Η ώρα είναι 11 το πρωί. Από νωρίς, ντόπιοι και επισκέπτες έχουν κατακλύσει το Λιστόν και τα κατούντια της παλιάς πόλης της Κέρκυρας, για να παρακολουθήσουν τη λιτανεία του Αγίου Σπυρίδωνα, που καθιερώθηκε το 1550, όταν το νησί σώθηκε από λιμό.
Οι καμπάνες όλων των εκκλησιών της πόλης χτυπούν χαρμόσυνα. Είναι το σήμα της πρώτης Ανάστασης, με τον Μητροπολίτη να ψάλλει το «Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν» και τους κάτοικους από τα μπαλκόνια τους να σπάνε τους μπότηδες. Δυο χρόνια μετά τους περιορισμούς λόγω του κορωνοϊού, χιλιάδες ντόπιοι περίμεναν την στιγμή που θα αναβιώσει το αγαπημένο έθιμο του νησιού. Ένα έθιμο που κρατά από την ενετοκρατία, όταν οι Βενετοί καθολικοί έσπαγαν τις παλιές στάμνες την πρωτοχρονιά, ως «φόρο» στο νέο χρόνο, προκειμένου να τους φέρει καινούργια αγαθά στο σπιτικό τους. Οι ορθόδοξοι Κερκυραίοι υιοθέτησαν το έθιμο και το μετέφεραν στο Πάσχα, που οι Ενετοί τους επέτρεπαν να το γιορτάσουν μόνο το μεσημέρι.
Με το σπάσιμο των μπότηδων «ξορκίζεται κάθε κακό», για αυτό ένα κομμάτι από σπασμένο μπότη θα το βρεις στο σπίτι κάθε Κερκυραίου, αλλά και των επισκεπτών του νησιού που αγαπούν πολύ το συγκεκριμένο εντυπωσιακό έθιμο.
Και φυσικά, δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι φιλαρμονικές. Το αλέγρο μαρς «Μη φοβείσθε Γραικοί» ακούγεται στα καντούνια της Κέρκυρας από τις τρεις Φιλαρμονικές της πόλης, την Παλαιά, την Μάντζαρος και την Καποδίστριας. Και συγκινεί. Και επιστρέφοντας στο νησί μου μετά από δυο δύσκολα χρόνια πανδημίας, η αναβίωση αυτού του εθίμου, η μελωδία των Γραικών, που μιλάει στην καρδιά κάθε κερκυραίου και ένα σπασμένο κομμάτι μπότη για το σπίτι είναι εντυπωσιακό πόσο χαρά και αισιοδοξία μπορεί να προσφέρει. Και του χρόνου!
