Άρχισε να απαντάει όποτε να ’ναι ή καθόλου και κάπως αδιάφορα. Τι φταίει;

Τοκ τοκ τοκ! Μυρτούδι μου, άνοιξε κι απάντησέ μου γιατί καίγομαι! Σε γιορτή φίλου σε μπαρ, συνάντησα άντρα όμορφο, σέξι και γοητευτικό και το απίθανο είναι ότι αλληλοπροσεχτήκαμε από την πρώτη ματιά. Εκείνος πιο εκδηλωτικός, εγώ λίγο τύφλα, η χημεία μας φο-βε-ρή, ε δε θέλει και πολύ, αρχίσαμε τα φιλιά προτού να πούμε πώς μας λένε και το πήγαμε σερί για καμιά ώρα μέχρι που πιάστηκαν τα σαγόνια μας. Ευτυχώς εκείνο το βράδυ κρατήθηκα. Γύρισα σπίτι με τον μαγικό αριθμό τηλεφώνου αποθηκευμένο στο κινητό μου. Στο οποίο τηλέφωνο απάντησε και με μηνύματα και με αστειάκια και με φλερτ όταν του έστειλα, μετά από δυο μέρες. Και ξαφνικά… στοπ! Από εκεί που μιλούσαμε κάθε μέρα και msg και sms (χωρίς κανείς από του δύο να προτείνει κάτι από κοντά) άρχισε να απαντάει όποτε να ’ναι ή και καθόλου και μάλλον κάπως αδιάφορα. Ξέρω ότι πνίγεται με τη δουλειά του και μετακομίζει κιόλας. Λες να είναι αυτό;

H Μυρτώ γράφει:

Άντε καλέ, δεν περιμένετε εμένα να σας πω την κλισεδούρα ότι άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Ούτε πιστεύετε, φαντάζομαι, ότι όλες οι πρώτες γνωριμίες τρελής χημείας καταλήγουν μια γλυκιά Κυριακή χεράκι χεράκι στον Μαραθώνιο της Αθήνας με γαμάτα post στο Instagram. Μπα. Μερικές τρελές χημείες προορίζονται για τη στιγμή που γεννιούνται και μόνο. Μετά, ξαναγίνονται κολοκύθα. Δεν λέω ότι η ιστορία σας ανήκει σε αυτή την κατηγορία σώνει και καλά. Παίζει κι αυτή η εκδοχή όμως και καλό είναι να παίζει και στο κεφάλι μας.
Υ.Γ. Ο μόνος τρόπος που μου πέτυχε σ’ αυτή τη ζωή όταν ήθελα να μάθω κάτι, ήταν να ρωτήσω. Χωρίς περιστροφές, χωρίς γύρω γύρω, χωρίς αγωνία, χωρίς ενοχοβόλο ύφος, χωρίς τίποτα. Ειλικρινά. Δεν χάνετε τίποτα και όπως έλεγε και ο Ανδρέας ο Κάλβος, θέλει αρετή και τόλμη το γκομενικό.