Συνήθιζα να περιμένω τους συντρόφους μου να μπουν στο όχημα πριν φύγω από τον τόπο της κάθε αποστολής. Δεν έπαιρνε ώρα αν το υπολογίζαμε σε πραγματικό χρόνο, λίγα δευτερόλεπτα μόνο, αλλά όσοι έχουν παίξει παρόμοια παιχνίδια δράσης σίγουρα θα επιβεβαιώσουν ότι φαίνονταν ατελείωτα για τους ρυθμούς του Wildlands. Το ακόμα πιο παράδοξο είναι πως, πρακτικά, δεν είχα κάποιο λόγο να το κάνω: υπερπολύτιμοι βοηθοί στις δυσκολίες, αναμφίβολα, αλλά και μόνος να αποχωρούσα, θα τους εμφάνιζε στγμές μετά, ως δια μαγείας, στα καθίσματα του πλεούμενου, του πετούμενου ή του τροχοφόρου που τύχαινε να οδηγώ. Γιατί το έκανα τότε;
Η απάντηση είναι μάλλον αφελής αλλά και ενδεικτική του πόσο συμπαγής και πειστικός είναι ο κόσμος που κατορθώνει να χτίσει το τελευταίο Ghost Recon: θα αισθανόμουν αγενής αν δεν το έκανα. Δεν είναι τόσο οι απαστράπτουσες προσωπικότητες των τριών φουσκωτών που με συνόδευαν στην ατελείωτη προσπάθεια να τσακίσουμε το καρτέλ κοκαίνης που έχει μια ολόκληρη χώρα στην κωλότσεπη, αν και παίζαν κι αυτοί το ρόλο τους, επαναλαμβάνοντας κακά ανέκδοτα με πεζονάυτες, αφηγούμενοι τα προσωπικά τους δράματα και κάνοντας ανόητες ερωτήσεις κατά τη διάρκεια μακρινών διαδρομών πάνω σε ορεινούς κατσικόδρομους ώστε να πάρει ζωή το σκηνικό της -κατά Ubisoft- Βολιβίας.
Όχι, αυτό που σε βάζει στο κλίμα περισσότερο απ'οτιδήποτε άλλο, είναι ο ίδιος ο κόσμος του παιχνιδιού, ένα κομψοτέχνημα από λάσπη και σκουριά, όπου απομακρυσμένα προκολομβιανά ερείπια φρουρούνται από ύποπτους ασυρματιστές και άγρια άλογα καλπάζουν τρομαγμένα σε μια πράσινη πάμπα τριάντα μέτρα κάτω απ'το ελικόπτερό σου. Από την εποχή του The Witcher 3 περιμέναμε ένα κόσμο που να συνδυάζει τέτοια τεχνική αρτιότητα με απόλυτη εσωτερική συνοχή, να σε πείθει δηλαδή -κάτι στο οποίο τα περισσότερα videogames αποτυγχάνουν- ότι πρόκειται για πραγματικό τόπο. Και τίποτ'άλλο να μη μου έδινε να κάνω το Ghost Recon: Wildlands, είμαι σίγουρος ότι θα χάζευα ώρες εξερευνώντας τις μαγευτικές, ακόμα και στη σήψη τους, περιοχές του: ένα νεκροταφείο παλιών τρένων στη μέση του απέραντου, ραγισμένου άσπρου μιας αλυκής, οι βουνοκορφές των Άνδεων να ματώνουν από τους κεραυνούς κατά τη διάρκεια νυχτερινής πτήσης, σμήνη πτηνών να εναλλάσσουν σχηματισμούς πάνω απ'τα νερά ενός κολοσσιαίου φράγματος. Σε κάποια στιγμή, πετώντας με μονοπλάνο και παρατηρώντας ένα τρένο να περνάει από μια κοντινή γέφυρα, αποφάσισα να μιμηθώ τον μακαρίτη Gene Wilder στο Silver Streak και να χαμηλώσω ακολουθώντας την πορεία του από το πλάι. Χωρίς λόγο, έτσι, επειδή μπορούσα.
