Θεσσαλονίκη: Δύο μεγάλα φεστιβάλ στο Casablanca social club και στο 5ο Kapani Project για το σαββατοκύριακο.
Τέσσερα χρόνια πριν, το Casablanca social club άνοιξε στο 18 της Βασιλίσσης Όλγας ξαναδίνοντας λάμψη στην αναγεννησιακή έπαυλη, που έχτισε το 1888 ο Γάλλος αρχιτέκτονας Φρεντερίκ Σαρνό για τον Γεώργιο Θέμελη. Τότε ζούσα στην Αθήνα, αλλά ενθουσιάστηκα με τα νέα, λες και ζούσα ακόμα στη Θεσσαλονίκη. Η διώροφη κατοικία, ιδανικό παράδειγμα εκλεκτικισμού, κεραμοσκέπαστη, με εξώστη, ιωνικές κολώνες, αετώματα με μπαρόκ στοιχεία, παραμένει ένα από τα εμβληματικά τοπόσημα, που εντός του καραδοκούν μεγαλειώδεις στιγμές και της προσωπική μου μυθολογίας. Βέβαια, το Casablanca παραμένει ανεξίτηλα χαραγμένο και στην κυτταρική μνήμη αλλά και σε ό,τι απέμεινε από την κραταιά κάποτε θεσσαλονικιώτικη κοσμόπολη, καθώς επιμένει να υποδεικνύει ένα άλλο μέλλον, κόντρα στο παρών ενός ιστού που στενάζει δεκαετίες από την πολυκατοικία και το μπετόν.
Ο μεγάλος κήπος του Λευκού Σπιτιού, εκείνη την εποχή, έφθανε ως τη θάλασσα, στη συνέχεια το οίκημα αγοράστηκε από τον Λεβή Μοδιάνο και το 1926 πέρασε στην οικογένεια Μιχαηλίδη, που το κατοικούσε μέχρι και τη δεκαετία του ’90. Όμως, όπως το θυμάμαι, το κτίριο γερνούσε, τα έξοδα συντήρησης και αναπαλαίωσης ήταν δυσβάσταχτα και το αποτέλεσμα ήταν να ενοικιαστεί και να ανακαινιστεί από ιδιωτική τράπεζα, που ανέλαβε την τύχη της. Πάλι καλά, η Casablanca εξωτερικά έδειξε ξανά ωραία, όμως, ήμουν σίγουρος, κάθε φορά που ο δρόμος με έβγαζε στην Όλγας, πως εσωτερικά τα αμήχανα άδεια δωμάτια νοσταλγούσαν τις εποχές που τα πιάνα έπαιζαν και οι οικοδεσπότες παρέθεταν γιορτές, συμπόσια, χορούς και βεγγέρες.
Αναπολώ το παρελθόν, τη Θεσσαλονίκη που χάθηκε στα αστέρια κι ό,τι απέμεινε από εκείνον τον μυθικό τόπο, μέχρι και πριν από τέσσερα χρόνια, ήταν μόνο παλιοκαιρίσιες καρτ ποστάλ φυλαγμένες μέσα σε πολύτιμες εκδόσεις μνήμης περί της περίφημης Λεωφόρου Εξοχών, που πουλούν κάποια κεντρικά βιβλιοπωλεία ή τα παλαιοπωλεία του Μπιτ Παζάρ.
Ώσπου ήρθε το 2018 και η τριπλέτα των Κυριάκου Κυριακού, Χρήστου Πορτοκάλογλου και Χρήστου Σταυράκη πήρε τη γενναία απόφαση να ξαναδώσει στην Casablanca τη ζωή και την αίγλη που της πρέπουν, με τα υπόλοιπα να είναι ιστορία, και μένα, ειδικά για όσα ακολουθούν τις επόμενες μέρες, να ετοιμάζω το βαλιτσάκι με τους δίσκους μου, αφού με κάλεσαν να παρευρεθώ κι εγώ εκεί, ω, τι χαρά, ω, τι τιμή!
