Καμία σχέση, απλώς έχω ξεμείνει από τίτλους και ανατρέχω τώρα στους μεγάλους κλασικούς. Όταν θ’ αρχίσω να δανείζομαι τίτλους από αρχαίους τραγωδούς, θα ’ναι σκληρά τα πράγματα…
Τα κείμενα είναι κανονικά «η άμμος της θάλασσας» τελευταία: πάνω που λέω «τα ’δωσα όλα, αγάπη, δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν!» με παίρνει κάποιος τηλέφωνο και μου ζητάει ένα ακόμα – 500, 800 ή 1.500 λεξούλες, βρε, τι ψυχή έχουν; Σόρι, αλλά έχουν: τη δική μου, που βγαίνει λέξη-λέξη πάνω στη σελίδα όπως και του κάθε γραφιά. Τα διαβάζει άραγες κανείς όλ’ αυτά τα κείμενα; Κάθεται να μελετήσει τις λέξεις να δει κατά πόσον δένουνε σωστά μεταξύ τους; Ή τζάμπα χτενίζομαι;
Δεν ξέρω και δεν έχει σημασία, τα κείμενα είναι αναλώσιμα, όπως κι οι εφημερίδες, τα περιοδικά, ακόμα και τα βιβλία. Φιλοδοξία ενός αναλώσιμου προϊόντος είναι να αναλωθεί – να φαγωθεί, να λιώσει, να διαβαστεί, τέλος πάντων να χαρίσει στον πελάτη πέντε λεπτά ή πέντε ώρες χαλαρότητας. Άλλοι λένε ότι διαβάζουμε για να μαθαίνουμε, όχι για να ξοδεύουμε λέξεις. Και είναι αλήθεια ότι διαβάζουμε-για-να-μαθαίνουμε ώρες-ώρες, απλώς άλλες ώρες διαβάζουμε για να τις περνάμε πιο εύκολα, άι σιχτίρ. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε τόση σοβαρότητα ξαφνικά, μάλλον εγκλημάτησα σε πρόσφατη φάση και ψάχνω τιμωρία; (που δεν την έχω ψάξει ποτέ μου, όμως: ανεξάρτητα από το έγκλημα, όποτε μου ’ρθε η τιμωρία την αντιμετώπισα σαν τρομερή έκπληξη, του τύπου «πέφτω ξερή»).
Το παίρνω απόφαση ότι δεν είναι καλή μέρα για γράψιμο και συνεχίζω με πληροφορίες – μπορεί να μην περάσετε μέγκλα, αλλά τουλάχιστον θα μάθετε κατιτίς. Πήγα λοιπόν στο «Το» και έφαγα καταπληκτικά ορτύκια γεμιστά με σταφύλι και τάρτα με κολοκύθι: πράγματα που δεν τρώω στην καθημερινή μου ζωή, ούτε καν τα σαββατοκύριακα, γιατί άντε να γεμίσεις τα ορτύκια με σταφύλια τώρα, εδώ 500 λέξεις και τις αφήνεις άδειες. Το «Το» είναι πολύ όμορφο, απλό, με υπέροχα φαγητά – οι συνταγές μάς είπαν ότι είναι «οικογενειακές» των τριών ιδιοκτητών και είναι αχτύπητες. Οι τιμές επίσης είναι μια χαρά, υπερ-λογικές δηλαδή για φαγητό τόσο καλό. Μας το σύστησε ο Επίκουρος, που είναι αυθεντία στο νόστιμο – όπου μας έχει στείλει, γλείφαμε τα σου-πλα μετά. Δηλαδή κι εμένα αν με πάρει κάποιος φίλος να με ρωτήσει πού να φάει, θα του συστήσω με άνεση ένα μαγαζί για το οποίο ο Επίκουρος μου έχει πει καλά λόγια. Εκτός κι αν με πάρει να μου ζητήσει ένα κειμενάκι, οπότε επίσης θα του συστήσω ένα μαγαζί να πάει να φάει, αλλά όχι του Επίκουρου (δεν είμαι και μαλάκας πια).