Αν το περιβάλλον του Wildlands δημιουργεί την πειστική ψευδαίσθηση μιας πραγματικής χώρας, τότε το ερώτημα που προκύπτει αναπόφευκτα είναι για ποια χώρα μιλάμε. Η Ubisoft αποφάσισε να εμπνευστεί από το πρόσφατο παρελθόν της Βολιβίας και -επικαλούμενη ποιητική αδεία για το απαραίτητο ξεχείλωμα- να το χρησιμοποιήσει ως έμπνευση για μία ιστορία όπου το τοπικό καρτέλ έχει τον πλήρη έλεγχο του κράτους, κάθε κοινότητα, μικρή ή μεγάλη, λειτουργεί με άξονα το εμπόριο κοκαίνης και η επιστροφή στην έννομη τάξη εναπόκειται στα αμερικανοθρεμμένα πρωτοπαλίκαρα που ελέγχουμε, με τους ντόπιους αντάρτες να βοηθούν σε ρόλο κομπάρσου. Μάλιστα η Βολιβιανή κυβέρνηση ενοχλήθηκε από τις αφηγηματικές αυθαιρεσίες του Wildlands, σε βαθμό που κατέθεσε επίσημη διαμαρτυρία στην γαλλική πρεσβεία με την Ubisoft να απαντά στο αναμενόμενο μοτίβο: μπλα, μπλα, “πολιτιστική κληρονομιά”, μπλα, μπλα, “φυσική ομορφιά”.
Αυτό που σώζει, ενδεχομένως, την κατάσταση δεν είναι ούτε οι ανωτέρω δικαιολογίες, ούτε ο ντεμέκ προοδευτισμός με τον οποίο πασπαλίζει το κεντρικό στόρυ (οι αριστερίζουσες ιδέες των, καλοπροαίρετων αν και προφανώς οριακά ανίκανων ανταρτών και οι τετριμμένες συζητήσεις των “δικών μας” για το πως οι ΗΠΑ είναι συνυπεύθυνες για την παρούσα κατάσταση), αλλά το γεγονός ότι είναι τόσο καρτουνίστικο το βασικό σενάριο και οι χαρακτήρες που είναι αδύνατο να το πάρεις στα σοβαρά. Το μεγάλο αφεντικό που αποτελεί και τον τελικό μας στόχο, ο El Sueno, είναι μια κινητή ντουλάπα τίγκα στα τατού που λειτουργεί βάσει θρησκευτικών οραμάτων. Οι πρώτοι από τους αξιωματικούς του που καλούμαστε να ξεκάνουμε είναι ένα ζευγάρι, πρώην γιατροί και νυν σεξομανείς βασανιστές, που χρησιμοποιούν τα πτώματα των θυμάτων τους, εχμ, ας πούμε ευφάνταστα. Είναι λες και ο Gustavo Fring του Breaking Bad δεν υπήρξε ποτέ για τους σεναριογράφους του Wildlands – αλλά ίσως η διάθεση για υπερβολή να λειτουργεί και θετικά για τον συγκεκριμένο τίτλο, όχι μόνο για να αντισταθμίσει τις κατηγορίες για παραποίηση της πραγματικότητας, αλλά και για να προσδώσει μια σχετική ποικιλία στις ορδές από υπαρχηγούς, αξιωματικούς και ανώτερα στελέχη που πρέπει να καθαρίσουμε πριν αποκτήσουμε πρόσβαση στον El Sueno.
Για να το καταφέρουμε αυτό θα πρέπει να ολοκληρώσουμε μια σειρά αποστολών. Ο χάρτης μας είναι χωρισμένος σε ζώνες που ελέγχονται από αξιωματικούς οι οποίοι ανήκουν σε μία από τις τέσσερις πτέρυγες του καρτέλ (παραγωγή, λαθρεμπόριο, επιρροή, ασφάλεια). Για να ξετρυπώσουμε τον επικεφαλής κάθε ζώνης χρειάζεται να συλλέξουμε πληροφορίες, να σαμποτάρουμε βασικά κέντρα του δικτύου του και να ενισχύσουμε την τοπική αντίσταση. Όταν έχουμε εξουδετερώσει αρκετούς από τους αξιωματικούς μιας πτέρυγας, τότε αναγκάζεται να εμπλακεί και ο αντίστοιχος υπαρχηγός του El Sueno και, όταν φύγουν από τη μέση και αυτοί, θα εμφανιστεί και ο ίδιος.
