Όλος ο πλανήτης φωτογραφίζει τον εαυτό του. Η τάση έχει φτάσει στα όρια της τρέλας. Ο γνωστός φωτογράφος Βασίλης Γεροντάκος σχολιάζει με τον τρόπο του.
Από τη στιγμή που ο νάρκισσος έγινε ψηφιακός, χάθηκε μέσα στην ανάλυση των megapixels ο οίστρος που τον φώτιζε. Ούτε παρηγοριά πλέον μπορεί να βρει, ούτε τη γλυκιά μέθη της ψευδαίσθησης που του έδινε ο καθρέφτης, μόνη του ελπίδα ο οίκτος της επιβεβαίωσης των άλλων. Η λίμνη που τον μάγευε έγινε τώρα πλατφόρμα διαδικτυακή, χωρίς ηχώ, χωρίς υπνοβατικά τραγούδια, παρά μόνο πίξελ επεξεργασμένα, οριστικά και αμετάκλητα.
Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από έναν ατέλειωτο ατομικισμό, ο καθένας συναντά το είδωλό του σε HDR απόδοση, όμορφα κακοποιημένο. Δεν με εντυπωσιάζει όλη αυτή η υστερία. Ούτε η περιπλάνηση του βλέμματος που έχει μετατραπεί σε βιντεοσκοπημένη λήψη, ούτε τα καλοκαιρινά selfies με το μπλε του ουρανού τόσο ψεύτικο, που κανείς θεός δεν θα καταδεχόταν να κρυφτεί μέσα σε αυτό. Αυτό που με νοιάζει είναι ότι δεν είμαστε εμείς αλλά οι άλλοι. Ότι εκλιπαρούμε για μια σταγόνα λησμονιάς πάνω σε αυτό που φωνάζει, φωνάζει δυνατά «θέλω ζωή ρε, μη μου γυρνάς την πλάτη».
Στην εποχή των selfies μπερδεύουμε αυτό που βλέπουμε με αυτό που ζούμε, και όταν δεν ζεις κάτι πρέπει να το πιστοποιήσεις. Είναι πιο εύκολο να έχεις παρά να είσαι. Καμιά ζωή όμως δεν κερδήθηκε στα χαρτιά παρά μόνο των ποιητών, και αυτό με την προϋπόθεση ότι οι στίχοι επαλήθευαν την προγενέστερη ζωή τους, ενίοτε και τη μελλοντική. Αλλιώς ξεχύνεται μια μετριότητα με τον κίνδυνο να μας εξοντώσει όλους, σε σημείο που το αεράκι που φυσά γιασεμιά να μη γίνεται αντιληπτό παρά μόνο στα δελτία καιρού. Ξεχνάμε όμως ότι κάθε μέρα γινόμαστε εικονολήπτες μιας θαυματουργίας, που καλό θα ήταν να την αφήσουμε να μας εξουσιάσει μήπως και μας φανερώσει τους μυστικούς μηχανισμούς της. Αλλά πρέπει να βγαίνεις πρώτος όταν σφυρίζει η ομορφιά και πρωτίστως χωρίς ανταλλάγματα.
Καλοκαιριάτικα κάπου στις Κυκλάδες. Στέκομαι έξω από μίνι μάρκετ ακούγοντας ένα ραδιόφωνο να παίζει. Περιμένω τη Μαρία να έρθει με κρασιά και φαγητά για το βραδινό τραπέζι στο σπίτι της Καλλιόπης. Απέναντι μια παρέα όλων των ηλικιών από μικρά παιδιά μέχρι γιαγιάδες λούζονται στο φως και έχουν μια ομορφιά παράξενη. Φωνές, πειράγματα, μια ευφορία αδικαιολόγητη, αυγουστιάτικη και αναπάντεχη. Ξαφνικά ακούγεται μια φωνή… «μια φωτό, ρε παιδιά, μια φωτό»… και αμέσως κάποιος σηκώνει ένα κινητό από το τραπέζι ψηλά σαν δισκοπότηρο και όλοι μαζί φωνάζουν… yolo... σου λέω yolo… και οι θεωρίες μου όλες… βρήκαν άσπρο πάτο.
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
14°
