Η «επανάληψις μήτηρ μαθήσεως», όπως γράφαμε για τιμωρΙα σε σχολικούς πίνακες την εποχή των παγετώνων. Όταν επαναλαμβάνουμε μια εμπειρία σημαίνει πως μας καλάρεσε…
Το κατά πόσον θα κρεβατωθεί μια γυναίκα μ’ έναν άντρα για πρώτη φορά, λένε ότι το αποφασίζει η γυναίκα – και ο άντρας μετά παίρνει την εκδίκησή του (επειδή είναι σότο άτομο και πολύ δεύτερο) αποφασίζοντας αν θα υπάρξει «ρεπετέ» ή όχι: αν θα το ξανακάνουνε, και πότε, και με ποιες δικαιολογίες (ντίρλα, ήμανε αφηρημένος, άντρα μου πάει, λιωμουάρ κ.λπ., κ.λπ.). Ό,τι και να κάνει η γυναίκα, αν ο άντρας τρώει τη φρίκα του για ανεξάρτητους λόγους… αποκλείεται το ρεπετέ. Τώρα η φρίκα του άντρα μπορεί να είναι του τύπου: 1) Τι ήταν αυτό που έκανα; 2) Θέλει δεσμό/στεφάνι/συλλογή-με-αυτοκινητάκια-μου! 3) Άσε που είναι η γκόμενα του αδερφού μου, θέλει δεσμό/στεφάνι/συλλογή μου! 4) Γυαλίζει το μάτι της! 5) Είναι κοντή! 6) Μαδάει! 7) Άλλοι λόγοι ατάκτως ερριμμένοι, πάντα με θαυμαστικό στο τέλος, μια και ο άντρας βρίσκεται σε πανικό.
Το «ρεπετέ» στο σεξ είναι δύσκολη υπόθεση, αλλά απορώ πώς μου ήρθε τώρα, σε αυτή τη φάση της καριέρας μου. Εξίσου δύσκολο είναι να επαναληφτεί μια βραδιά τρελού καρναβαλιού/υπέροχης παρέας στο τέλος της οποίας όλοι λέμε «αχ τι ωραία περάσαμε, να το ξανακάνουμε!». Η διάθεση υπάρχει, απλώς… χανόμαστε. Ξεχνιόμαστε. Έχουμε δουλειές, προβλήματα οργάνωσης, εκκρεμότητες με ρεπετέ αισθηματικού τύπου που μας άφησαν στον αέρα κ.λπ., κ.λπ. Το πιο εύκολο στην επανάληψη είναι να ξαναπάμε σε μαγαζί όπου μας άρεσε το φαγητό, η ατμόσφαιρα, το γκαρσόνι και το ντεκόρ ακόμα: αν στο μεταξύ το μαγαζί δεν έχει γίνει “must”, αν δεν σημειώνει τρελό σουξέ και δεν έχει βάλει τραπεζάκια ως το ταβάνι, πλενόμαστε και πηγαίνουμε ξέροντας τι να περιμένουμε. Είναι μια ασφαλής επιλογή, και για κάποιο λόγο το χειμώνα τη θέλεις την ασφάλειά σου.
Ξαναπήγα λοιπόν στο “St’ Astra”, στον 8ο όροφο του Park Hotel, για να δοκιμάσω το καινούργιο μενού του Herve Pronzato. Ο Pronzato είναι διάσημος σεφ που έχει μαθητεύσει πλάι στον ακόμα πιο διάσημο σεφ Ferran Adria στο μη-σας-πω-πόσο-διάσημο εστιατόριο “elBulli” της Ισπανίας. Πριν 7-8 χρόνια, που δοκίμασα πρώτη φορά πιάτο του Pronzato, ένιωσα πραγματικά να ανοίγουν οι ουρανοί κατά μία άποψη, ή έστω κατάλαβα τι εννοούν μερικοί (ελαφρώς κουνημένοι) άνθρωποι όταν λένε ότι «το φαγητό μπορεί να είναι καλύτερο από το σεξ» (μην τρελαθούμε κιόλας…). Το νέο μενού του “St’ Astra” είναι τέλειο, με κάτι καταπληκτικά πρώτα πιάτα, ένα ριζότο σχεδόν σέξι, ένα σολομό αριστούργημα, και πολύ ελαφρά φρουτένια επιδόρπια για το τέλος. Συνολικά το δείπνο ήταν όντως καλύτερο από σεξ, αλλά ίσως να είμαι επηρεασμένη τώρα, μια και έχω καιρό να κάνω σεξ λόγω συνθηκών όχι-φρικτά-ευνοϊκών-ως-προς-το-γδύσιμο (γεννάω όπου να ’ναι).
Δεν θυμόμουν καθόλου το όνομα του Adria, ούτε του εστιατορίου “elBulli” – και είναι προσβολή για τους γευσιγνώστες να δηλώνεις άγνοια για τόσο σοβαρά ζητήματα. Την άλλη μέρα χαζεύοντας ένα “Vanity Fair” έπεσα σε άρθρο για τη “Vosges Haut-Chocolat”, καρα-διάσημη σοκολατερί της Νέας Υόρκης, η ιδιοκτήτρια της οποίας είχε επίσης μαθητεύσει με τον Adria. Μα, τι σύμπτωση! Και τι ωραία φιγούρα μπορώ να κάνω τώρα, χωρίς καν να έχω ψάξει στο ίντερνετ με τις ώρες! Γιατί πια έχει καταντήσει κανονικό το να σκαλίζουμε στο ίντερνετ όποτε διαπιστώνουμε κενό στις γνώσεις μας, λες και το κενό δεν έχει λόγους να υπάρχει, με την έννοια ότι αν δεν γνωρίζεις το θέμα Α πολύ πιθανόν να γνωρίζεις το Β, και κάποιος άλλος να κάνει ελεύθερα τον ξερόλα όσον αφορά το Α, ενώ εσένα ο τομέας σου είναι χαλαρά το Β. Υπάρχει μια ισορροπία δηλαδή στο να ΜΗΝ τα ξέρεις όλα. Κι αυτή η ισορροπία σε κάνει πιο συμπαθητικό άνθρωπο… Ξαναπήγα επίσης στο “Brown Betty” και έφαγα τέλεια πρασόπιτα με τυριά, που δεν την είχα δοκιμάσει την πρώτη φορά. Και βρήκα, εντελώς τυχαία πάλι, το μαγαζί-σανίδα-σωτηρίας για όσες έχουν έφηβα παιδιά ή νεάζοντες γκόμενους με κοτσίδες: το “G-Sports”, που διαθέτει μάρκες όπως οι Reef, Van Dutch, Circa, Volcom, Etnies και οτιδήποτε φοράνε οι skateboarders/snowboarders/πιπινοειδείς σπορτίφ με τάση να τα χώνουνε για τα ρούχα τους. Μόνο που στο “G-sports” οι τιμές είναι λογικές (φούτερ επώνυμα 50 ευρώ), όχι μπουτικο-μένες – μάλλον επειδή απευθύνεται σε όσους ξέρουν από τα σχετικά σπορ, ή ίσως από τάλιρο. Ή οι μαμάδες τους κάτι σκαμπάζουν από κουμπαρά. Αν και όχι από uber-trendy μάρκες, γιατί δεν μπορείς να τα ξέρεις όλα πια σ’ αυτή τη ζωή, κι ούτε να ξημερώνεσαι με το ίντερνετ στο δοξαπατρί θέλεις…
«St’ Αstra», Park Hotel, Λ. Αλεξάνδρας 10, 210 8894.500
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
8°
