Κακός καιρός να είσαι Παόκι! Σε αντίθεση με το ένδοξο κλίμα και όλα τα ελπιδοφόρα περί τίτλου, που ακολούθησαν τη νίκη στο «κόκκινο» λιμάνι του πρώτου γύρου, φαίνεται πως η Παναγία δεν είναι η αποκλειστική προστάτιδα του Άγγελου και των δικέφαλων μαχητών του, αλλά αγαπάει κι άλλους. Γκρίνια, κραξίδι, μπινελικάκια, ανεβαίνω στα ταξί και, θέλοντας και μη, συντονίζομαι με τα «αρρωστάκια-ταριφάκια» που αρνούνται να παραδεχτούν για άλλη μια χρονιά πως ο τίτλος πάει, χάθηκε, ο τίτλος πάει, εχάθη! Είναι όμως καλός ο καιρός για να είσαι φιλότεχνος χούλιγκαν και να συχνάζεις «στα γήπεδα», όπου το φετινό χειμώνα όχι απλώς παίζεται «καλή μπαλίτσα», αλλά κυριολεκτικά η Θεσσαλονίκη πάει για «τίτλο».
Το Τελλόγλειο με το αφιέρωμα στον εκδότη-μύθο του περιοδικού «Verve», Στρατή Ελευθεριάδη, και τις μαγικές εικονογραφίες των Πικάσο, Σαγκάλ και λοιπών «συμπαραμαρτούντων» με το όραμα του τεράστιου αυτού Έλληνα, το φουαγιέ του Μεγάρου Μουσικής, όπου έως και το τέλος του μήνα θα παίζεται κατά τη διάρκεια του μεταιχμιακού απογευματινού φωτός η «Αυτοκρατορία» των Μαρμαρινού-Βέλτσου, για την οποία συζητά όλη η πόλη, και το Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου το ντόπιο αλλά και παγκόσμιο πλέον λόγω της συμμετοχής τους σε ανά το χάρτη εκθέσεις ντουέτο των Kalos&Klio εκθέτει το «Βίαιο Μετάξι», είναι μόνο μερικές από τις συντεταγμένες της αρτ Σαλόνικα που προσφέρουν παρηγοριά αλλά και ουσία.
Παρά την κρίση και την κατήφεια, η πόλη προσφέρει διεξόδους και ευκαιρίες για όσους αντιλαμβάνονται την καλή ζωή όχι μόνο ως σύνολο εξαίσιων γεύσεων στα εστιατόρια «Μασσαλία», «Μάντολα», «Σέμπρικο», «Duck», «Νέα Φωλιά» και «Κήπος του Θερμαϊκού», για να αναφερθώ ενδεικτικά σε μερικά σποτ όπου δοξάζεται η γκουρμεδοσύνη. Είπαμε, η μαγειρική, η κουζίνα και οι συνταγοσυζητήσεις είναι για τον Θεσσαλονικιό το νέο «πορνό», εφόσον τα σινέ Ίλιον, Αλέκα και Βίλμα έκλεισαν, με αποτέλεσμα όλη η ηδονή από το πανί να μετακομίσει στα τηγάνια και τα κατσαρολάκια.
«Μεζέδες» εκλεκτούς όμως θα βρείτε και στη Μονή Λαζαριστών, στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, όπου οι διδάσκοντες καθηγητές της ντόπιας σχολής Καλών Τεχνών εκθέτουν «ίνα κριθούν» από τους φοιτητές τους, όπως θα έλεγε και ο θεοσεβής του ΠΑΟΚ Άγγελος. Εδώ βέβαια στη συγκεκριμένη έκθεση κάνουν παιχνίδι ο Κατσάγγελος, ο Πλοιαρίδης, ο Ψυρράκης, ο Σαχίνης κ.ά. οι οποίοι με φωτογραφία, ζωγραφική και εγκαταστάσεις πιστοποιούν πως, πέρα από ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, παραμένουν ουσιαστικά ενεργοί και διαρκώς αναβράζοντες επί των επάλξεων.
Σε συνδυασμό με το αφιέρωμα με τέσσερα φιλμ στον Λουκίνο Βισκόντι στο Μουσείο Κινηματογράφου, αυτόν το μαγικό δημιουργό που με ήχους, χρώματα, κίνηση και λέξεις συνάρθρωσε τη μαγική ιδιότητα του σινεμά να επινοεί την αλήθεια, ξεκινώντας από το ψέμα και το μύθο, κάτι που με συγκίνησε αφόρητα ξαναβλέποντας «Senso», τολμώ να το επαναλάβω: η Θεσσαλονίκη είναι αυτή την εποχή ένας μαγικός τόπος, αρκεί να αλλάξεις τη γωνία όρασης, όπως κάθε φορά επιμένει ο συγγραφέας Γιώργος Σκαμπαρδώνης, και να διακτινίσεις την ύπαρξή σου και σε κάποια άλλα φωτογενή πεδία, πλην των καφέ-μπαρ του κέντρου και τις ευκολίες που σου προσφέρουν για ονειροπόληση οι βιτρίνες της Τσιμισκή, τα αθλητικά πρωτοσέλιδα για την πορεία του ατυχούς Άρη και οι υποσχέσεις που αφήνει η λαϊκή μούσα Όλγα Βασιλειάδου, όπως σε κοιτά από τα κρεμασμένα επί των στύλων πανό.
Και ανυπομονώ για να έρθει η Παρασκευή, όταν στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ο σπουδαίος Ιάπωνας κριτικός τέχνης Tetsuo Shimizu θα μας ξεναγήσει προσωπικά και θα συζητήσει με το κοινό περί της νέας γενιάς των καλλιτεχνών της χώρας του, όπως θα παρουσιαστούν στο πλαίσιο της έκθεσης «Μετάβαση στο Μέλλον». Μετρώ ανάποδα τις μέρες ώστε ο Φεβρουάριος να μεταλλαχθεί σε Μάρτιο και το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ να σκεπάσει την πόλη και το λιμάνι με τις καθηλωτικές του εικόνες. Ναι, μέσα στο χειμώνα της απελπισίας, της διαπραγμάτευσης και του αβέβαιου μέλλοντος, η αρτ Σαλόνικα είναι το πιο παρηγορητικό που διαθέτει η πόλη για να πνίξεις τις φοβίες με ομορφιά και την απραξία με δράση!
Φωτό: Atsushi Fukui, «Δίδυμοςκόσμος», 2003, ακρυλικό σε καμβά, 130,5 x 145,5 cm
16°
