Είμαι η Βάλυ Ιωάννου, ασχολούμαι με τη μουσική, τη μητρότητα και την ενίοτε καταστροφική υπερανάλυση. Σπούδασα πιάνο, μουσική και κοινωνιολογία. Διδάσκω πιάνο, γράφω μουσική, είμαι 43 ετών και αυτόν τον καιρό πάσχω από νεύρα και άγχος διότι κυοφορώ το δεύτερο παιδί μου. Μαζί μου υποφέρουν η Ορόρα, η Ψίτη, η Ραμπού, ο Άκατσαν κ η Λέα. Τα ζωάκια μας.
Μπορώ να σκεφτώ πολλές ευγενικές πράξεις που πάντα με κάνουν και νοιώθω την ίδια γλύκα. Η τελευταία ήταν χθες που έπεσε το κινητό μου και πέρασε ένα παιδάκι γύρω στα 8 από δίπλα μου, έσκυψε, το πήρε και μου το έδωσε.
Είμαι χαρούμενη όταν βρίσκομαι εκεί που είμαι και δεν επιτρέπω στο μυαλό μου να με ταξιδεύει αλλού. Εκεί έχω καταλάβει ότι βρίσκεται η ηρεμία μου. Εκείνη την ώρα δεν το καταλαβαίνω σαν χαρά ή λύπη ή κάποιο συναίσθημα. Απλά υπάρχω χωρίς πολλά πολλά. Επιθυμώ να το καταφέρνω αυτό γιατί με κάνει να αισθάνομαι πιο ειλικρινής με τον εαυτό μου.
Βάλυ Ιωάννου
Είμαι ευγνώμων για την υγεία μου, των αγαπημένων μου, αλλά και την υγεία γενικότερα.
Το ότι η χώρα που ζω δεν βρίσκεται σε πόλεμο. Που δεν χρειάζεται να βάζω ξυπνητήρι κάθε πρωί. Για τη φύση που λειτουργεί πάντα θεραπευτικά. Το ότι χάρη στους γονείς μου έχω τώρα ένα σπίτι που δεν χρειάζεται να πληρώνω ενοίκιο για να μένω και φροντίζει εμένα και την οικογένειά μου.
Μέσα στην καθημερινότητα αυτό που με ηρεμεί όταν έχω στρεσαριστεί είναι ένα ντους. Αυτόν τον καιρό επίσης είναι το πλέξιμο. Να οδηγάω και να ακούω τη μουσική που μου αρέσει. Κάποιες φορές η μαγειρική. Μου αρέσει να μυρίζω αντιηλιακό τα καλοκαίρια όταν κάποιος περνάει δίπλα μου. Η αίσθηση του καλοκαιριού με βοηθάει στις δραπετεύσεις μου. Ένα ποτό με φίλους. Μία εμπειρία καινούρια, παράξενη που με βγάζει από τα κλισέ μου. Κάτι απρόσμενο.
Τη ζωή θέλω να την γευτώ και να την εκτιμώ όσο μπορώ. Να αφεθώ σε εκείνη.
Μια δύσκολη στιγμή στη ζωή σου υπήρξε την περίοδο που ήμουν φοιτήτρια στην Αγγλία. Όταν άρχισα να βλέπω την πραγματικότητα για αυτό που είναι και όχι για αυτό που φανταζόμουν ότι είναι.
Βάλυ Ιωάννου
Όταν ήμουν μικρή νόμιζα πως ήθελα να αγαπιέμαι. Δεν σκεφτόμουν να αγαπάω ή αν αγαπάω αυτούς που λέω πως αγαπάω. Μετά κατάλαβα πως το να καταφέρεις να αγαπάς (εξαρτάται και τι θεωρεί ο καθένας αγάπη) είναι μεγάλη μάθηση. Τώρα θέλω και τα δύο. Νομίζω πως δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο.
Αισθάνομαι περήφανη για μένα για τη γονεϊκότητα και τη διδασκαλία. Είναι το πιο δύσκολο έργο διότι αφορά τα παιδιά, και τα παιδιά είναι το μέλλον. Φροντίζοντας τα παιδιά, φροντίζουμε την ύπαρξη γενικότερα. Φροντίζουμε να πάρουμε την ευθύνη στα χέρια μας. Το πώς μεγαλώνεις τα παιδιά σου, ή το τι τους μεταφέρεις ως δάσκαλος ή/και εμπνευστής τους, φέρει μεγάλη ευθύνη για το ποιοί θα είναι στο μέλλον.
Μία αγκαλιά μπορεί να έχει πολλές μορφές. Με ηρεμεί μονάχα όταν νοιώθω την αγνότητά της.
Η ημερομηνία λήξης που μπορεί να έχει η δουλειά μου γενικά με κάνει και σκέφτομαι απεριόριστα, παράλληλα, διαγώνια, κυκλικά και με πολλούς πολύμορφους τρόπους.
Αξία δίνω στη ζωή στον έρωτα και στην αγάπη που προχωρούν παρέα.
Τα social media δυστυχώς δεν με έχουν επηρεάσει και πολύ αν και μάλλον θα έπρεπε γιατί μέσα από εκεί συμβαίνουν όλα πλέον απ’ ό,τι φαίνεται. Με δυσκολεύουν τα social, παρότι έχω κάνει τις προσπάθειες μου. Μπερδεύομαι με την αλήθεια μου και τις προθέσεις μου κάθε φορά που συναναστρέφομαι στα social. Είναι σαν να αποδέχομαι να παρουσιάζομαι. Σαν να με πουλάω και να παίρνω στα σοβαρά τις περσόνες που χτίζω. Ενώ στην ουσία θέλω να κάνω ακριβώς το αντίθετο. Όταν το βλέπω σαν παιχνίδι περνάω καλύτερα.
Βάλυ Ιωάννου
Δεν ξέρω ακριβώς τι θεωρείται αποτυχία. Τα λάθη μου, έχουν γίνει οι μεγαλύτεροι δάσκαλοί μου.
Την κριτική δεν τη φοβάμαι, αλλά ούτε την απολαμβάνω. Εξαρτάται πάντα από το αν είναι καλοπροαίρετη ή το αντίθετο.
Τα μπαλκόνια είναι ένα άνοιγμα στο φως, στη ζωή. Ανοίγει το βλέμμα μας, νιώθουμε το αεράκι να μας φυσά και να μας παίρνει τις άσχημες σκέψεις. Είναι τόσο όμορφα να πίνουμε καφέ, να παίζουμε μουσική, να φροντίζουμε τις γλάστρες, να δημιουργούμε όμορφες στιγμές με φίλους και με την οικογένειά μας, είναι ….must.
Πέρασα φανταστικά. Είχα την πανέμορφη παρέα σου και το εμπνευστικό μπαλκόνι σου. Παίξαμε μουσική, μιλήσαμε, ακούσαμε, φάγαμε, ήπιαμε και αγαπηθήκαμε. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Περισσότερες ιστορίες γυναικών στο @balconystories.gr
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
8°
