Με άρθρο του στο «The Books’ Journal» ο Ηλίας Κανέλλης επιτίθεται στον Γιώργο Βέλτσο για τη στάση που κράτησε κατά την απομάκρυνση του Γιώργου Λούκου από τη διεύθυνση του Ελληνικού Φεστιβάλ.
Παρατίθεται το άρθρο με τίτλο «To μη χείρον βέλτιστον»:
Σε ένα από τα πρώτα φύλλα της εφημερίδας του ΚΚΕ εσωτερικού Α.Α., Η Εποχή, στην τελευταία σελίδα, όπου έγραφαν οι Μπουκάλας, Κοροπούλης, Ξυδάκης και ο υπογράφων, είχε δημοσιευθεί και η παροιμία: «Το μη χείρον βέλτσιστον». Σοφή παροιμία, ισχύει ακόμα - έστω κι αν δεν θα ξαναγραφει στις σελίδες της καλής εφημερίδας.
O Γιώργος Βέλτσος ήταν ένας άνθρωπος που βρισκόταν, για πολύ καιρό, στις παρυφές του Φεστιβάλ Αθηνών. Κολάκευε συστηματικά τον Γιώργο Λούκο και, συχνά, προσπαθούσε να τον επηρεάσει, προτείνοντάς του παραστάσεις και έργα φίλων του - μερικά από τα οποία ήταν καλά, και μερικοί από τους οποίους είναι έως και σημαντικοί.
Εν πάση περιπτώσει, είχε κερδίσει την εύνοια και τη συμπάθεια του πρώην προέδρου και καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ, τον οποίο ο Γιώργος Βέλτσος τιμούσε, υποτίθεται, με την ανυστερόβουλη φιλία του – πάντα η φιλία είναι ανυστερόβουλη. Την οποία, άλλωστε, ο Λούκος του επέστρεφε.
Ο Γιώργος Βέλτσος, ακριβώς λόγω της σχέσης που είχε με τον Γιώργο Λούκο, γνώριζε καλά τη χυδαιότητα με την οποία μεθοδεύτηκε η απομάκρυνσή του. Δημόσιο πρόσωπο, δεν μπορεί να μην έμαθε πώς μεθοδεύτηκε η σπίλωση του φίλου του μέσω πρόθυμων γραφιάδων της κεκαλυμμένης Εφημερίδας των Συριζαίων, ούτε πώς τον εξοβέλισαν περίπου ως κακούργο καταχραστή πόρων του Δημοσίου.
Όλα τα έμαθε, κι όλα τα ξέχασε γρήγορα. Γιατί; Επειδή η νέα κατάσταση θα μπορούσε να τον συμπεριλάβει. Ο Αριστείδης Μπαλτάς, άλλωστε, ήταν κάτι περισσότερο από κολλητός του στην ασαφή μεταφορά στα καθ' ημάς της αποδόμησης και της σκέψης του Ντερριντά (τη μεταφορά αυτή σάρκαζε ο Ηλίας Λάγιος με τον στίχο: «Μόν’ κάνε ντα τον Ντεριντά»). Στο Βήμα της 29ης Ιανουαρίου 2015, μετά την υπουργοποίησή του Αριστείδη Μπαλτά, ο Βέλτσος έγραψε το πιο κολακείας σημαντικόν κείμενο που έχω διαβάσει.
«Αριστείδη, ξαναδιαβάζοντας από το βιβλίο σου εκείνο το εξομολογητικό τελευταίο κεφάλαιο: “Ποιος επιτέλους είμαι εγώ;», σκέφτομαι, στη θέση του συγγραφέα, πως (μεταφορικά μιλώντας) επιτέλους το “εγώ" θα μπορούσε να “είμαι” Υπουργός. Τόσο πολύ αισθάνομαι ως δικό μου θέμα αυτή την υπουργοποίηση ως εάν ήμουν (κυριολεκτικά μιλώντας) εγώ ο υπουργός που εσύ θα μπορέσεις να είσαι, πληθυντικά, για όλους εμάς, ζώντες και τεθνεώτες, φίλους και ομότεχνους. Διότι, για να καταστεί η συνάρθρωση ανάμεσα στην αποδόμηση και την πολιτική εφικτή, προϋποτίθενται –μας έλεγε ο Ντεριντά– τέτοιες αλλόκοτες αλλά ειλικρινείς και αποτελεσματικές ταυτοπροσωπίες».
Ο Βέλτσος προτίμησε, ανέκαθεν προτιμούσε, από την εποχή που επεδείκνυε την παρουσία του στο περιβάλλον του Κώστα Σημίτη, την εφικτή συνάρθρωση ανάμεσα στην αποδόμηση και στην πολιτική. Προτίμησε, δηλαδή, την εξουσία από τη φιλία.
Διότι αν η φιλία ήταν αυτό το ακριβό πράγμα που νομίζαμε, ο Γιώργος Βέλτσος, ως παρεμβατικός διανοούμενος, θα έπρεπε να έχει σηκώσει τον κόσμο ανάποδα για την αθλιότητα που διέπραξε ο υπουργός Μπαλτάς κατά του Γιώργου Λούκου. Έτσι γίνεται στον κόσμο, εκεί όπου η αποδόμηση δεν είναι προπέτασμα καπνού για προσωπικές στρατηγικές και πάση θυσία νταραβέρι με την εξουσία. Πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις.
Αν είσαι κανονικός άνθρωπος, σίγουρα πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις.
Αλλά αυτά συμβαίνουν σε κανονικούς ανθρώπους, με κανονικές σχέσεις και με κανονικές φιλίες.
Δεν συμβαίνουν όμως στον κόσμο των ασπόνδυλων όντων, που κυκλοφορούν, ανέκαθεν κυκλοφορούσαν, στα θολά νερά της ακόμα πιο θολής διανόησης.
*H φωτογραφία άρθρου είναι η φωτογραφία με την οποία δημοσιεύτηκε το άρθρο του κ. Κανέλλη στο booksjournal.gr
11°