Οι αποστολές ακολουθούν μοτίβα που θα είναι γνώριμα σε όσους έχουν επαφή με το είδος των tactical shooters, παιχνιδιών δηλαδή όπου το πιστολίδι δεν είναι ανεξέλεγκτο, όπως πχ στα πιο παραδοσιακά first-person shooters, αλλά προυποθέτει ανίχνευση του χώρου και των εχθρικών δυνάμεων, ακροβολισμού, συντονισμού και, γενικότερα, μια διαδικασία στρατηγικής προετοιμασίας. Στο Wildlands (το οποίο παίζεται από υβριδική οπτική τρίτου και πρώτου προσώπου) συνήθως χρειάζεται να διεισδύσουμε σε κάποια φρουρούμενη εχθρική περιοχή, ένα εγκαταλειμένο ορυχείο που αποτελεί κόμβο διακίνησης, για παράδειγμα, ή μια βίλα κάποιου αξιωματικού για να εντοπίσουμε ένα laptop με σημαντικές πληροφορίες, αξιοποιώντας δημιουργικά τα διάφορα gadgets μας, όπως οι φακοί νυχτερινής όρασης και το αναγνωριστικό drone μας.
Άλλοι τύποι αποστολών μπορεί να μας βάλουν να υπερασπιστούμε μια περιοχή ή ένα πρόσωπο από εχθρικές δυνάμεις, να σταματήσουμε ένα κονβόι του καρτέλ απ'το να φτάσει στον προορισμό του, και ακόμα και μία περίπτωση εμπνευσμένη απ'το κλασικό Μεροκάματο του Τρόμου όπου πρέπει να μεταφέρουμε εύθραυστο υλικό με φορτηγό μέσα από κακοτράχαλους δρόμους. Πέρα από τους βασικούς στόχους, ο χάρτης μας βρίθει από δευτερεύοντα side-missions τα οποία μας βοηθούν να αναβαθμίσουμε τα όπλα μας, να αποκτήσουμε επιπλέον δυνατότητες κλπ.
Σε επίπεδο θεμελιώδους δομής οι αποστολές, παρά τη φαινομενική τους ποικιλομορφία, αρχίζουν να επαναλαμβάνονται αρκετά γρήγορα και θα καταντούσαν βαρετές χωρίς την ύπαρξη δύο στοιχείων που βελτιώνουν σαφώς την εμπειρία. Το πρώτο έχει να κάνει, πάλι, με το εξαίσιο οπτικοακουστικό περιτύλιγμα της Ubisoft. Το να κολυμπάς μέρα μεσημέρι για να πλησιάσεις αθόρυβα ένα σαπισμένο ποταμόπλοιο που χρησιμοποιείται ως κέντρο επεξεργασίας το βιώνεις ως εντελώς διαφορετική κατάσταση απ'το να γυροφέρνεις την μισοερειπωμένη εκκλησία ορεινού χωριού, με τα γκροτέσκα αγάλματα και την νέον επιγραφή της να λάμπουν στη νυχτερινή βροχή.
Το δεύτερο σχετίζεται με τις διαφορετικές προσεγγίσεις που επιτρέπει το παιχνίδι. Θες να οπλισεις το βαρυτερο πολυβολο του οπλοστασίου σου και να ορμήσεις χύμα σαν δεύτερος Ραμπο; μπορείς. Θες να κρυφτείς στις σκιές εξουδετερώνοντας έναν-έναν τους αντιπάλους με τη βοηθεια του drone και ελεύθερων σκοπευτών; μπορείς. Θες να επιστρατεύσεις τους αντάρτες, θες να δημιουργήσεις αντιπερισπασμό, θες να επιτεθείς από τον αέρα – το Wildlands χαρίζει αξιοζήλευτη ελευθερία επιτρέποντας να επιχειρήσεις οποιοδήποτε σχεδιο σκαρφιστείς.
