Σχόλιο για την αναγόρευση του Βλαντιμίρ Πούτιν ως επίτιμου διδάκτορα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου.
Νομίζω ότι από όλα όσα έχουμε μάθει τις τελευταίες ημέρες χάρη στην εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, το πιο εξοργιστικό είναι το ότι ο Ρώσος δικτάτορας είναι επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Εγράψα λίγο γι’ αυτό εδώ αλλά νομίζω πως ειδικά τα δύο αυτά ιδρύματα και όσοι καθηγητές τους δεν ντρέπονται να είναι συνάδελφοι με τον Πούτιν αξίζουν ένα αποκλειστικό, δικό τους «και μπράβο τους». Πολύ περισσότερο αν αναλογιστεί κανείς ότι οι καθηγητές των δύο αυτών πανεπιστημίων που χαίρονται ή αδιαφορούν για τον συνάδελφο τους πρέπει να είναι οι περισσότεροι. Διαφορετικά ο τίτλος δεν θα είχε ποτέ δοθεί ή τουλάχιστον θα είχε ήδη αφαιρεθεί. Θυμίζω ότι από το Πανεπιστήμιο Αθηνών ο Πούτιν τιμήθηκε το 2001 και παρά τα εγκλήματα και τις σφαγές που διέταξε παραμένει επίτιμος διδάκτορας μέχρι σήμερα, ενώ το Πανεπιστήμιο της Πελοποννήσου τον ανακήρυξε διδάκτορα το 2018 όταν ο επικεφαλής του Κρεμλίνου είχε ήδη ξεδιπλώσει όλη την εγκληματική του γκάμα.
Αλλά αυτά, έστω και με καθυστέρηση, τα μάθαμε. Αυτό που δεν έχουμε μάθει είναι το πώς επιλέγεται κάποιος για την τιμή του επίτιμου διδάκτορα. Πώς, ας πούμε, τα δύο αυτά πανεπιστήμια επέλεξαν να τιμήσουν τον Πούτιν;
Μια εκδοχή είναι ότι κάποιος από το καθηγητικό προσωπικό ξύπνησε ένα πρωί, είδε μια φωτογραφία του Πούτιν σε μια εφημερίδα και αμέσως σκέφτηκε «ωραίο πρόσωπο για επίτιμος διδάκτορας». Με το που φτάνει στο πανεπιστήμιο το λέει στους συναδέλφους του οι οποίοι αμέσως λένε «Μα πώς δεν το είχαμε σκεφτεί;... Έχετε δίκιο κύριε συνάδελφε, είναι ό,τι πρέπει για επίτιμος διδάκτορας, ας ψηφίσουμε αμέσως.»
Μια δεύτερη εκδοχή, που λόγω χρονολογίας ταιριάζει στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, είναι ότι το 2018 η πλειοψηφία του καθηγητικού προσωπικού, γοητευμένη από τις διώξεις και τα «δυστυχήματα» των αντιφρωνούντων, θαυμάζοντας τη σφαγή στην Τσετσενία, επιδοκιμάζοντας της εισβολή στην Γεωργία και την βίαιη προσάρτηση της Κριμαίας, επιχαίροντας για τα εγκλήματα του ουκρανικού καθεστώτος-μαριονέτα το 2014, κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για όλα αυτά δεν μπορεί να μην τιμηθεί από το Πανεπιστήμιο.
Τρίτη εκδοχή που να είναι αθώα δεν μου έρχεται. Μετά, τα μόνα που μπορώ να σκεφτώ είναι κυβερνητικές πιέσεις ή υλικά ανταλλάγματα ή προνοητικό γλείψιμο σε ισχυρό και γενικά κίνητρα τα οποία δεν είναι σωστό να σκέφτεται κανείς για ανθρώπους και οργανισμούς που έχουν στα χέρια τους το επιστημoνικό μέλλον της χώρας.
Οπότε η ερώτηση παραμένει: γιατί και πώς ο Πούτιν έγινε διδάκτορας στα δύο αυτά ελληνικά πανεπιστήμια; Γιατί παραμένει μέχρι σήμερα; Υπάρχει κάποιος που ωφελείται, κάποιος που πιέζει ή όλα είναι απλώς μια κακή, αλλά αθώα, ιδέα της πλειοψηφίας του καθηγητικού προσωπικού;
Και σ’ αυτά τα ερωτήματα μπορούμε να προσθέσουμε και άλλα. Ας πούμε ποιος τον πρότεινε και ποιοι τον ψήφισαν; Τι γνώμη έχουν αυτοί οι καθηγητές για τη δημοκρατία; Τους αρέσει ως πολίτευμα ή έχουν να προτείνουν κάτι καλύτερο; Υπήρξαν καθηγητές που να είπαν πως είναι εξευτελιστικό για ένα πανεπιστήμιο να τιμά έναν δικτάτορα που έχει βάλει στο στόχαστρο τη Δύση και τις αξίες της, δηλαδή τις αξίες που επιτρέπουν στους καθηγητές αυτούς να εκφράζουν ελεύθερα ακόμα και την αγάπη τους στον ολοκληρωτισμό; Τι σκατά συμβαίνει στα ελληνικά πανεπιστήμια και τι είδους άνθρωποι εκπαιδεύουν τους μελλοντικούς επιστήμονες της χώρας; Και μπράβο τους;
ΥΓ: Στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου μαζεύονται υπογραφές για να αφαιρεθεί ο τίτλος από τον δικτάτορα. Δηλαδή κάποιοι δημοκράτες καθηγητές ξεκίνησαν μια διαδικασία μπας και πιέσουν για να γίνει αυτό το αυτονόητο που ακόμα και τώρα δεν γίνεται. Καταλάβατε ή θα πρέπει να τιμηθεί ο Κιμ Γιονγκ Ουν και να ονομασθεί μια αίθουσα «Στάλιν» για να γίνει σαφές;
11°
