Ντεμοντέ: Μέσα στο πιο φρέσκο ρετρό shop των Εξαρχείων
Παλιά ραδιόφωνα, φωτιστικά των 60s, καθρέφτες ξυρίσματος, παιχνιδομηχανές από περίπτερα της επαρχίας αναπαλαιώνονται σε ένα παλιό ραφτάδικο από μια συλλέκτρια ρετρό αντικειμένων
Στο Ντεμοντέ μια συλλέκτρια ρετρό αντικειμένων αναβιώνει τα αντικείμενα που κοσμούσαν τα σπίτια μας στα 60s
Ένα χαλασμένο Toshiba ράδιο της δεκαετίας του 1960, σε χτυπητό ροζ χρώμα, ήταν το πρώτο πράγμα που έπιασε στα χέρια της η Άννα Τερζή, πριν παραδοθεί ολότελα στη μαγεία του revival. Άλλαξε τις λάμπες, πέρασε το κορδόνι, εφτιαξε το απίθανο χρωμα του -διαδιακασία που κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο- και το τοποθέτησε σε περίοπτη θέση στην συλλογή που διατηρούσε ήδη με αντικείμενα παλαιότερων δεκαετιών. Η ιδέα για ένα retro design shop στο οποίο οι δημιουργίες της θα είχαν το δικό τους σπίτι δεν άργησε να έρθει, κι έτσι 5 χρόνια μετά έστησε το Ντεμοντέ στον χώρο ενός πρώην ραφτάδικου στα Εξάρχεια. Η ίδια μας μιλά για τη μεγάλη της αγάπη, που δεν είναι άλλη από την αναβίωση εμβληματικών αντικειμένων που κοσμούσαν τα σπίτια μας μερικές δεκαετίες πριν, αλλά και για την Ιπποκράτους που κρατά ακόμα «αέρα» γειτονιάς.
«Η μαμά μου με έπαιρνε από το χέρι τις Κυριακές και με πήγαινε στο γιουσουρούμ στο Μοναστηράκι για βόλτες. Ίσως εκεί μου πρωτομπήκε το μικρόβιο για την αγάπη των ρετρό αντικειμένων. Μεγαλώνοντας άρχισα να πιστεύω πως ένα “παλιακό” αντικείμενο αξίζει να του δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία, μερικές φορές περισσότερο από ότι στους ίδιους τους ανθρώπους και έτσι έφτιαξα μια συλλογή που περιλαμβάνει διάφορα πράγματα -από έναν σπάνιο αναπτήρα μέχρι κάποιο παλιό καναπεδάκι- από τις δεακετίες του '50, '60 και '70.
Στην αρχή παλιοί συλλέκτες μου έμαθαν να επισκευάζω ραδιόφωνα, άνοιγα δεκάδες που λειτουργούσαν με λάμπες και περίμενα να ζεσταθούν για να δουλέψουν. Η λαχτάρα να τα ξαναζωντανέψω και να τραγουδούν και πάλι είναι κάτι που με εξιτάρει ακόμα. Έπειτα μετά από πολύ μελέτη έμαθα να κάνω restoring και συντήρηση σε λογής λογής αντικείμενα που ανακάλυπτα και μάζευα μετά από πολύ ψάξιμο, ώστε να ταιριάζουν με το ύφος της συλλογής μου.» εξηγεί η Άννα όταν την ρωτάω πως έφτασε να πωλεί τα παλιά αντικείμενα που επισκευάζει ενώ παράλληλα είναι interior architectural designer.
Το Ντεμοντέ φιλοξενείται μέσα σε έναν χώρο επί της Ιπποκράτους, που κάποτε ήταν ραφείο αλλά παρέμεινε κλειστό για 15 χρόνια. Στην Άννα πήρε έναν ολόκληρο χρόνο προκειμένου να βρει τον ιδιοκτήρη του ώστε να ξεκινήσει τις απαραίτητες διαδικασίες. Ταυτόχρονα αποτελεί και το γραφείο της που αναλαμβάνει διάφορα projects σχετικά με το design εσωτερικών χώρων. Γι' αυτήν όμως το «ντεμοντέ» ενέχει μια ολόκληρη φιλοσοφία ζωής και αισθητικής.
