Πάνο Κοκκινόπουλε, θα πετύχει το «Ου Φονεύσεις»;

Περίμενα τον Πάνο Κοκκινόπουλο και θυμόμουν που την πρώτη φορά που είδα σειρά του άρχισα να υποπτεύομαι τους γείτονες, αν θα μπορούσαν να περάσουν εκείνη τη λεπτή κόκκινη γραμμή. Mετά από κάποια επεισόδια άρχισα να αναρωτιέμαι και για τον εαυτό μου. Όταν ήρθε, έψαξε το τασάκι του, άναψε ένα πούρο, μου πρόσφερε καφέ κι αρχίσαμε να καπνίζουμε αβέρτα. Μιλήσαμε 53 λεπτά. Για τη νέα του σειρά «Ου Φονεύσεις», η οποία προβάλλεται στο Open κάθε Δευτέρα βράδυ στις 11, αλλά και για τη ζωή, τα πάθη, την τηλεόραση, το θέατρο και το σινεμά, τα πούρα, το Παρίσι, την οικογένεια, τις γυναίκες. 

Για τη νέα σειρά «Ου Φονεύσεις» 
Από το 1992 που ξεκινήσαμε με την «Ανατομία ενός εγκλήματος» και συνεχίσαμε με τη «Διπλή αλήθεια», τον «Κόκκινο κύκλο», τη «10η Εντολή», τον «3ο Νόμο», όλες αυτές οι σειρές είχαν λίγο πολύ την ίδια θεματική: Ψυχογραφίες ανθρώπων που ξεπερνούν τα όριά τους, όχι αστυνομικές σειρές όπως το CSI ή το Criminal Minds. Φυσικά, υπήρχε εξέλιξη μέσα στο χρόνο, όπως υπάρχει και μέσα μας. Και το «Ου Φονεύσεις» με ψυχογραφίες ανθρώπων που ξεπερνούν τα όριά τους ασχολείται, αλλά προσπαθούμε να κάνουμε κάτι πιο προχωρημένο σε επίπεδο δραματουργίας και στιλιστικής. Δεν ξέρω αν θα πετύχει, αλλά αν είναι να κάνει κανείς μία από τα ίδια, καλύτερα να κάτσει σπίτι του. 

Οι ηθοποιοί είναι ένα μίγμα παλιών και καινούργιων. Οι καινούργιοι προέρχονται κυρίως από το θέατρο. Τα δύο πράγματα που κοιτάω σε έναν ηθοποιό είναι το ταλέντο και η υποκριτική του ικανότητα και το πόσο καλός συνεργάτης είναι. 

Δεν είναι σίριαλ, κάθε επεισόδιο που κάνουμε είναι μια μικρή ταινία. Με καινούργιο σενάριο, καινούργιους ηθοποιούς, άλλο τρόπο αντιμετώπισης σκηνοθετικά. Από τη στιγμή που θα αρχίσει να γράφεται το σενάριο μέχρι την ώρα που η σειρά θα είναι έτοιμη να προβληθεί χρειάζεται ένας μήνας. Τα γυρίσματα παίρνουν 6-7 ημέρες. Σκεφθείτε ότι τα καθημερινά σίριαλ, τα σαπούνια, γυρίζονται σε μία ημέρα. 

Τη σειρά δεν την έχουν δει πολλοί άνθρωποι, όπως δείχνουν και τα νούμερα τηλεθέασης. Ίσως γιατί παίζεται σε ένα καινούργιο κανάλι που οι περισσότεροι δεν το ξέρουν. Γνώριζαν το Epsilon, που ήταν ένα κανάλι που δεν το έβλεπαν πολλοί. Το Open ακόμη δεν έχει αναπτυχθεί, δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. 

Για την τηλεόραση 
Τηλεόραση βλέπω καμιά φορά ειδήσεις, μπάλα και καμιά ταινία στα δορυφορικά. Τα περισσότερα είναι σανός, τελείως πρόχειρα. Καλύτερα να πεθάνω παρά να στείλω το παιδί μου σε ριάλιτι. Αλλά αυτό είναι που ονειρεύεται ο Έλληνας: Να γίνει όσο πιο εύκολα γίνεται γνωστός και πλούσιος. 

Στην Ελλάδα, που δεν περάσαμε από Διαφωτισμό, έχουμε τη νοοτροπία της φυλής: Η οικογένειά μου κι εγώ να είμαστε καλά και οι άλλοι να πάνε να... Τα σπίτια μας είναι πεντακάθαρα και τα σκουπίδια μας τα πετάμε από το παράθυρο στο δρόμο. 
Την τηλεόραση την αντιμετωπίζω σαν κινηματογράφο. Είχα κάνει μια ταινία το 1989, τα «Σημάδια της νύχτας», η οποία πήρε βραβεία και συμμετείχε σε διεθνή φεστιβάλ κι έκοψε 15.000 εισιτήρια. Κι ενώ μπορεί να κάνεις μια δουλειά στην τηλεόραση και την ώρα που παίζεται να τη βλέπουν ενάμιση εκατομμύριο άνθρωποι. Έχει τεράστια δύναμη η τηλεόραση. 