«Ήταν Πέμπτη 4 Οκτωβρίου και όλα ήταν “σχεδόν” έτοιμα. Ενάμιση χρόνο δουλεύαμε, τρέχαμε σε υπηρεσίες, ψάχναμε την ταυτότητά μας και αναζητούσαμε συνεργάτες, δοκιμάζαμε τις συνταγές του σεφ μέσα από ταπεράκια, πίναμε τα υποψήφια cocktail της επικείμενης λίστας μας σε νεροπότηρα κι αναπνέαμε τη σκόνη που αναδύει πάντα ο σοβάς κάθε φορά που τον σκαλίζει μια νέα χρήση. Η αιωνόβια σκόνη του χθες είχε ένα άρωμα που δεν έπρεπε να χαθεί, την κρατήσαμε, και με αυτήν την “αρχαία” σκόνη φτιάξαμε καινούργια πατίνα, βερνίκι και σοβά, που όμως κρατούν το άρωμά της ακόμα εδώ. Το παρελθόν, που έγινε ένα με την πρώτη ύλη του μέλλοντος, δηλώνει ακόμα “παρών” και συνεχίζει να διηγείται την ιστορία του κτιρίου. Μια ιστορία που συνεχίζεται από εκείνη την Πέμπτη, όπου όλα ήταν “σχεδόν” έτοιμα, και άνοιξε ξανά η περίτεχνη καγκελόπορτα της Casablanca. Αυτά τα τέσσερα χρόνια, το Casablanca social club τα γιορτάζει με ένα 4ημερο non stop party. Επιλέγουμε και φέτος να μην ευλογήσουμε τα γένια μας με μία, σαν selfie πόζα, αυτάρεσκη γιορτή. Προτιμάμε να κλέψουμε λίγη από την ομορφιά των καλεσμένων μας. Γιορτάζουμε αποθεώνοντας την αξία τους. Άλλωστε μόνοι μας ούτε στον Παράδεισο! Με 10 guest bar tenders κορυφαίων bar από Θεσσαλονίκη, Αθηνά, Παξούς και Διδυμότειχο στο πλουσιότερο All-Bar-One γενεθλίων που έγινε ποτέ. Και με 4 αγαπημένους guest djs και ένα tribute menu στο street food να συνθέτουν το πρόγραμμα των 4ήμερων εκδηλώσεων, από την Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου έως και την Κυριακή 2 Οκτωβρίου. A non-stop birthday party, με την υπερμεγέθη φωτιζόμενη τούρτα μας να σας περιμένει. Περάστε άφοβα από μέσα της και γίνετε κομμάτι της γιορτής».
Ειδικά αυτή την εβδομάδα, τριγυρνώ την Θεσσαλονίκη με διπλή χαρά. Γιατί δεν μόνο η γιορτή του Casablanca, είναι και η ιστορική αγορά στο Καπάνι που γιορτάζει και καλεί όλη την πόλη να μοιραστεί τη χαρά. Εκεί συναντώ τον Κωνσταντίνο Τίκη. Φορά φόρμες με έντονα τα σημάδια από τις μπογιές και τη σκόνη, εφόσον αυτό θα πει ορίζιναλ D.I.Y φεστιβάλ. Τρία χρόνια από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε, χορέψαμε και τραγουδήσαμε στην αγορά Καπάνι, κι ο Τίκης που διέκοψε το Kapani Project λόγω της πανδημίας, επιμένει να ιδρώνει και να ολοκληρώνει με τα χεράκια του το ψυχωμένο στριτ δρώμενο. Μια δική του ιδέα, που κατάφερε να γίνει θεσμός. Ολόδικός του, μια ζωή, και ο μόχθος και ο κάματος αλλά κι όλη η χαρά, αφού είναι γνωστό το τι θα γίνει στις 1 & 2 Οκτωβρίου: τα στενά της ιστορικής αγοράς θα παρτάρουν με χιλιάδες παιδιά που θα σκάσουν μύτη για να απολαύσουν συναυλίες, dj sets και performances με καλλιτέχνες από κάθε γωνιά της Ελλάδας. «Κανόνισε να με βγάλεις ωραίο και κρύψε, αν μπορείς, τις λερωμένες φόρμες μου» λέει. Διαφωνώ κάθετα: «Λες και δεν ξέρουμε πως όλα τα κάνεις μόνος σου. Αλλά πες μου εργάτη της τέχνης και του δρόμου, γιατί πάντα εδώ κι όχι κάπου αλλού;»