Άλλα που έμαθα αυτή την εβδομάδα: ότι τα ρούχα εγκυμοσύνης είναι πανάκριβα όταν είναι καλής ποιότητας και όμορφα, αλλά τσέτουλα όταν είναι από συνθετικά γυαλιστερά υφάσματα (τύπου Κινέζος της γειτονιάς). Γενικά στο ρούχο εγκυμοσύνης κυριαρχεί το εμπριμεδάκι-καναπές-θείας-μου-θεούσας, το πουά-άλλης-θείας-αλλοίθωρης, το παρδαλό-Χαβανέζας-τόσο-βλαμμένης-που-άνετα-θα-ήτανε-θεία-μου. Όταν ήμουν έγκυος στο γιο μου, συνειδητοποίησα ότι η παρδαλότητα δεν είναι τυχαία – όλα όσα τρως καταλήγουν σε ωραίους λεκέδες πάνω στην κοιλιά σου, η οποία μεσολαβεί ανάμεσα στο τραπέζι με το πιάτο και στο στόμα σου. Αν το ρούχο σου είναι τρικολόρε, ο λεκές κάνει παραλλαγή. Αν είναι μονόχρωμο, ο λεκές βγάζει μάτι. Δεν φτάνει που είσαι με την κοιλούμπα, έχεις κι ένα στόχο πάνω απ’ τον αφαλό. Δε λέει καθόλου.
Βρήκα ωστόσο υπέροχα ρούχα εγκυμοσύνης, μεταξωτά, λεπτά μάλλινα, κασμίρ, μονόχρωμα, χωρίς ραφές, κομψά μέσα στη φαρδοσύνη τους… σ’ ένα μαγαζί στο Κολωνάκι, το “Formes-Daniel Boudon”. Μου το σύστησε η Ρίκα Βαγιάνη, λέγοντάς μου ότι «ποτέ στη ζωή της δεν ήταν τόσο καλοντυμένη όσο όταν ήταν έγκυος», και παρόλο που την κοίταξα με καχυποψία, τα λιτά και όμορφα ρουχαλάκια του “Formes” με έπεισαν να μην εγκληματήσω (άσχετο, αλλά δένει με τον τίτλο). Είναι ακριβά, βέβαια, και το σκέφτεσαι να δώσεις 120 ευρώ για ένα μπλουζάκι εγκυμοσύνης που δεν θα το ξαναφορέσεις ποτέ… επειδή δεν ξέρεις, αθώα γκαστρωμένη παιδούλα, ότι τα ίδια ρούχα εγκυμοσύνης θα τα φοράς 6, 8 ή 12 μήνες μετά τη γέννα σου, όσο θα παλεύεις στα μουλωχτά να μπεις στα προ-εγκυμοσύνης τζινάκια σου…
Εναλλακτικά, πάντως: το “H&M” έχει απλά βαμβακερά μπλουζάκια εγκυμοσύνης με 20 ευρώ και παντελόνες με 30-40 ευρώ. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο (καμιά σχέση με το “Formes”), αλλά σε βγάζουν απ’ τη δυσκολία τού να λεκιάζεις τα πουκάμισα του αντρός/πατρός/γκόμενού σου. Γιατί αναγκαστικά, αυτά θα φορέσεις όσο μεγαλώνει η κοιλούμπα – και το ότι στάζεις απάνω τους τάσκεμπάπ είναι ένα έγκλημα για το οποίο θα τιμωρηθείς σκληρά, όχι με σέξι και kinky τρόπο (you wish!) αλλά με ατέλειωτο γκίρι-γκίρι...
«To», restaurant bar, Τριπτολέμου 43 & Ορφέως, Γκάζι, 210 3452.052
«Formes, Daniel Boudon», Βουκουρεστίου 37, Κολωνάκι, 210 3613.753
«H&M», Εμπορικό Κέντρο Avenue, Κηφησίας 41-45, Μαρούσι, 210 6104.811
12°