Για το θέατρο και το σινεμά 
Το θέατρο κατάγεται από τη λογοτεχνία. Είναι μια τέχνη που σου ανοίγει το μυαλό. Είναι, για παράδειγμα, τέσσερις άνθρωποι πάνω στο σανίδι και παριστάνουν ότι βρίσκονται στο Λονδίνο. Όλο αυτό σε κάνει να φαντάζεσαι, όπως όταν διαβάζεις ένα βιβλίο. Το σινεμά είναι το αντίθετο. Βλέπεις αυτό που θέλει ο σκηνοθέτης να δεις. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι όταν έχουν διαβάσει ένα βιβλίο και πάνε να το δουν στο σινεμά δεν τους αρέσει, γιατί το έχουν φανταστεί αλλιώς. 

Ο καλύτερος σκηνοθέτης είναι αυτός που καταφέρνει να μικραίνει όσο περισσότερο γίνεται την απόσταση από το όραμα μέχρι την πραγμάτωση. Δηλαδή, αυτό που οραματίζεται να το κάνει. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ήταν ακριβώς αυτό. Δεν έχει σημασία αν σου αρέσουν ή όχι οι ταινίες του, κι εμένα μ’ αρέσει πιο πολύ ο Βισκόντι απ’ ό,τι ο Φελλίνι, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν θεωρώ το Φελλίνι μεγάλο σκηνοθέτη. 

Για τις γυναίκες
Οι γυναίκες παίζουν τεράστιο ρόλο στη ζωή μου, είναι ιδιαίτερα και περίπλοκα πλάσματα. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να μείνω και μόνος, ότι θα πρέπει οπωσδήποτε να είμαι σε σχέση. Αυτό που με τραβάει σε μια γυναίκα είναι ένα σύνολο πραγμάτων, αυτό που βγάζει, η αύρα της. Γιατί μπορεί να δεις και μια πανέμορφη γυναίκα και να μη σου βγάζει τίποτα. Ίσως να είναι αυτό που λένε χημεία. 

Δεν τους κάνω όλα τα χατίρια. Ίσως λιγάκι στην αρχή. Θέλω τα πράγματα να γίνονται όπως τα θέλω, είμαι λίγο μυστήριος. 

Έχω πολύ καλές σχέσεις με τις περισσότερες από τις πρώην μου, κάποιες, άλλωστε, τις βλέπετε και στις σειρές μου. Ο έρωτας μπορεί να φεύγει, αλλά όχι και η αγάπη. 

Για την οικογένεια
Έχω δύο παιδιά, τον Βλαδίμηρο, από τον πρώτο μου γάμο, ο οποίος ζει στο Παρίσι, και την Έλλη, από το δεύτερό μου γάμο, με την Μπέση Βουδούρη, με την οποία αν κι έχουμε χωρίσει 20 χρόνια την αγαπάω πολύ. Η Μπέση, εκτός από παραγωγός μου -χωρίς αυτήν δεν θα γινόταν τίποτα-, είναι και το alter ego μου. Αυτοί οι τρεις άνθρωποι είναι η οικογένειά μου. 
Μέχρι τα 5 μου ζούσαμε στα Εξάρχεια. Μια φορά ήμασταν στο δρόμο με τη μητέρα μου, εγώ ακόμα στο καροτσάκι, όταν η μητέρα μου συνάντησε μια φίλη της. «Τι να του πάρω, τι να του πάρω του παιδιού» έλεγε η φίλη κι εκείνη την ώρα πέρναγε ένας λαχειοπώλης. Ήταν, τότε, τα λαχεία των Συντακτών που κλήρωναν σπίτια. Κέρδισα το λαχείο, ένα σπίτι στο Κολωνάκι και σε αυτό το σπίτι ζω μέχρι και σήμερα. 