«Ήταν μέσα στο lockdown, που αποφάσισα πως η συλλογή μου πρέπει να στεγάζεται σε κάτι άλλο πέρα από μια απλή αποθήκη. Εκείνη τη στιγμή μάλιστα έπινα old fashion, ένα ξεπερασμένο ποτό για κάποιους, και από αυτό προέκυψε η ιδέα του ονόματος. Για εμένα δεν πρόκειται απλώς για ένα κατάστημα με ρετρό αντικείμενα αλλά τρόπος ζωής. Όλα είναι ντεμοντέ στην καθημερινότητά μου, από την κούπα του καφέ μου μέχρι τη βέσπα μου. Παλιά αντικείμενα που έχουν ξαναφτιαχτεί και όχι καινούργιες κατασκευές που απλά μοιάζουν vintage».
Φωτιστικά με τον εμβληματικό ροζ πάνθηρα, σερβίτσια, παιχνίδια, coffee tables από φορμάικα και καρεκλάκια κουζίνας, αναλογικά τηλέφωνα, παιχνιδομηχανές περιπτέρων, παλιά κουτιά φαρμακείου τοίχου, καδράκια με κεντητά στο χέρι, πικάπ, silverton αμερικανικα ραδιόφωνα, κούπες, κουδουνίστρες, παλιές αφίσες με διαφημίσεις, βαλιτσάκια, πατίνια, μπλέντερ, καφετιέρα και κουζινικά για παιδιά, συλλεκτικές κάρτες, παγουρίνα, όλα handled with love... φτιαγμένα από αγάπη δηλαδή, που είναι και το μότο της σχεδιάστριας.
Εντύπωση μου έκανε ένα ρομποτάκι κοντά στην είσοδο, ο Αιμίλιος. Κυκλοφορούσε στην Ιταλία τη δεκαετία του 1980 μαζί με τηλεχειριστήριο και σέρβιρε σε έναν δίσκο. Τώρα ανάβει φωτάκια και περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του. Έπειτα οι δεκάδες καθρέπτες ξυρίσματος που συνήθιζαν να έχουν οι άντρες εξώ από τον καμπινέ του σπιτιού στην επαρχία και στο ραφάκι τους ακουμπούσαν την χτένα ή το ξυραφάκι τους.
Το κόστος του κάθε αντικειμένου εξαρτάται από την κατάστασή του, τη σπανιότητά του και την επιτυχία του restoring. Παραδίδονται στον μελλοντικό τους ιδιοκτήτη μαζί με ένα ταμπελάκι που δίνει πληροφορίες για τον προκάτοχό τους.
«Οι ιστορίες και τα συναισθήματα που συνοδεύουν το κάθε τι εδώ μέσα είναι πολλά. Η βαλίτσα που έχω μπροστά μου για παράδειγμα άνηκε σε έναν άντρα που έφυγε από επαρχία και ήρθε στην Αθήνα να εγκατασταθεί χωρίς να έχει τίποτα στην κατοχή του παρά μόνο αυτή. Σε μια άλλη βαλίτσα είναι ακόμα καρφιτσωμένο το καρτελάκι της Ολυμπικακής που αναγράφει τις πτήσεις ενός ανθρώπου στην Αίγυπτο το 1960. Στο Ντεμοντέ μπορεί να δει κανείς διάφορα αναμνηστικά σουβενίρ από την Ολυμπιακή που νοικιάζονται ως props σε evens ή για φωτογραφίσεις αλλά δεν φεύγουν από εδώ για άλλους λόγους. Όλα τα άλλα -ακόμα δεν τα έχω μετρήσει- πωλούνται.
