kiss&tell της Τζίνας Κωνσταντοπούλου #2

Το μαγαζί που θα ζήλευε και ο David Lynch

Με το που περνάς την ξύλινη, πράσινη πόρτα του νεοκλασσικού κτιρίου του ’30, το μάτι σου πέφτει στις vintage λουλουδάτες τσαγιέρες που γεμίζουν αδιάκοπα φλιτζανάκια λες και ξεπήδησαν από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Μαζί με τα βουτήματα, μπισκοτάκια και το κέικ σοκολάτα (το τελευταίο σπιτικό). Η φωνή της Αθηνάς σε ρωτάει πως θα ήθελες το τσάι σου φορώντας το χαμόγελο που έχουν οι οικοδέσποινες που διασκεδάζουν να στήνουν tea parties. Γιατί εκείνη λατρεύει το τσάι, (λένε μπορεί να θεραπεύσει κάθε πληγή της ψυχής), και σου πετάει το μπαλάκι να το γευτείς στο μαγαζί της. Σε ένα μικρό, ζεστό χώρο που θυμίζει καθιστικό.

Με έπιπλα στην ουσία που έχει μεταφέρει από το σπίτι της για να πετύχει την προσομοίωση οικείου περιβάλλοντος που είχε στο μυαλό της. Εξ ου κι ο καναπές άλλης εποχής, τα πιο πολλά παλιά κομοδίνα που έχεις δει ποτέ συγκεντρωμένα μαζί, οι δερμάτινες βαλίτσες – αντίκες σε διάφορα σημεία, αλλά και διάφορα arty φωτιστικά τριγύρω με prints που δύσκολα ξεχνάς ενώ στους πάγκους και τους τοίχους φιγουράρουν τα κοσμήματα που φτιάχνει με τα χέρια της, η ίδια.

Πίνοντας το rose violet τσαγάκι μου, κάπου που θα μπορούσε να είναι ένα πολύ ατμοσφαιρικό τειοποτείο αλλά όπως είπαμε δεν είναι, το βλέμμα ταξιδεύει στα πρώην καπάκια και νυν σκουλαρίκια, καρφίτσες, δαχτυλίδια - έτσι όπως τα φαντάστηκε η Αθηνά Δρακοπούλου. Για την ακρίβεια, έτσι όπως τα σκαρφίστηκε παίζοντας με υλικά που κουβαλούσαν το δικό τους παρελθόν.

Όπως το κολιέ που έφτιαξε από δαντέλα της γιαγιάς της και του βαλε την πιο υψηλή τιμή για να πουληθεί δύσκολα (€50). Το φορούσε μάλιστα η ίδια μέχρι τη στιγμή που μια πελάτης με ένα επίμονο «το θέλω» το έβγαλε από πάνω της αποφασιστικά.

Όπως τα κοσμήματα από κουμπιά, σε άπειρα χρώματα και σχέδια. Κουμπιά που αγόρασε σαν να μην υπάρχει αύριο όταν έκλεινε το κατάστημα που τα πουλούσε. Μιλάμε για 150 κουτιά με κουμπάκια όλων των ειδών, σαν πολύχρωμες καραμελίτσες ένα πράγμα. Αν σηκώσεις το κεφάλι προς το πατάρι θα τα δεις στοιβαγμένα, το ένα δίπλα στο άλλο. Όπως τα ημερήσια ημερολόγια με τη τεχνική decoupage που μπορείς να μάθεις να φτιάχνεις και εσύ, μέσα από τα σεμινάρια «μάθε τέχνη κι άστηνε» που διοργανώνει κατά καιρούς.

Όπως τις καρδούλες με τα ανεκδιήγητα σλόγκαν που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά όσων παθαίνουν αλλεργία με το σοροπιαστό πνεύμα των ερωτευμένων. Φτιάχτηκαν άλλωστε με έμπνευση τη 14η Φεβρουαρίου και τίτλο εργασίας «αγαμημένος Βαλεντίνος» (από το αγαπημένος, ε;) ως ένα άλλο εναλλακτικό κίνημα έκφρασης γι’αυτά που νιώθει μια καρδιά. «Είχαμε την ιδέα με τις φίλες μου να σκεφτούμε αντι –ερωτικά μηνύματα για τις καρδιές των «άλλων». Κι έτσι γράφτηκαν όλα αυτά τα «τα’χω μ΄άλλον», «Ι do not love you», «βρε ουστ», «Ιm cheating you», «fuck off», «fuck you valentine», «you are ugly», που βλέπω ποσταρισμένα, που αλλού; Πάνω σε μια τσαγιέρα. Η Αθηνά φοράει πάνω της τις 2 πιο αγαπημένες κωλοκαρδούλες όπως τις λέει, «χωρίζουμε» και «μπλιάχχχ». Της ξακαρφίτσωσα την «μπλιαχχχχ» - τελικά δεν παίρνει με τίποτα το μάθημά της.

