Ποιος είναι ο Κωνσταντής από τις «Άγριες Μέλισσες»;

Οι «Άγριες Μέλισσες» αποτελούν αδιαμφισβήτητα μια τηλεοπτική σειρά που έχει καθηλώσει το τηλεοπτικό κοινό με το ανατρεπτικό της σενάριο, την εξαιρετική σκηνοθεσία, την υποβλητική μουσική και τις άρτιες ερμηνείες των πρωταγωνιστών της.

Ο Γιάννης Κουκουράκης −που υποδύεται τον Κωνσταντή Σεβαστό− μίλησε στην Athens Voice για τη μεγάλη επιτυχία της σειράς, για τα Χανιά και την Αθήνα, το θέατρο και την παράσταση του Γιώργου Καπουτζίδη, τι του φτιάχνει και τι του χαλάει τη διάθεση, για όσα ακραία έχει κάνει και για όσα έπονται.

Χανιά. Τι σημαίνει για εσένα αυτή η πόλη;
Αχ, τα Χανιά. Είναι ο τόπος που ανήκει το μισό της καρδιάς μου. Ήλιος, θάλασσα, φίλοι που είναι οικογένεια, οι δικοί μου άνθρωποι, γεύσεις, τραπέζια στρωμένα, ζεστές καρδιές και βλέμματα, η παιδική μου ηλικία, το πρώτο μου φιλί, απώλειες, μυρωδιά από χώμα όταν βρέχει και από νυχτολούλουδο τα καλοκαιρινά βράδια στη γειτονιά μου, δουλειές στο χωρίο, γη, μουσική, χαρές , δάκρυα. Όλα αυτά μου έρχονται αυθόρμητα όταν ακούω Χανιά. Είναι η γη μου, η ρίζα μου και οι άνθρωποί μου, οι γεύσεις μου. H γείωσή μου, αυτό είναι.

Και τώρα Αθήνα. Πώς νιώθει ένας δεινός κολυμβητής στο κλεινόν άστυ;
Μένω χρόνια εδώ και είναι κομμάτι μου η Αθήνα. Δεν είμαι σαν ψάρι έξω από τα νερά του. Έμαθα να ζω εδώ, όπως έμαθα να ζω και στην επαρχία. Είμαι μοιρασμένος σε δύο μέρη που αγαπώ το καθένα για ξεχωριστούς λόγους. Όπως και τα κρίνω για ξεχωριστούς λόγους. Εδώ ας πούμε κάνω αυτό που αγαπώ και ζω από αυτό. Πάρα πολύ σημαντικό. Είναι η βάση της δουλειάς μου, κάτι που θα ήταν αδύνατον να έχω στην Κρήτη. Η Αθήνα μου προσφέρει εντελώς διαφορετικές επιλογές από τα Χανιά σε πολλούς, αν όχι σχεδόν σε όλους τους τομείς. Είναι σπίτι μου. Όπως σπίτι μου είναι και τα Χανιά. Είναι ωραίο συναίσθημα να πηγαίνεις από το σπίτι σου στο σπίτι σου. Αυτό το σκέφτομαι κάθε φορά που μπαίνω σε πλοίο ή αεροπλάνο για να πάω από το ένα μέρος στο άλλο.

Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Και μετά την ολοκλήρωση των σπουδών, Εθνικό Θέατρο. Αντιφατικές επιλογές. Πώς προέκυψε αυτή η μεταστροφή; Τι σε οδήγησε στην υποκριτική;
Όλα έγιναν ξαφνικά και γύρισε 180 μοίρες το σύστημα μέσα σε ένα βράδυ. Η ζωή είναι ένας αλγόριθμος που εμείς νομίζουμε ότι έχουμε υπό απόλυτο έλεγχο και μπορούμε να λύσουμε. Έλα ντε που μόνο αυτό δεν είναι. Στο τρίτο έτος του Πανεπιστημίου γνώρισα και έβγαινα με μια κοπέλα που σπούδαζε σε δραματική σχολή. Άρχισα να πηγαίνω στα θέατρα και να συναναστρέφομαι με παιδιά του κύκλου της. Μου φάνηκε ότι ανακάλυψα ένα νέο είδος ανθρώπων, μιας και εγώ ερχόμουν από ένα εντελώς mainstream περιβάλλον, χωρίς καλλιτεχνικά ερεθίσματα. Ένα βράδυ λοιπόν, αυτό με τις 180 μοίρες, είπα στον εαυτό μου: «Θα δώσω και εγώ σε δραματική μωρέ και σιγά, αν δεν μ’ αρέσει τα παρατάω».

