Πρέπει να σταματήσω και να πιάσω το πράγμα απ’ την αρχή

Θέλω να ξεχάσω, να προχωρήσω, να ανοίξει άλλο βιβλίο, να δω ένα άλλο είδος κόσμου, να μπω εκεί και να ανήκω αληθινά. Κάνω τις προσπάθειες μέσα μου αλλά καταλήγω στα ίδια λες κι είμαι στον Λαβύρινθο του Πάνα. Τόσο λάθος όλα. Πρέπει να σταματήσω και να πιάσω το πράγμα απ’ την αρχή. Απ’ την αρχή. Από τη μία όμως νιώθω ότι είναι αδιέξοδο, την άλλη λέω, άσε, κούραση. Παρόλα αυτά θέλω να ξεκολλήσω, αισθάνομαι ότι είναι ανάγκη να ξεκολλήσω, καταλαβαίνω ότι είναι ένα διάστημα που έχω μια εγκεφαλική αμηχανία και ελπίζω ότι κάτι θα με σπρώξει να πάω πιο πέρα. Τι είναι; Δεν έχω ιδέα. Τα καινούργια πρόσωπα που γνωρίζω μου φαίνονται ότι ήρθαν σε λάθος timing στη ζωή μου. Ναι, δεν είμαι για να κάθομαι να κλαίω πάνω στα συντρίμμια, απλά δεn βρίσκω ποιο είναι το κουμπί που θα με εμπνεύσει, που θα μου δώσει την ορμή.

H Μυρτώ γράφει:

Έτσι όπως το αρχίσατε νόμισα προς στιγμή ότι αναφέρεστε στο περιβαλλοντικό τσιμεντο-νομοσχέδιο, στην κατάργηση του Natura 2000, στη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, στην περούκα του Τραμπ, στις φλεγόμενες διαμαρτυρίες όλου του πλανήτη ή στη μετά καραντίνα αμηχανία για το πώς θα είναι η ζωή από δω και πέρα.  Ειδικά εκεί που γράψατε τόσο λάθος όλα, είπα οκ, αυτό είναι, πάμε για μανιφέστο. Και ξαφνικά μού πετάτε αυτό για τα καινούργια πρόσωπα και το λάθος timing και προσγειώνομαι καθέτως. Για να είμαστε δίκαιοι, όμως, δεν σκέφτομαι βαθύτερο πένθος από το προσωπικό πένθος και ειδικά όταν πρόκειται για το τέλος μιας αγάπης, όπως φαντάζομαι ότι εννοεί το γράμμα σας.

Υ.Γ. 1 Ένας διάσημος Άγγλος νευρολόγος έλεγε ότι «φυσιολογικός άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να αφηγηθεί την ιστορία του, που ξέρει από πού έρχεται, έχει ένα παρελθόν, τοποθετείται στον χρόνο. θυμάται τη ζωή του και όλα όσα έμαθε. Έπίσης έχει ένα παρόν, μια ταυτότητα. Και τέλος έχει ένα μέλλον, δηλαδή έχει σχέδια». Με δυο λόγια το πένθος θα περάσει και το λάθος timing θα πάψει να είναι λάθος. Υπομονή.

Υ.Γ. 2 Αυτό που μας σπρώχνει, που μας εμπνέει, που μας δίνει πίσω την ορμή μας, αυτό το γαμάτο κουμπί που πατιέται ξαφνικά και πλημμυρίζουμε ενέργεια, αυτό που μας σπρώχνει παραπέρα – όλο αυτό τέλος πάντων δεν έρχεται ούτε από μόνο μόνο του ούτε απ’ έξω. Σίγουρα πράγματα.