες είναι αυτές που τα «λένε» καλύτερα.
Πώς γεννήθηκε το ενδιαφέρον σας για τη φωτογραφία και πώς εξελίχθηκε στη συνέχεια;
Αγόρασα την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή πριν από 15 χρόνια για να καταγράψω με το φακό την street art σκηνή της πόλης μου για το πρώτο μου blog. Με ενδιέφερε πολύ η street art τότε και πέρναγα τα βράδια με την κάμερα και σπρέι στους παλιούς σιδηροδρόμους «κυνηγώντας» καλές νυχτερινές σκηνές. Μετά από μερικά χρόνια άρχισα να εστιάζω περισσότερο στους ανθρώπους στους δρόμους παρά τα κομμάτι graffiti.
Πότε μετακόμισατε από τη Νανσύ της Γαλλίας στη Νέα Υόρκη;
Μετακόμισα από τη Γαλλία στη Νέα Υόρκη για πρώτη φορά το 2012 και τώρα ζω εκεί για σχεδόν έξι χρόνια. Πρόσφατα αποφάσισα να μετακομίσω στη Νέα Ορλεάνη για λίγους μήνες για να επικεντρωθώ στη νέα μου σειρά φωτογραφιών.
Στο νέο σας φωτογραφικό βιβλίο («TheRoadNotTaken», SetantaBooks) κάνετε ένα ταξίδι, μεταφορικά και κυριολεκτικά, στην Americanaκαι τον αμερικάνικο ψυχισμό. Τι σας τράβηξε σε αυτό;
Πάντα ενθουσιαζόμουν με την Americana. Μεγάλωσα με τις ταινίες του Ταραντίνο, του Βιμ Βέντερς, του Κλιντ Ίστγουντ και των αδερφών Κοέν και έπαιρνα έμπνευση από τους πρωτοπόρους της έγχρωμης φωτογραφίας όπως ο Stephen Shore και William Eggleston.
Τα τελευταία χρόνια έχω οδηγήσει χιλιάδες χιλιόμετρα από την μία πλευρά στην άλλη της χώρας. Αλαμπάμα, Νεμπράσκα, Λουιζιάνα, Ουαϊόμινγκ, Νότια Ντακότα, Κάνσας, Τέξας, Νέο Μεξικό και άλλες και αυτή ήταν η βάση για τη σειρά φωτογραφιών και του βιβλίου «The road not taken».
Εξερευνώντας αυτές τις πολιτείες, παρατήρησα ομοιότητες, σημεία και σημάδια που λένε την ίδια ιστορία, την ιστορία της Αμερικής, ακόμα και αν είναι διάσπαρτα σε πολύ διαφορετικές πολιτείες.
Είναι το πνεύμα της Americana, της παλιάς Αμερικής, ακόμα ζωντανό ή χάνεται στη σκόνη και αυτό;
Σίγουρα είναι ακόμα ζωντανό αλλά είναι αλήθεια πως ο εξευγενισμός αλλάζει πολύ τη χώρα, ιδιαίτερα τις μεγάλες πόλεις. Γι’ αυτό νοιώθω την ανάγκη να απαθανατίσω και να αποτυπώσω με το φακό αυτά τα σημάδια του παρελθόντος πριν εξαφανιστούν για πάντα.
Εκτός της Νέας Υόρκης, ποιες άλλες είναι αγαπημένες σας πόλεις στην Αμερική;
Η δεύτερη αγαπημένη μου πόλη είναι αυτή που βρίσκομαι τώρα. Η Νέα Ορλεάνη είναι μία πόλη που έχει μεγάλη ιστορία και μπορείς να την νιώσεις παντού. Ερωτεύτηκα την Νέα Ορλεάνη πριν από μερικά χρόνια, αν και τώρα με τον Covid, είναι πολύ διαφορετική. Μου αρέσει επίσης και η ύπαιθρος, πιο αγροτικά μέρη όπως το Ουαϊόμινγκ.