Τόσο αθώα, απλά και επιπόλαια. Οι ιδιωτικές σχολές ζητούσαν τα ίδια με εκείνη του Εθνικού, οπότε αποφάσισα, για την εμπειρία και την κρυάδα, να δώσω και εκεί. Έτσι και αλλιώς σιγά μην περάσω. Πέρασα. Και βρέθηκα να κολυμπάω σε άγνωστα για εμένα νερά.

Πρώτο έτος στη δραματική σχολή, τέταρτο έτος στο Πανεπιστήμιο. Όλα μαζί.

Η Κακαρελίδου Σοφία είναι ο άνθρωπος που με προετοίμασε. Είναι η δασκάλα μου και μέλος της οικογένειάς μου. Τόσο πολύ την αγαπώ.

Ακολουθείς πάντα τα «θέλω» σου ή λειτουργείς και με γνώμονα τη λογική;
Παλιότερα έβαζα τη λογική πάνω απ’ όλα στις αποφάσεις μου και μετά όριζα τα θέλω. Η λογική μετά μου έγινε συνήθεια, οπότε πάντα υπάρχει σαν δικλείδα θεωρώ, και ας μην έχει τα σκήπτρα φαινομενικά.

Αλλά πέρασα σε φάση που πλέον ακολουθώ τα θέλω μου γιατί έχω δοκιμάσει και εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, οπότε τον αφήνω να κάνει αυτός κουμάντο. Στο όλο θέμα βέβαια αυτόματα μπαίνει ένεση λογικής λίγων ή αρκετών ml. Χωρίς καν να το παρατηρώ πια, πράγμα που δεν μου στερεί καθόλου την ελευθερία μου και παράλληλα με προστατεύει.

Τι σε γοήτευσε στο σενάριο της σειράς «Άγριες Μέλισσες»;
Το ότι είναι ένα ελληνικό σενάριο πρώτα απ’ όλα.

Πρωτότυπο και όχι βασισμένο σε κάποιο ήδη γνωστό διήγημα ή μεταφορά ενός ξένου σεναρίου. Αυτόματα σημαίνει ότι οι δημιουργοί του έχουν την πρόθεση να δώσουν κάτι διαφορετικό, κάτι καινούριο, να παραδώσουν κάτι φρέσκο στην ελληνική τηλεόραση και το κοινό της.

Όταν μίλησα με την ομάδα του σεναρίου αυτού, δηλαδή τον σκηνοθέτη μας Λευτέρη Χαρίτο, την υπεύθυνη σεναρίων Ντίνα Κάσσου και τη σεναριογράφο Μελίνα Τσαμπάνη, κατάλαβα ότι όντως η αρχική μου σκέψη είχε τις βάσεις που υπέθετα. Η δωρικότητα του κειμένου, η απλότητα των σκηνών και οι δομημένοι διάλογοι, απλά μου επαλήθευσαν την ιδέα και την εντύπωση αυτήν. Και όταν μου είπαν την ιστορία, τότε σιγουρεύτηκα.

Η γοητεία αυτού του σεναρίου είναι η απλότητα και η αλήθεια που πρεσβεύει. Αυτό κάνει τους χαρακτήρες του αληθινούς, όχι καρικατούρες. Κανείς δεν είναι απόλυτα καλός ή κακός, όπως και στη ζωή άλλωστε. Δεν υπάρχει μονοχρωμία αλλά πολυχρωμία. Το ένα μπαίνει μέσα στο άλλο. Αυτός ο ρεαλισμός με κέρδισε.

Ο Κωνσταντής είναι ένας χαρακτήρας κόντρα σε εσένα. Πώς κατορθώνεις να μπεις τόσο βαθιά στην ψυχοσύνθεσή του; Τι σε ιντριγκάρει σε αυτόν το ρόλο;
Στην αρχή όταν διάβασα τα σενάρια λέω «όπα..κάτσε γιατί εδώ έχουμε θέμα με τον τύπο». Σε πρώτο επίπεδο, μου έβγαινε πολύ τσογλανοκωλόπαιδο. Το έπιασα από την αρχή ξανά.