Στο Tintinnabullum –με αυτό το όνομα γλωσσοδέτη βάφτισε το χώρο της η Αθηνά (μην το googlareis, ξέρω είναι σα να σου λέω να το κάνεις– σε προειδοποιώ, όμως, θα βγουν κάτι πεόσχημα κουδουνάκια και ενδέχεται να σχηματίσεις λάθος εντύπωση), φιλοξενούνται και οι προτάσεις κάποιων ανθρώπων που πιστεύει στο ταλέντο και το χαρακτήρα τους. Βασικά φίλων της.

Σαν τα πλεχτά κοσμήματα, τσαντάκια, κασκόλ της Αλεξάνδρας Σερμπή. Σαν τα χειροποίητα, φυσικά σαπούνια και καλλυντικά αιθέρια έλαια και βότανα «εύγε» της Ζωγραφιάς. Σαν το βιβλίο "μελάνι στην άσφαλτο" του Χρήστου Τόλη και το cd "ας γεννιόσουνα σκύλος" του Βασίλη Τσόνογλου.

Είναι και το άλλο όμως. Καμιά φορά έτσι όπως κοιτάς τα πράγματα που πρωταγωνιστούν στο χώρο, δεν ξέρεις τι είναι προς πώληση και τι όχι. Εύκολα μπερδεύεσαι και δεν καταλαβαίνεις τι δουλειά έχει αυτό το vintage ρολόι χειρός μπροστά σου ή το καπέλο, αν δεν πωλείται. Ή το κομοδίνο με το κίτρινο πόμολο-τριαντάφυλλο. Και καλά το καδράκι με το γατάκι- κέντημα που ok, μπορείς να δεχτείς ότι είναι διακοσμητικό, το ίδιο και ο πίνακας Καλημέρα, με τα ανορθόδοξα γράμματα.

Ο τελευταίος είναι τέτοια περίπτωση που κανονικά και να στον χαρίζανε δεν θα τον έπαιρνες. Κι όμως, είναι πολλοί εκείνοι που κολλάνε μαζί του και δεν στέκονται καθόλου στα ανόμοια, ραμμένα γράμματα –τόσο εμφανώς λάθος. «Συνεχώς μπαίνουν άνθρωποι που ζητάνε να τους πουλήσω πράγματα τα οποία δεν είναι προς πώληση. Άλλοι τσάγια, άλλοι τις κορνίζες που χρησιμοποιώ ως βάση για τα κοσμήματα που πουλάω, άλλοι τις βαλίτσες. Έχει μπει κάποιος και μου έχει ζητήσει να του σχεδιάσω περιστερώνα (;) Kυκλοφορεί ιδιαίτερος κόσμος στο Κουκάκι...».

Τόσο ιδιαίτερος σαν την κυρία Πηνελόπη. Μια μέρα, μπήκε στο μαγαζί κι ενημέρωσε την Αθηνά πως ήθελε να της δώσει το νυφικό, τα στέφανα, τα γαμπριάτικα κι ένα κολιέ της. Δεν ήθελε πια λέει να τα έχει σπίτι της και να τα βλέπει μόνη της. Στην αρχή η Αθηνά νόμισε ότι η κυρία Πηνελόπη ήθελε να της τα πουλήσει. «Όχι κορίτσι μου εγώ χαρίζω, δεν πουλάω», ήταν τα λόγια της. Για να μη ρωτάτε, λοιπόν, ούτε το δαντελένιο νυφικό του ’52, στη βιτρίνα πωλείται.

Αυτό είναι το ωραίο στο Tintinnabullum. Νιώθεις λες κι είσαι μέσα σε μια χρονομηχανή με πάτωμα που θυμίζει μοτίβο του Escher ή έστω ένα μίξερ που αναμειγνύει ένα ιδιότυπο cocktail υλικών και κάρακτερς. Όπου σχεδόν όλα μπορούν να συμβούν μπροστά στα μάτια σου σα να παίζεις σε μια ταινία του Ντέιβιντ Λιντς.

Όχι, γιατί αν εσείς ξέρετε κάπου αλλού να παίζει event όπου σου γράφουν ποίημα-παραγγελιά (εντάξει 2 αράδες), ανάλογα αν το θες πολύ ρομαντικό ή εναλλακτικά αγαμημένο, να μου το πείτε.

Τintinnabulum: Bεϊκου 80, Κουκάκι facebook drakopoulou & facebook Tintinnabulum