Εκτός πάντα από ένα ματσάκι με ερωτικά γράμματα που βρήκα στο κουτί με τις οδηγίες ενός σεσουάρ. Τα ανακάλυψα όταν έπεσαν στα χέρια μου τα υπάρχοντα μιας ηλικιωμένης που έφυγε απο την ζωή. Το μαράζι της ήταν οτι η οικογένειά της δεν την άφηνε να παντρευτεί τον έρωτά της καθώς ήταν 5 χρόνια μικρότερος. Αποφάσισε πως δεν θα παντρευτεί ποτέ κανέναν και για όλη της τη ζωή του έγραφε γράμματα που φυλούσσε μέσα στο κουτί με τις οδηγίες το πιστολάκι μαλλιών για να μην τα βρει κανείς... ώσπου τα βρήκα εγώ»
Το ενδιαφέρον των πελατών κινείται ανάλογα με την εποχή. Τον χειμώνα διαλέγουν κυρίως επιπλάκια για να ντύσουν τις φωλιές τους ενώ το καλοκαίρι ψάχνουν πολύχρωμα διακοσμητικά.
Η ενέργεια των ανθρώπουν που τα χρησιμοποιούσαν, μετά τη φροντίδα της Άννας, περνάει σε άλλα χέρια και τα αντικείμενα αποκτούν μια διαχρονική αξία που τα κάνει ακόμα πιο μοναδικά, απαντώντας και στην κουλτούρα του throw away, σύμφωνα με την οποία πετάμε αμέσως οτιδήποτε φθαρεί χωρίς να μπούμε στην λογική να το επιδιορθώσουμε ή να το ανακυκλώσουμε.
Η αισθητική του «Mid century» αλλά και οι ταινίες του Peter Seller έδωσαν έμπνευση στην Άννα να αναβιώσει στο Athens Retro Festival το σπίτι μιας αεροσυνοδού της Ολυμπιακής, το spot ενός εργένη σέρφερ, το εσωτερικό ενός καθιστικού, το βανάκι μιας οικογένειας που πήγε για κάμπινγκ, όλα κατά τη δεκαετία του 1960. «Πολλά από όσα φτιάχνω τα φωτογραφίζω και τα αναρτώ στα social media μετά. Το 70% των πωλήσεών μου είναι από το Ιnstagram, από εκεί με βρίσκουν πολλοί πελάτες που μαθαίνουν μετά για το Ντεμοντέ κι έρχονται να το επισκεφτούν, όπως και από την ιστοσελίδα»
Το να ανοίξει ένας νέος μια επιχείρηση από το μηδέν είναι αρκετά απαιτητικό, συμφωνούμε με τη νεαρή ιδιοκτήτρια. Η γειτονιά της Ιπποκράτους όμως δικαιώνει την επιλογή της με καθημερινή στήριξη, όπως μας λέει: «Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην περιοχή των Εξαρχείων. Διέσχιζα την Ιπποκράτους συχνά και παρατηρούσα την δυναμική της. Έχει πάρει τα πάνω της τελευταία καθώς ανοίγουν νέα μαγαζάκια με χειροκατασκευές ή κοσμήματα. Ο κόσμος των Εξαρχείων δείχνει αλληλεγγύη γενικά στις μικρές επιχειρήσεις και καταλαβαίνεις τη ζεστασιά τους από τις καλημέρες που ανταλάσσουμε κάθε πρωί. Έχουν αγαπήσει εκτός από το Ντεμοντέ ακόμα και τα σκυλάκια μου, την Τρούφα και τον Περντού. Από το Ντεμοντέ θα περάσουν καλλιτέχνες, περαστικοί που κοντοστέκονται τυχαία στην βιτρίνα και λένε “Πωπώ τι μου θύμισες τώρα..;!” και οπωσδήποτε λάτρεις των rerto aesthetics που είναι σταθερά στην μόδα. Επίσης, τα νέα παιδιά φαίνονται να έχουν περιέργεια να ζήσουν μια διαφορετική ζωή, εκείνη που ζούσαν οι άνθρωποι πριν από αυτούς».