Τον έβαλα απέναντί μου, τον παρατήρησα πρώτα, τον ανέκρινα στη συνέχεια, ύστερα προσπάθησα να τον καταλάβω και τέλος να τον κατανοήσω. Τον συμπόνεσα, τον μάλωσα, τον έκανα στην αρχή εχθρό μου και μετά φίλο μου. Πίσω από τις σκληρές μάσκες κρύβονται ευαίσθητα όντα που λένε και στο χωριό μου.

Με ιντριγκάρει η ωμότητά του, τα έντονα στοιχεία που έχει και τα επίπεδα που βρήκα ότι κρύβει. Είναι ένας άνθρωπος σαν ατομική βόμβα που δεν ξέρεις πότε θα εκραγεί και τι συνέπειες θα έχει η έκρηξη αυτή. Από ευαίσθητος μπορεί ανα πάσα στιγμή να γίνει πολύ σκληρός. Έχει και μια ιδέα παιδικότητας όλο αυτό, ψυχολογικά μιλώντας. Η πορεία του είναι σαν καρδιογράφημα και όχι σαν ευθεία γραμμή. Αυτό με εξιτάρει πολύ στον Κωσταντή. Έχει ένα φάσμα αντιδράσεων και δράσεων με μεγάλη ποικιλία, είναι γραμμένος έτσι. Σκληρά και αθώα μαζί.

«Όποιος θέλει να χωρίσει… να σηκώσει το χέρι του» του Γιώργου Καπουτζίδη. Γιατί να έρθει ο κόσμος να δει την παράσταση;
Γιατί θα συγκινηθεί, θα ταυτιστεί με πολλά, θα γελάσει, θα αναρωτηθεί, θα προβληματιστεί, θα πει: ρε συ κι εγώ το’ χω πάθει ή περάσει αυτό και θα φύγει ανάλαφρος αλλά γεμάτος συναισθήματα. Το έργο αυτό απευθύνεται σε όλους, απευθύνεται στο τώρα, έχει πραγματικούς χαρακτήρες, πραγματικές καταστάσεις που λίγο πολύ όλοι μας έχουμε αντιμετωπίσει σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Να γιατί!

Τι ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες όταν διάβασες το κείμενο του έργου;
Είναι φρέσκο. Σπαρταράει, γαμώτο. Πώς το λένε; Αυτό!

Ο Γιώργος έγραψε ένα έργο – κοινωνική κωμωδία και όχι φάρσα. Έχει καταφέρει να παρουσιάσει, μέσα από τους χαρακτήρες που δημιούργησε και δόμησε, μια μικρογραφία της κοινωνίας. Το έργο του έχει απόλυτη αλήθεια, ειλικρίνεια και στοχεύει στην απλότητα. Χωρίς αναχρονισμούς, πεπατημένες, αντιγραφές.

Σύστησέ μας τον ρόλο σου.
Είμαι ο Μιχάλης, ο μεγάλος έρωτας και πρώην της Νατάσας. Επιστρέφω μόνιμα στην Ελλάδα μετά από χρόνια παραμονής στο Λονδίνο για να την διεκδικήσω και να την πείσω να μην παντρευτεί τον Ιάκωβο αύριο.

Θέατρο. Αγάπη, έρωτας, πάθος, παιχνίδι, ή όλα αυτά μαζί;
Όλα μαζί ταυτόχρονα και όλα ξεχωριστά ταυτόχρονα.

Και ο κινηματογράφος; Υπάρχει χώρος και για εκείνον;
Προσωπικά θα επέλεγα αυτόν, πάνω απ’ όλα.

Βάζεις ήδη τον επόμενο στόχο ή απλά γεύεσαι τη στιγμή, το τώρα;
Ένα κράμα θα έλεγα. Το ένα γίνεται μέρος του άλλου, το ένα οδηγεί το άλλο και η ποσόστωση μεταβάλλεται ανάλογα και διαρκώς.