«Μικρός έμενα στην Τούμπα, κάθε Σάββατο ο παππούς μου με φόρτωνε στο λεωφορείο 14 και μαζί κατεβαίναμε για τα ψώνια της εβδομάδας. Όλη η Θεσσαλονίκη τότε ψώνιζε από την πιο μεγάλη και την πιο ιστορική αγορά της, στα μάτια μου, δε, όλη η διαδρομή φαινόταν μαγική και εξωπραγματική. Μπροστά από τον Πύργο του ΟΤΕ στη ΔΕΘ, είχα την πεποίθηση πως δεν ήμουν στη Θεσσαλονίκη αλλά στο ακρωτήριο Κανάβεραλ. Η κάθοδος στο κέντρο μου φαινόταν περιπέτεια και εκδρομή, αργότερα περιπλανώμενος ανάμεσα στις ελιές, τα τυριά, τα κρέατα, τα ψαρικά κι όλο το εμπόριο, έπιασα φιλίες με εμπόρους φίλους του παππού μου και δοκίμαζα τα κεράσματά τους. Τρελά ζαχαρωτά και φοβερά καρύδια! Μεγαλώνοντας, οι θείοι μου άνοιξαν βιοτεχνία ενδυμάτων στη Συγγρού, κατέβαινα και ως έφηβος, επομένως, σταθερά στο κέντρο, ποτέ δεν ξέκοψα από το Καπάνι, θα παραμένει για μένα εσαεί ένας τόπος μυθικός. Έτσι ξεκίνησα το πρότζεκτ, σαν επιστροφή σε ένα παιδικό όνειρο, μια επιθυμία δικιά μου αλλά και των συνεργατών μου, να ξαναβρεί αυτή η αγορά την παλιά της πνοή. Και οι παλιές ιστορίες των στενών να συναντήσουν τους ανήσυχους νέους καλλιτέχνες του σήμερα αλλά κι όλους αυτούς τους Θεσσαλονικιούς που δεν ξεχνάνε την παράδοση αυτού του μέρους. Το Καπάνι ειδικά τις νύχτες παραμένει σιωπηρό, όσο για τη μέρα, δυστυχώς ανά τα χρόνια, η αγοραστική δύναμη του μειώνεται και σταδιακά η περιοχή χάνει την αξία της. Η δική μου γιορτή θέλει να τιμήσει το χθες του και αυτή την ιστορικότητα και τον συνωστισμό του χθες να την περάσει στο σήμερα, ξανακάνοντας το σημείο αστικό, δοτικό, αισιόδοξο και νεανικό».
Εκτός από τα καλλιτεχνικά, το φετινό Καπάνι project διαθέτει και αξιόμαχη βρώση και πόση, εφόσον στη Θεσσαλονίκη κάθε στριτ πάρτι που σέβεται τον εαυτό του φροντίζει και τα συναφή. «Το στριτ φουντ φέτος το επιμελείται ο Τζόρνταν με την ομάδα Nomade et Sauvage και το Toninopizzeria, η ομάδα τους ταξιδεύει στην αγορά καιμε αποσκευές τα μαγειρικά τους σκεύη και εργαλεία, στήνει μια ολόκληρη εμπειρία με ταβάδες, φωτιά και ωραίες γεύσεις, μαζί με αυτούς που ξέρουν πολύ καλά τι θα πει αυθεντική ναπολιτάνικη πίτσα».
Η μετεό προβλέπει υπέροχο καιρό, η είσοδος είναι ελεύθερη, η γιορτή σε καλεί και παρακάτω ακολουθεί το πρόγραμμα. «Να δω, να δω, τις λήψεις» μου λέει και τσεκάρει. Διάλεξα να τον φωτογραφίσω επί τούτου σαν εργάτη (Μπομπ ο μάστορας!), γιατί στα τόσα χρόνια που τον ξέρω, αυτός ήταν πάντα ο Κωνσταντίνος Τίκης: ένας Θεσσαλονικιός steet art fighter που επιμένει αμετανόητα εναλλακτικά, με όποιο κόστος και αν συνεπάγεται αυτή η επιθυμία του για δράση και αυτονομία.
*Το KapaniProject τελεί υπό την αιγίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης και τα stages του θα τα συναντήσετε στις οδούς Σπανδώνη και Βλάλη αλλά και σε άλλα στενά της αγοράς.
23°