Με τους γονείς μου είχαμε πολύ καλές σχέσεις, αλλά επειδή ήταν ο πατέρας μου μηχανικός, καταλαβαίνεις, έπρεπε να ακολουθήσω τα χνάρια του. Πέρασα στο Μαθηματικό αλλά αποφάσισα να φύγω στη Γαλλία, στην Γκρενόμπλ, να σπουδάσω Βιοχημεία. Ούτε αυτό μου άρεσε και πήγα Παρίσι να σπουδάσω κινηματογράφο. Τότε σταμάτησαν να μου στέλνουν χρήματα. Δούλεψα αρχικά σαν λατζέρης σε εστιατόριο και μετά σερβιτόρος σε πιτσαρία. Οι σχέσεις με τους γονείς αποκαταστάθηκαν όταν έγινα καθηγητής στο πανεπιστήμιο στο Παρίσι, το 1978.   

Για τις φοβίες 
Φοβάμαι το αίμα. Μπορεί στις ταινίες μου να ρίχνω κουβάδες, αλλά στην πραγματικότητα το φοβάμαι πολύ. Όταν πολύ μικρός είχα δει τα «Πουλιά» του Χίτσκοκ, μετά φοβόμουν τα περιστέρια. Και από το «Ψυχώ», με τη σκηνή στο ντους, με ακολούθησε μια φοβία μέχρι και τα 50 μου σχεδόν και όταν ήμουνα στο ντους τράβαγα κάθε τόσο την κουρτίνα μήπως ήταν κανείς απ’ έξω. Τον θάνατο, πάντως, δεν τον φοβάμαι. 

Για τη ζωή και τα πάθη
Ποιος δεν έχει πάθη. Τα πάθη μας οδηγούν. Άνθρωποι που δεν έχουν πάθη, δεν έχουν ενδιαφέρον. 

Η ζωή μας, όπως και η δουλειά μας, είναι μια αλληλουχία διορθωμένων λαθών. Διορθώνεις τα λάθη σου, κάνεις νέα και προχωράς. 

Για τα σχέδια, τα χόμπι, τον ελεύθερο χρόνο 
Είχα αρχίσει μια ταινία, η οποία σταμάτησε λόγω της σειράς. Ίσως να ολοκληρωθεί στο μέλλον. 

Ελεύθερος χρόνος δεν υπάρχει. Αυτή την εποχή κοιμάμαι πολύ αργά. Σχεδόν κάθε βράδυ είμαι στο μοντάζ. Χθες τελείωσα στις 3, γύρισα σπίτι, δούλεψα λιγάκι στο σενάριο, κοιμήθηκα στις 5.30 και ξύπνησα στις 10.30. Πρέπει να αλλάξει όμως αυτό, γιατί είναι κούραση, ένα 8ωράκι το χρειάζομαι. 

Μετά τον κινηματογράφο η μεγάλη μου αγάπη είναι τα πούρα. Είμαι ένας από τους μεγαλύτερους συλλέκτες πούρων στην Ελλάδα κι έχω γύρω στα 25.000 πούρα. Έχω σχέσεις και με περίπου 300 συλλέκτες απ’ όλο τον κόσμο και κάνουμε ανταλλαγές. Έχω και πούρα από τον αμερικανικό εμφύλιο, τα οποία καπνίζονται μια χαρά. Υπάρχουν πούρα που κάνουν 1.000 ή και 5.000 ευρώ. Είναι σαν το κρασί. Μπορεί σε μια ιδιαίτερη στιγμή να απολαύσω ένα τέτοιο πούρο, μαζί με ένα καλό ποτό. Εδώ και 20 χρόνια πηγαίνω δυο φορές το χρόνο στην Κούβα. 

Είμαι σπιτόγατος, προτιμώ να μείνω σπίτι με φίλους να φάμε παρά να βγούμε έξω. 
Ακούω ξένη μουσική και κυρίως ροκ. Βασικά, αυτά που ακούγονται και στις ταινίες μου. Σε μερικούς αιώνες οι Pink Floyd θα ακούγονται σαν κλασική μουσική. 

Είμαι Παναθηναϊκός. Θυμάμαι ο πατέρας μου με πήγαινε στο γήπεδο και μου έλεγε «δεν έχει σημασία να κερδίζει ο Παναθηναϊκός, σημασία έχει να χάνει ο Ολυμπιακός». Η ομάδα στο ποδόσφαιρο τα πάει περίφημα, οι πιτσιρικάδες βγάζουν υγεία. Στο μπάσκετ δεν παίζουμε και πολύ καλά, αλλά καλύτερα να μην είμαστε καλοί τώρα και να στρώσουμε τον Μάρτιο, παρά το αντίθετο. 

Για τον εαυτό του 
Αλήθεια, δεν ξέρω τι είμαι. Κάποιες φορές είμαι ανοιχτός, κάποιες άλλες κλειστός. Πότε ευέξαπτος, αλλά τις πιο πολλές φορές ήρεμος. Κάποιες άλλες κρυψίνους. Δεν ξέρω, είμαι ο πιο ακατάλληλος να ορίσω τον εαυτό μου.