Πρώτα έφτασε ένα παλιό τρόλεϊ και ένα παλιό λεωφορείο και πίσω τους έκλεισε η Πανεπιστημίου. Στο επόμενο τέταρτο βγήκαν τα τραπέζια στο δρόμο, φτιάχτηκε η αφετηρία των ποδηλάτων τα οποία έπαιρναν όλοι δωρεάν και εμφανίστηκαν οι πρώτες μαμάδες με τα ανήσυχα πιτσιρίκια. Έφτασε ο χλοοτάπητας και οι σεζ-λονγκ, οι πρόσκοποι με τις δράσεις τους, το βανάκι του Σκάι, οι ποδηλάτες, οι μουσικοί του Δήμου και οι φίλοι μας από την ATHENS VOICE.
Έφτασαν οι Atenistas και από την Πανεπιστημίου ξεκίνησαν τη δράση τους για τα εμπόδια της Αθήνας, γνωστοί και άγνωστοι, αγουροξυπνημένοι, απορημένοι, σχετικοί και άσχετοι, τελικά όλοι χαρούμενοι για την άπλα και την ησυχία, για την ελευθερία του μεγάλου δρόμου.
Όσοι ονειρεύτηκαν την κεντρική αυτή οδό της πόλης ανοιχτή στους πεζούς και τα ποδήλατα, δρόμο με δράσεις, καλλιτέχνες και ηρεμία στα ψώνια, δρόμο ζωντανό και καθαρό, το Σάββατο περπάτησαν ευτυχισμένοι σε μια Πανεπιστημίου που δεν έκλεισε για μια διαδήλωση ή επειδή αποκλείστηκε για άλλη μια φορά, αλλά για το καλό της και το καλό των κατοίκων της.
Και όσο η ώρα περνούσε όλο και περισσότεροι έφταναν να χαζέψουν τους μπρέικ ντάνσερς και τους ζογκλέρ, να δουν ζευγάρια να χορεύουν τάνγκο στη μέση του δρόμου ή να απλαύσουν έναν καφέ... Η εξοικείωση με τον ελεύθερο χώρο χρειάζεται τελικά λίγο χρόνο.
Ένας από τους πιο ωραίους δρόμους της Αθήνας για πέντε ώρες το Σάββατο μεταμορφώθηκε σε κάτι που δεν είναι ανέφικτο, ούτε ακριβό, σε κάτι βιώσιμο και ζωντανό, σε μια ανάσα που χρειάζεται προσπάθεια, διάθεση, τόλμη και οργάνωση, λέξεις άγνωστες στο γενικό μπάχαλο που επικρατεί. Υπάρχει ακόμα μια ελπίδα, πέρα από την Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Μετακίνησης, να μετακινηθούμε και να αξιοποιήσουμε την πόλη καλύτερα, έμποροι, κάτοικοι, φορείς, ομάδες και ακτιβιστές.
Στις πέντε παρά τέταρτο μαζεύτηκε το γκαζόν, επιστρέψαμε τα ποδήλατα, τα τραπέζια μπήκαν στα μαγαζιά και το κύμα των αυτοκινήτων ξεχύθηκε βιαστικά στην Πανεπιστημίου. Σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Ήτανε πολύ ωραίο για να είναι αληθινό, αλλά να που ήτανε...
21°
