Ήταν Πέμπτη, 22 Μαΐου. Η Αθήνα ετοιμαζόταν να υποδεχτεί το καλοκαίρι, και η Πλατεία Δεξαμενής, στο Κολωνάκι, το viral μπαλκόνι της πόλης. Είχες κανονίσει κι εσύ με την παρέα σου να πάτε. Ίσως το είχες δει στα social media, ίσως το είχες ακούσει στον Voice102.5. Και κάπως έτσι, 19:30 η ώρα είχατε δώσει ραντεβού στα μπροστινά σκαλάκια, αυτά που έχουν θέα Ακρόπολη. Μπορεί να σε είδα, μπορεί να με είδες.
Το μπαλκόνι του Papazó είχε ήδη στηθεί και όλα έδειχναν πως θα είναι από εκείνα τα lives που μένουν αξέχαστα. Βουκαμβίλιες, φώτα, μεγάλα ηχεία, γνωστές φυσιογνωμίες. Και εκεί που περιμέναμε ένα ακόμα live, ξεκίνησε κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Ξεκίνησε χαλαρά, με μουσικές από τον Voice102.5. Και η πλατεία όλο και γέμιζε. Άλλους τους καλούσε από μακριά η μουσική, άλλοι περνούσαν τυχαία και τελικά έμεναν. Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες. Ήμασταν πολλοί. Μεγάλοι και μικροί. Οικογένειες, ζευγάρια, φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι, έσμιξαν εκεί κι έγιναν μια παρέα.
Ήταν κάτι σαν γενέθλια, κάτι σαν reunion, κάτι σαν να μαζευτήκαμε φίλοι και φίλοι φίλων για να γιορτάσουμε με ρυθμό και θετική ενέργεια, μαζί με τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες.
Ο Papazó μας καλωσόρισε όλους στο μπαλκόνι του που έκλεισε έναν ολόκληρο χρόνο επιτυχιών και από τότε, η μουσική δε σταμάτησε.
Μαζί του ήταν και όλοι οι εκλεκτοί καλεσμένοι που περιμέναμε να δούμε και να ακούσουμε live. Πέννυ Μπαλτατζή, Μιρέλα Πάχου, Billie Kark, Νίνα Μαζάνη, Akyllas, Κατερίνα Λαζαρίδου, Ody Icon, Γιάννης Μαργάρης και Άρτεμις Κυριακοπούλου. Ο ένας μετά τον άλλο και μετά όλοι μαζί. Μια παρέα που την ένωσε η μουσική.
Κι έτσι, τραγουδούσαμε και χορεύαμε μέχρι το βράδυ. Οι περισσότεροι ήξεραν απ’ έξω όλους τους στίχους. Ήταν από εκείνες τις βραδιές που ακούς κάποιον δίπλα σου να λέει «Το ‘βαλε!» και γελάς γιατί ξέρεις ακριβώς ποιο τραγούδι εννοεί.
Χαμόγελα, φωτογραφίες και θετική ενέργεια που έρρεε από την Πλατεία Δεξαμενής και γέμιζε το κέντρο της Αθήνας με μουσικές. Κάποιοι είχαν βγει στα γύρω μπαλκόνια και χόρευαν μαζί μας σαν να ήταν κι εκείνοι εκεί.
Και όταν χορτάσαμε πια από μουσική και χορό και ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού, δώσαμε μια υπόσχεση να τα πούμε ξανά σύντομα.
Ήμουν κι εγώ στην Πλατεία Δεξαμενής, λοιπόν. Και με έναν τρόπο, ακόμα είμαι. Το «Μπαλκόνι του Papazó» έγινε πλατεία και εμείς γίναμε παρέα. Οι φωτογραφίες μας αυτές θα μας θυμίζουν όλες τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε, μέχρι να ανταμώσουμε ξανά.
Το κλασικό άλμπουμ του 1976 επιστρέφει σε Super Deluxe Box Set με νέες μίξεις, ακυκλοφόρητα tracks και σπάνιο υλικό από μια κρίσιμη δημιουργική περίοδο
