Ο Miles Fordham στο μπαρμπούτι της ζωής έφερε ασσόδυο. Στα σκοτεινότερα σοκάκια της New Bretagne, κατά τη διάρκεια αστυνομικής έρευνας για μια (φαινομενικά) υπόθεση ρουτίνας, έχασε τον συνάδελφο και καλύτερο φίλο του, εν μέρει από δικό του λάθος. Από την αποφράδα αυτή βραδιά ξεκίνησε μια κατρακύλα χωρίς τελειωμό: αποπέμφθηκε από το σώμα, ο γάμος του, παρά τις προσπάθειες της στωικής συζύγου του Adelaide, πάει κατά διαόλου και ο ίδιος το ’ριξε στο αλκοόλ για να πνίξει τον πόνο του.
Ατυχείς αλλά λογικές εξελίξεις μετά από μια πρόσφατη τραυματική εμπειρία, ακόμα λογικότερες όταν, ως συνέπεια αυτής, έχεις το πνεύμα του κολλητού σου να σε ζαλίζει μέρα-νύχτα. Όχι από εκδικητική διάθεση (δεν είναι τέτοιος χαρακτήρας ο Bill), αλλά από περιέργεια, γνήσιο ενδιαφέρον για την κατάστασή μας, ενίοτε και από μεταθανάτια βαρεμάρα προκύπτει αυτός ο ακατάπαυστος σχολιασμός για οτιδήποτε κάνουμε που, ανεξαρτήτως προθέσεων, δυσχεραίνει την κατάσταση του κακόμοιρου Miles.
Για να γλιτώσουμε απ’ τον αιώνιο πονοκέφαλο ενός θολωμένου μυαλού, επομένως, πρέπει να βρούμε τον κακούργο που ευθύνεται για τον θάνατο του Bill ώστε ν’ αποδημήσει κι αυτός σε τόπο χλοερό σα νορμάλ μακαρίτης και να μπορέσουμε κι εμείς να κοιμηθούμε ένα βράδυ σαν άνθρωποι, χωρίς εξωδιαστατική μουρμούρα. Μια σειρά από υποθέσεις (που μας πασάρει στη ζούλα η Constance, γραμματέας του τμήματος και μοναδική σύμμαχος που μας έχει απομείνει από εκεί) θα μας ταξιδέψει σε κάθε κοινωνικής υποστάθμης γειτονιές της New Bretagne. Από απαγωγές επιφανών βρεφών ως την εγκληματική δραστηριότητα άπορων καλλιτεχνών, θα γνωριστούμε με ιδιαίτερες προσωπικότητες, θα εμπλακούμε σε κοινωνικές και φυλετικές εντάσεις και φυσικά, θα λύσουμε τους απαραίτητους γρίφους για να διαλευκάνουμε μια σειρά από μυστήρια που, όπως θ’ αποδειχθεί, συνδέονται ποικιλοτρόπως μ’ αυτό που μας βασανίζει.
Αυτή είναι η τρίτη σερί στήλη με παραδοσιακού τύπου point 'n' click adventure – ούτε στα 90s τέτοιος χαμός. Το Lamplight City είναι μια καλή προσθήκη στο είδος, με αρκετές πρωτότυπες ιδέες αλλά και εμφανείς ατέλειες. Από τις τελευταίες ξεχωρίζουν τα τεχνικά θεματάκια του (τρεμοπαίγματα οθόνης, ανορθόδοξα resolutions) και οι ψιλοαδιάφοροι διάλογοι που, δυστυχώς, αποτελούν ευρύτερο φαινόμενα στα σύγχρονα adventures (τα λέγαμε και για το Unavowed πριν λίγο καιρό εξάλλου). Από την άλλη, η New Bretagne είναι ασυνήθιστα πειστικός χώρος δράσης, αφού τόσο τα υπέροχα δοσμένα περιβάλλοντά της όσο και οι κάτοικοί της αλληλοεπιδρούν, εξελίσσονται και αλλάζουν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.
Ακόμα πιο αξιοσημείωτη όμως, είναι η ανοχή που δείχνει το Lamplight City στην αποτυχία. Πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα παιχνίδια του είδους που σε αφήνει ν’ ακολουθήσεις την δική σου πορεία αντί να σ’ επαναφέρει σε μια προκαθορισμένη, ιδανική κατάληξη. Ακόμα κι αν στείλεις κάποιον αθώο στη φυλακή, σε αφήνει απλά να συνεχίσεις με τις ενοχές σου, τη γκρίνια του νεκρού συναδέλφου σου και την απογοήτευση της Constance. Πέρα από το γεγονός ότι μ’ αυτό τον τρόπο παρακάμπτει ένα από τα εκνευριστικότερα γνωρίσματα των adventures (το να κολλάς σ’ ένα γρίφο και να μη μπορείς να προχωρήσεις), το ακόμα μεγαλύτερο κέρδος είναι μια αίσθηση ελευθερίας που πάντα ήθελαν να μεταδώσουν αλλά πάσχιζαν να βρουν τον τρόπο. Η πιθανότητα λάθους σου είναι το προνόμιο που σου δίνει το Lamplight City – δική σου ευθύνη το πώς θα το διαχειριστείς.
Μιλούν στην Athens Voice ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης Δημήτρης Παπαστεργίου, η υπουργός Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας Σοφία Ζαχαράκη, και η υφυπουργός Εσωτερικών Βιβή Χαραλαμπογιάννη
15°
