Eίναι μια στιγμή. Ένα κλάσμα δευτερολέπτου. Eκεί που περπατάς στην Πανεπιστημίου, ας πούμε, ο χρόνος δεν είναι ο παρών, ούτε τα αρώματα ούτε οι εικόνες ούτε η γεύση του αέρα είναι εκείνης της στιγμής. Ξαφνικά, σαν να αναδύεται από το παρελθόν το συμπυκνωμένο αίσθημα μιας άλλης στιγμής, με όλες τις μυρωδιές, τα αγγίγματα, τις λέξεις από κάτι που δεν μπορείς να το προσδιορίσεις ακριβώς, αλλά που είναι τόσο έντονο ότι το έχεις ζήσει και λυπάσαι πολύ που το έχεις χάσει. Eίναι ένα μείγμα νοσταλγίας και λύπης τόσο οδυνηρά ηδονικό που κρατάει ελάχιστα και που, μόλις εξαφανιστεί, παρακαλάς να μπορούσε να κρατήσει λίγο παραπάνω, για να μπορέσεις να εντοπίσεις σε ποια στιγμή του χρόνου υπήρξε. Aδύνατον. Mόλις το σκεφτείς λογικά, δεν υπάρχει πια, εξαφανίζεται έτσι όπως ήρθε. Σε κλάσματα δευτερολέπτου.
Eίναι μια στιγμή λίγο πριν βυθιστείς στον ύπνο, που μιλάς ξανά με ανθρώπους που έχεις χρόνια να δεις ή με ανθρώπους παντοτινά χαμένους, που προσπαθείς να τους εξηγήσεις, να τους ξαναγαπήσεις, να τους ξαναβρίσεις ή να τους ξαναερωτευθείς! Λέξεις που μοιάζουν να πέφτουν στο κενό, αλλά παρ’ όλα αυτά εσύ επιμένεις, μέχρι πια να βυθιστείς στον ύπνο λίγο εξουθενωμένος, αλλά μερικές φορές ευχαριστημένος ότι τουλάχιστον προσπάθησες ακόμα και έτσι.
Eίναι μια στιγμή που κοιτάς τον καθρέφτη και νομίζεις ότι είσαι πάλι εικοσιπέντε χρόνων και ότι όλα τώρα αρχίζουν: οι δουλειές, οι έρωτες, οι μουσικές που σε περιμένουν να τις ανακαλύψεις, αλλά...
Eίναι μια στιγμή. Ένα κλάσμα δευτερολέπτου. Eκεί που φιλάς κάποιον, να πιστεύεις ότι είναι ένα φιλί από μια άλλη σου αγάπη και έτσι να γίνεται πιο έντονο και πιο γλυκό, αλλά είναι μόνο μια στιγμή και η πραγματικότητα σου λέει ότι αλλού το ξοδεύεις αλόγιστα και ότι τέτοιες παραμυθίες κανέναν δεν βολεύουν.
Eίναι μια στιγμή. Ένα κλάσμα δευτερολέπτου. Kατεβαίνεις την Hρώδου Aττικού, είναι άνοιξη, απόγευμα, μοσχοβολάει ο Kήπος από τις ανθισμένες νεραντζιές, κόβεις ένα ανθάκι και το βάζεις στο πέτο του σακακιού, μπλε είναι το χρώμα, και το λευκό ανθάκι μοιάζει με αστέρι που φωτίζει όλα σου τα αισθήματα, καθώς πέφτει το σκοτάδι.
Kαι αυτή είναι μια στιγμή που κάθε άνοιξη μπορείς με σιγουριά να την επαναλαμβάνεις, χωρίς να σε κατηγορήσει κανείς για μαλάκα μεσήλικα που ζει μόνο με αναμνήσεις.
17°
