Σχόλιο για τη φερόμενη έξωση μίας ενοικιάστριας από διαμέρισμα που ανήκει στον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Παπαδημούλη.
Ας υποθέσουμε ότι ένας συμπολίτης, ας τον πούμε κύριο Φούφουτο, νοικιάζει ένα διαμέρισμα σε έναν άλλο συμπολίτη. Ας υποθέσουμε ότι ο ενοικιαστής δεν πληρώνει ούτε ένα από τα ενοίκιά του και ο κύριος Φούφουτος, μετά από κάποιους μήνες που δεν εισπράττει ούτε εύρω, του κάνει έξωση. Υπάρχει έστω και ένας που θα κατηγορήσει τον κύριο Φούφουτο; Υπάρχει κανείς στοιχειωδώς λογικός που πιστεύει πως ένας ιδιοκτήτης ακινήτου είναι υποχρεωμένος να προσφέρει δωρεάν στέγη σε έναν ενοικιαστή που, παρά τη συμφωνία τους, δεν τον πληρώνει; Μάλλον όχι. Αν όμως αντικαταστήσουμε το «Φούφουτος» με το «Παπαδημούλης» τα πράγματα αλλάζουν αρκετά.
Πριν λίγες ημέρες μάθαμε ότι ο γιος του συντρόφου και μεγαλοϊδιοκτήτη ακινήτων Παπαδημούλη έκανε έξωση σε μια κυρία η οποία κατοικούσε σε ένα από τα πολλά ακίνητα της οικογένειας αλλά δεν πλήρωνε το νοίκι. Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος, θα λέγαμε πως έχει κάθε δικαίωμα. Όμως ο χλευασμός που ακολούθησε την είδηση δείχνει ότι, ενώ το νομικό δικαίωμα είναι αναμφισβήτητο, όπως σε κάθε άλλο ιδιοκτήτη, κανείς δεν αναγνωρίζει στον σύντροφο Παπαδημούλη το ηθικό δικαίωμα να διώξει έναν κακοπληρωτή. Και η αλήθεια είναι πως είναι κομματάκι δύσκολο να αναγνωριστεί αυτό το δικαίωμα σε κάποιον που υπερασπίστηκε μέχρι και εκείνο το «κίνημα» των τσαμπατζήδων με το γεμάτο αποφασιστικότητα όνομα «Δεν πληρώνω».
Ο ίδιος ο σύντροφος ευρωβουλευτής και μεγαλοϊδιοκτήτης με μια οργισμένη ανακοίνωση, αφού χαρακτήρισε τα δημοσιεύματα «χυδαία και συκοφαντικά», μας ενημέρωσε ότι ποτέ δεν υπήρξε έξωση αλλά «αίτηση για διαταγή απόδοσης μισθίου». Κάποιοι σχετικοί λένε πως η «διαταγή απόδοσης μισθίου» είναι η έξωση, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι την οργή του ο σύντροφος ευρωβουλευτής θα πρέπει να την στρέψει στον καθρέφτη του και την παράταξή του.
Γιατί σύντροφος Παπαδημούλης στην πραγματικότητα δεν είναι αντιμέτωπος με όσους τον κοροϊδεύουν, αλλά με τον ίδιο του τον εαυτό και την παράταξη στην οποία εργάζεται (το «υπηρετεί» είναι μάλλον αστείο όταν μιλάμε για μισθό πέντε ψηφίων). Την παράταξη που αδιαφορεί για νόμους και κανόνες, που αδιαφορεί για την ιδιοκτησία, που κουνάει το δάχτυλο σε κάθε τι που η ίδια βαφτίζει ανήθικο, που είναι πάντα στο πλευρό όποιου βαφτίζει «αδύναμο» αδιαφορώντας πλήρως για τα δικαιώματα όποιου έχει βαφτίσει «δυνατό», που σκίζει τα ρουχαλάκια της για τους ανθρώπους που είναι πάνω από τα κέρδη και τους αριθμούς.
Βέβαια, όλοι πια ξέρουμε καλά πως η αριστερά όλα αυτά τα λέει και τα επιδιώκει μόνο όταν τη ζημιά υφίστανται τα δικαιώματα και η τσέπη των άλλων (θα θυμάστε την σπαρταριστή ιστορία με την κυρία που στήριζε τις καταλήψεις των αλληλέγγυων που ήθελαν να στεγάσουν μετανάστες μέχρι που κατελήφθη το ξενοδοχείο της). Και όλοι ξέρουμε πόσο εύκολα ένας αριστερός σε θέση εξουσίας (εργασιακής, πολιτικής ή οικονομικής) κάνει σχεδόν κάθε αντίστοιχό του να φαίνεται σαν ενοχικό και διστακτικό γατάκι (αφού έτσι είναι το απάνθρωπο το σύστημα, αυτός που θέλει να το αλλάξει δεν μπορεί να φταίει και άρα δεν έχει λόγο να νιώθει ενοχές για οτιδήποτε κάνει). Αλλά με έναν τρόπο κάθε φορά που αποκαλύπτεται αυτή η υποκρισία είναι το ίδιο απολαυστική.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, δεν θα κρύψω ότι πολύ διασκεδάζω το δούλεμα στον σύντροφο πολυϊδιοκτήτη. Με τον ίδιο τρόπο που θα διασκέδαζα το δούλεμα σε έναν ιερέα που σε μέρα νηστείας πλακώνεται στα παϊδάκια ή σε έναν πολέμιο των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων που εθεάθη να κυκλοφορεί με μίνι φούστα και γόβες. Με τον ίδιο τρόπο που διασκεδάζω κάθε φορά που οι άνθρωποι που σπέρνουν προσοδοφόρα για τους ίδιους (αλλά συχνά προβληματικά για την κοινωνία) παραμύθια, αναγκάζονται να θερίσουν τη σπορά τους. Και μπράβο τους.
20°
