«Αμείλικτος ρεαλισμός με πολλά σουρεαλιστικά στοιχεία και συμβολισμούς. Αυτή είναι η ζωγραφική της Βίκυς Γεωργιοπούλου.
…Γιατροί, ψυχιατρεία, νοσοκομεία, χάπια, ψυχικά τραύματα παρελαύνουν στους καμβάδες της…
…ξέρει πολύ καλά να σκιαγραφεί την ωμή πραγματικότητα μιας δύσκολης εποχής. Τα έργα της είναι γροθιά στο στομάχι. Ο ζουρλομανδύας, η καρδιά στα χέρια της γιατρού, το μεταλλικό γόνατο στη σύγχρονη Αφροδίτη, τα σαρκοβόρα φυτά, οι ανοιχτοί πνεύμονες, η μάσκα οξυγόνου περιγράφουν την πραγματική κόλαση που βιώνουν πολλοί…
...Η πάλη με τον θάνατο, την ασθένεια και την τρέλα σαν έννοιες βρίσκεται στους καμβάδες της μόνιμα».
Ήρα Παπαπποστόλου / Κριτικός & Ιστορικός Τέχνης
Στην αίθουσα ΠΕΡΙΤΕΧΝΩΝ ΚΑΡΤΕΡΗΣ φιλοξενείται η ατομική έκθεση της Βίκυς Γεωργιοπούλου με τίτλο «εις υγείαν». Παρουσιάζονται έργα μεγάλων και μεσαίων διαστάσεων δουλεμένα με λάδι και μικτές τεχνικές σε καμβά. Μιλήσαμε μαζί της.
Ιδέα μου είναι; Κάνω λάθος; Είτε ζωγραφίζετε πάσχοντες υπό το νοσοκομειακό φως, είτε δημόσιους υπάλληλους στα καφκικά περιβάλλοντα των γραφείων τους, το αίσθημα που εισπράττει ο θεατής είναι ταυτόσημο: υπάρξεις που υπομένουν τον εγκλεισμό τους αγόγγυστα σε πρώτη ματιά, μα και με μια πίκρα στο βλέμμα να μαρτυρά πως... μαρτυρούν. Σε πρώτη ανάγνωση οι εγκλωβισμένοι ήρωές μου πάσχουν και είναι ανήμποροι να δραπετεύσουν από τη σκληρή και άρρωστη καθημερινότητά τους. Το βλέμμα τους μαρτυρά ότι δεν διαλέξανε τη ζωή που ζούνε και το τραγικότερο είναι ότι οι περισσότεροι δεν αισιοδοξούν για το μέλλον. Η κλονισμένη ψυχική και σωματική τους υγεία τους καθιστά δέσμιους σε ένα περιβάλλον που ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος, καθώς η κατάστασή τους ολοένα και χειροτερεύει. Κοιτάζοντας τα έργα πιο διεξοδικά, βλέπουμε ότι οι χαρακτήρες μεταμορφώνονται σε κωμικοτραγικά ανδρείκελα πλαισιωμένα με μαύρο χιούμορ. Άραγε θα επιβιώσουν; Θα γιατρευτούν; Ή θα ταλαντεύονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας;
Αφαιρετικά και άχρονα, σαρκαστικά και στα όρια του μαύρου χιούμορ, οι πίνακές σας επικεντρώνουν σε «βεβαρυμμένους» ψυχισμούς. Γιατί διαλέγετε αυτό το θέμα κι όχι χελιδονάκια που πετούν, εραστές που περιφέρονται με φιλιά στην πόλη και λοιπά «ευχάριστα» προς ευκολότερη πώληση;
Είναι ξεκάθαρο πως δεν είναι αυτοσκοπός μου να πουλήσω. Μου ζητήθηκε αρκετές φορές να ωραιοποιήσω τα θέματά μου, αλλά επέλεξα να μη θυσιάσω στο βωμό της κατανάλωσης και του χρήματος το προσωπικό μου στίγμα. Θέλω να πουλήσω, αλλά με τον τρόπο μου, την αλήθειά μου και την ελευθερία της γραφής μου. Το να αποτυπώνω στον καμβά πάσχουσες προσωπικότητες με κάνει να ξορκίζω τους φόβους μου, τις ανασφάλειές μου, τα άσχημα προσωπικά μου βιώματα και ουσιαστικά να αυτοψυχοθεραπεύομαι. Πολλές φορές ο πόνος, γρηγορότερα από τη χαρά, μας πάει ένα βήμα παρακάτω για να ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι.
Μιας και μιλάμε για «πώληση», και αστειευόμενος καλοκάγαθα φυσικά, αν μου επιτρέπετε, βρίσκω τους πίνακές σας υπέροχους για δημόσιες υπηρεσίες. Σκέφτομαι πως, αν κρέμονταν πάνω από τα κεφάλια δημοσίων υπαλλήλων που στα γκισέ μού δυσκολεύουν τη ζωή, σίγουρα θα τους καταλάβαινα καλύτερα. Θα τους συμπονούσα...
Το να κρεμαστεί ένας πίνακάς μου στο «φυσικό» του περιβάλλον είναι μια επιθυμία που φαντασιώνομαι καιρό τώρα. Αν ο δημόσιος φορέας είχε χιούμορ, θα τολμούσε να σαρκάσει τον εαυτόν του και να δημιουργήσει ένα κλίμα συμπόνιας για τους εκπροσώπους του. Αφού δεν μπορεί να διορθωθεί η κατάσταση στους δημόσιους φορείς, τουλάχιστον ας τη διασκεδάσουμε.
Ένας μετρ της φωτογραφίας, ο Άντερς Πέτερσεν, παρότρυνε τους μαθητές του να φωτογραφίσουν πρώτα αλλά και αδιαλείπτως, μετά την πρώτη φορά, τα «θέματα» που τους φοβίζουν. Συμβαίνει και με εσάς να ζωγραφίζετε και να επιμένετε με το δημόσιο και τα νοσοκομεία, τα γηρατειά, τις ασθένειες και τη γραφειοκρατία, επειδή μέσα τους πιθανόν να κατοικούν και οι εφιάλτες σας;
Από την πρώτη ατομική μου, το 2004, ασχολήθηκα με τις προσωπικές μου φοβίες και άγχη. Καθώς μεγαλώνω - μέσα από τη διαδικασία της ωρίμανσης- άλλες φοβίες φεύγουν, άλλες μεταβάλλονται σε κάτι διαφορετικό και άλλες ξεπηδάνε από το υποσυνείδητο. Σκοπός μου μέσα από τη ζωγραφική μου είναι να θεραπευτώ και να σπάσω τα δεσμά που με εμποδίζουν να αισιοδοξώ για το μέλλον. Άλλωστε, μια νότα αισιοδοξίας ξεπηδάει από το έργο «τα φτερουγίσματα» της νέας μου ατομικής έκθεσης. Χρησιμοποιώντας μια δόση χιούμορ, υψώνω το ποτήρι και εύχομαι σε όλους να είναι ελεύθεροι να διαλέξουν τη σκλαβιά τους.
13°
