Ανάβαση στις χιονισμένες κορυφές του Ολύμπου

Είναι, ξέρεις, ακόμη νωρίς για να λιώσουν τα χιόνια και να έρθει η άνοιξη στο μυθικό βουνό του Ολύμπου. Μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού συναντάς περιοχές κατάλευκες, σαν αλπική ζώνη άλλης εποχής. Το λατρεύω το βουνό. Και όταν τον χειμώνα, Σαββατοκύριακα, οργανωμένα συνεννοείται ο Νεκτάριος με τον Άλεξ και τον Λάρι και ανοίγει τις σιδερένιες πόρτες της η Πετρόστρουγκα, ανοίγει ο Κάκκαλος και ο Αποστολίδης, τότε πέφτει σινιάλο και πολύχρωμες φιγούρες ακολουθούν βηματισμούς στο χιόνι σαν σε γυρίσματα επικής ταινίας. Ακολουθώ!

Συνήθως κάνω μοναχική διαδρομή στο βουνό, παίρνοντας την ευθύνη του κινδύνου. Πρώτη πρωινή στάση στο Λιτόχωρο, στις 55 peaks για εξοπλισμό. Δεν έχω τα πάντα και η αγαπημένη Μόνικα έχει πάντα τα πάντα! Δανείστηκα καρμπόν και πιολέ· σαν να λέμε εγχειρίδιο χειμερινής ανάβασης. Μέχρι την Πετρόστρουγκα ήταν κρεμασμένα στην πλάτη. Το χιόνι έχει υποχωρήσει από μέρες ανάμεσα στα δέντρα. Σε κάποια μόνο σημεία απαγορεύεται, που ο ήλιος δεν έχει περάσει και οι κηλίδες του λευκού θυμίζουν χειμώνα. Στις ακτές τους τα κίτρινα λουλούδια λένε άνοιξη.

Η Πετρόστρουγκα είναι στο μέσο της διαδρομής που ενώνει την Γκορτσιά –σημείο εκκίνησης– με το Οροπέδιο των Μουσών. Για μένα πάντα αξίζει μία διανυκτέρευση εδώ. Ένα απόλυτο φιλικό περιβάλλον, με τις παρέες να στήνονται στο τσακ και συντροφικότητα και τσίπουρο για ζέσταμα. Συνάντησα μια ομάδα από την Κρήτη που ήρθε για ορειβατικό σκι με τα μπουκάλια το ρακί από το σπίτι. Έβγαλα κι εγώ τις σοκολάτες μου και έπαιξε μια αξιοπρεπής γευσιγνωσία.

Τα καρμπόν φορέθηκαν στην ανάβαση πριν το Ντερρέκι. Τη μισώ αυτή την ανηφόρα. Κάθετη! Απότομη, να μαζεύει με ευχαρίστηση τις ανάσες μας. Άλλη μια τουλάχιστον ώρα στις πλάτες της Σκούρτας. Αλλά από εκεί η θέα των λευκών κορυφών σού τα δίνει όλα πίσω. Στην πλάτη η θάλασσα της Πιερίας στραφταλίζει το δυνατό φως του ηλίου. Μαγικό όπως και να το δεις.

Το χιόνι είναι που χαρακτηρίζει τον Όλυμπο. Έτσι λέω εγώ. Συμφωνεί και ο μεγάλος ζωγράφος του Ολύμπου, ο Ιθακήσιος. Αναφέρω ότι μετά το 100στό έτος της ηλικίας του ζήτησε από τον γιατρό του γηροκομείου να δει το βουνό του. Δεν τον άφησε και δραπέτευσε από το παράθυρο και τη ζωή συγχρόνως!

«...Είδα ανατολές ηλίου απλησίαστες από την τέχνη και εχόρτασα δύσεις και φεγγαροβραδιές μα κι ολόφωτα μεσημέρια. Και είδα χιόνια που να αρχίζουν από την κορυφή του και να φθάνουν ως τα νύχια, ως την θάλασσα του θερμαϊκού, ένα ηλιόλουστο άφθαστης Ελληνικής ομορφιάς, που θα έλεγε κανείς ότι ένας γλύπτης, ένας μεγάλος καλλιτέχνης το ελάξεψε. Εκπληκτικό θέαμα μα την αλήθεια, που δυο μάτια και μια αίσθησις δεν ήταν αρκετά να το χαρούνε....».

Το δύσκολο πέρασμα Λαιμός τον χειμώνα και το πέρασμα του Γιώσου για τη μεγάλη ευθεία του χιονιού μέχρι τα δύο καταφύγια και από κει όπου για ορειβατικό σκι. Αγαπώ ιστορίες· πρόλογο πουλάω, για να πω εδώ ότι η πρώτη πτήση ορειβατικού σκι έγινε στις 20 Μαρτίου του 1931. Dorier, Νάτσης και Ιωαννίδης αναρριχήθηκαν με χιονοπέδιλα και χρειάστηκε να δεθούν με σχοινιά για να πατήσουν τον υπερόπτη τότε χειμερινό Μύτικα. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα, λένε οι γραφές. Φόρεσαν τα πέδιλα και πέταξαν από τη Σκάλα μέχρι τη Μονή Σπαρμού, χαμηλά στα ορεινά της Ελασσόνας. Κι αυτό δυστυχώς το έχουμε σαν λεκτική ιστορία αφού συνέβη πολύ πριν το 2002, έπος που ο surfer Nick Woodman ανακάλυψε την GoPro, κάμερα καταγραφής δράσεων, τη λέω.

Αφήνω στο αρχείο τις απογευματινές εικόνες γιατί οι πρωινές, με τον ήλιο κόντρα και τις σκιές να οργώνουν το χιόνι μέχρι να ανθίσει, ακόμη και εμένα με άφησαν μετέωρο στο δευτερόλεπτο του χρόνου! Ένα χάσιμο από το κόκκινο και το χιόνι να χάσει στην αυταρέσκειά του. Και κλείνω εδώ με τη μικρή παρένθεση ενός μεγάλου βουνού, στην απόλυτη ανατολή των θεών, με δυο φράσεις του Κώστα Ουράνη που λάτρεψα: «Οι χιονισμένες κορυφές του Ολύμπου λάμπουν με μια ρόδινη λάμψη. Λες και το φως της ημέρας έχει πιαστεί με μια απελπισμένη προσπάθεια, για να διασωθεί από τον καταποντισμό της νύχτας».