Πόσο κοντά είναι η ζωή σου σήμερα με αυτή που είχες ονειρευτεί για εσένα;
Βαρύγδουπα πλάνα ζωής ποτέ δεν έκανα. Έκανα όμως κάτι άλλο. Τα βασικά απωθημένα μου τα πραγματοποίησα και νιώθω πλήρης. Και ό,τι «βλακεία» μου ήρθε να κάνω, την έκανα στον σωστό χρόνο.

Από τα δεκαοκτώ ως τώρα έκανα καραμπινάτα restarts και οι στόχοι επαναπροσδιορίζονταν ανάλογα.

Είμαι άραγε κοντά ή μακριά; Ωραία ερώτηση. Δεν ξέρω. Σίγουρα όμως ξέρω ότι έχω τη σχέση που είχα ονειρευτεί να έχω με τον εαυτό μου. Με αγαπώ και με παραδέχομαι σε πολλά και με αποδέχομαι όπως είμαι. Ξέρω τις δυνάμεις μου αλλά και τις αδυναμίες μου. Τα έχω καλά με τον Γιάννη και τον γουστάρω. Αυτό πάντα ήταν ο στόχος που ήθελα να πετύχω. Να με αγαπήσω και να με κάνω φίλο μου.

Θα πήγαινα, λοιπόν, για μπύρες με τον Κουκουράκη. Θα με έκανα παρέα. Αυτό είναι μεγάλη νίκη στη ζωή.

Ποιο είναι το πιο ακραίο πράγμα που έχεις κάνει και ποιο είναι εκείνο που τριβελίζει το μυαλό σου και θες να το τολμήσεις αύριο κιόλας;
Να φύγω Κορέα για δύο μήνες χωρίς να ενημερώσω κανέναν πριν. Στη μάνα μου μόνο έστειλα sms πριν την απογείωση: «Αν με καλέσεις δεν θα ‘χω σήμα, σε 1’ πετάω για Κορέα και θα λείψω δύο μήνες. Ξέρω θα νευριάσεις. Σ’ αγαπώ. Φιλιά».

Θέλω να ξανακάνω κάτι ανάλογο-και σήμερα-τώρα αν γίνεται παρακαλώ, αλλά κάπου στη Λατινική Αμερική, σε ένα νησί. Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά παίζει και να κλείσω εντελώς το τηλέφωνο χωρίς καν να ενημερώσω κανέναν.

Βέβαια στη λίστα μου υπάρχει και το κλουβί που μπαίνεις μέσα και βλέπεις λευκούς καρχαρίες σε απόσταση ούτε δύο εκατοστών. Αδρεναλίνη φουλ. Αυτό στην Αυστραλία όμως. Θα δω σε τι διάθεση είμαι και θα αποφασίσω τι θα κάνω την ώρα που θα βρεθώ αεροδρόμιο φορώντας τις σαγιονάρες μου.

Τι σου φτιάχνει τη διάθεση και τι σου τη χαλάει;
Τα χαμόγελα και τα ζεστά βλέμματα μου φτιάχνουν πάρα πολύ τη διάθεση. Το να βλέπω θετική ενέργεια γύρω μου, δηλαδή. 

Το να κολλήσω σε κίνηση μπορεί να μου ανατινάξει τον εγκέφαλο. Ποτέ δεν κατάφερα να το κουλαντρίσω αυτό το πράγμα. Δεν υπάρχει.

Μια ατάκα που χρησιμοποιείς τον τελευταίο καιρό;
«Τι μέρα έχουμε αύριο;» Ή «καλημέρα», ανεξαρτήτως ώρας.

Μουσική, ταινίες, σειρές, βιβλία. Ποια θέση έχουν στην καθημερινότητά σου;
Την αμέσως επόμενη μετά τις βασικές ανάγκες.

Ελεύθερος χρόνος. Όταν βρίσκεις, τι σου αρέσει να κάνεις;
Αυτή τη στιγμή θα έλεγα μια βουτιά στη θάλασσα, ανεξαρτήτως καιρού, ώρας και μήνα. Μια βουτιά και μετά να περπατήσω με άμμο στα πόδια.

Η ρεαλιστική απάντηση ωστόσο είναι: όταν βρω, θα μπορώ να ξέρω.