Εκεί είναι που φαίνεται και η σημασία του να παίζεις με την κατάλληλη ομάδα. Παρέα με 2-3 online φίλους το παιχνίδι ανεβαίνει επίπεδο, αφού αποκτά μια ανάγκη για συντονισμό που οι σόλο εξορμήσεις δε διαθέτουν (μιας και οι AI σύντροφοί σου εκτελούν κάθε σου εντολή χωρίς αντίρρηση και είναι αλάνθαστοι σκοπευτές) και, συνεπώς, τη μοναδική χαρά του να παρακολουθείς το πλάνο σου να στραβώνει και να πρέπει ακαριαία να αυτοσχεδιάσεις για να το διορθώσεις. Η διαφορά μεταξύ των δύο τρόπων παιχνιδιού, του single και του multiplayer -ειδικά όταν μιλάμε για κανονική παρέα με ενδοσυνεννόηση και κοινό στόχο, όχι για τυχαίους συμπαίκτες που θα βρεθούν online- είναι τεράστια και γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όσες περισσότερες ώρες αφιερώνουμε στο παιχνίδι και οι επαναλήψεις του γίνονται πιο εμφανείς.
Το βασικό σχεδιαστικό μοντέλο σύμφωνα με το οποίο απλά γεμίζεις ένα χάρτη με αποστολές και προσπαθείς να παρακινήσεις τον παίκτη να ασχοληθεί μαζί τους είναι πλέον ξεπερασμένο και η Ubisoft καλά θα κάνει να το ανανεώσει σύντομα. Στην περίπτωση του Ghost Recon: Wildlands αποφεύγει τη σκληρή κριτική επειδή σχεδόν όλα τα περιφερειακά στοιχεία του (ο υπέροχος κόσμος, η εξαιρετική αίσθηση των όπλων, η ελευθερία προσέγγισης) είναι τόσο προσεγμένα που μας επιτρέπουν να προσπεράσουμε τον αναχρονιστικό πυρήνα του και να απολαύσουμε τα υπόλοιπα – τουλάχιστον στο multiplayer.
-Οπτικά, από τους ομορφότερους και συνεπέστερους κόσμους που έχουμε δει σε videogame
-Ελευθερία για διαφορετικές προσεγγίσεις σε κάθε αποστολή επιτρέπει στον κάθε παίκτη να προσαρμόσει την εμπειρία στα προσωπικά του γούστα
-Ιδανικό για παρέες που θ'αποφασίσουν να εξερευνήσουν μαζί τον αχανή του χάρτη
Αρνητικά:
-Oι αποστολές του αρχίζουν κάποια στιγμή και επαναλαμβάνονται κάνοντας το σόλο παιχνίδι του σαφώς λιγότερο ενδιαφέρον από το πιο απρόβλεπτο multiplayer
-Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, προσεγμένους, μηχανισμούς του, η οδήγησή του είναι μάλλον κακή, ειδικά για τ'αυτοκίνητα που κινούνται σα βάρκες. Και, το σημαντικότερο, δεν έχουν κόρνα
-Ο τροχός με τις βασικές εντολές για τους συντρόφους σου είναι κακοζυγισμένος με αποτέλεσμα συχνά να δυσκολεύεσαι να τους καθοδηγήσεις στη διάρκεια της μάχης
Συμπερασματικά:
To Ghost Recon: Wildlands καλύπτει επιτυχώς τη βασική του αδυναμία ενός ξεπερασμένου μοντέλου επαναλαμβανόμενων αποστολών μέσω της ελευθερίας να τις προσεγγίσεις με εντελώς διαφορετικούς τρόπους και παρουσιάζοντας έναν από τους ομορφότερους κόσμους που έχουμε δει σε videogame. Αν και οι σόλο παίκτες πιθανότατα θα κουραστούν στην πορεία, μεγαλύτερες παρέες 3-4 ατόμων θα συνεχίσουν να βρίσκουν ενδιαφέρον στον αχανή του χάρτη μέχρι την τελική αναμέτρηση με τον El Sueno.
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
14°
