Η αθλήτρια κολύμβησης Αλεξάνδρα Σταματοπούλου μιλάει στη Βικτωρία Γιαννάκη για τις περιπέτειες της ζωή της
Balcony Stories: Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, αθλήτρια κολύμβησης, 35 ετών, με καταγωγή από την Ρουμανία. Στα 14 της ανακάλυψε ότι πάσχει από το StiffPersonSyndrome.
Ονομάζομαι Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, είμαι 35 ετών έχω τελειώσει την Ιδιωτική Σχολή Λογοθεραπείας, κάνω μελέτη σε παιδάκια α΄και β΄Δημοτικού. Ασχολούμαι εδώ 14 χρόνια καθαρά με την κολύμβηση και κάνω πρωταθλητισμό. Η πάθηση που έχω λέγεται Stiff Person Syndrome και τα συμπτώματα ξεκίνησαν όταν ήμουν 14 χρονών κι έκανα ενόργανη. Ήμουν στις κορασίδες, ξαφνικά κάνω ένα άλμα και δεν μπορώ να σηκωθώ και τότε κατάλαβα ότι κάτι είχε συμβεί. Εκεί που όλοι νόμιζαν ότι όλα τελείωσαν εμένα ο δικός μου εγκέφαλος λειτούργησε τελείως αλλιώς και είπα, δεν πειράζει , θα κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου.
Αν θες να χαθείς χάνεσαι.
Οι πιο ευχάριστες στιγμές στην ζωή μου είναι δύο. Όταν υιοθετήθηκα, θυμάμαι όλη την διαδρομή από το εξωτερικό μέχρι το αεροδρόμιο και από εκεί μέχρι το σπίτι μου και η δεύτερη όταν πήρα το πρώτο μου μετάλλιο το χρυσό στους Πανευρωπαικούς στο Δουβλίνο το 2018.
Για μένα όσο ήμουν στο ίδρυμα στη Ρουμανία δεν είχα καθόλου ερεθίσματα και όταν έμαθα ότι θα υιοθετηθώ ξαφνικά για μένα αυτό ήταν ο παράδεισος, ήταν το όνειρο. Μίλησα στα επτά και μίλησα σαν πρώτη γλώσσα αγγλικά και μετά τα ελληνικά. Αν και γεννήθηκα στην Ρουμανία, αισθάνομαι Ελληνίδα γιατί εδώ μεγάλωσα.
Το 2008 κακοποιήθηκα από έναν Ιρανό που με μαχαίρωσε επειδή φρόντιζα και συνόδευα ένα παιδί με αυτισμό. Θεώρησε ότι βάσει του Κορανίου δεν δικαιούμαι να ζω, έτσι έφαγα τρεις μαχαιριές απανωτά.
Τα άτομα που με επηρέασαν πάρα πολύ στην ζωή μου ήταν η μητέρα μου. Ήταν το πρότυπό μου.
Φοβάμαι στην ζωή μου τη στιγμή που θα έχω φτάσει σε ένα σημείο καλό και μετά να γίνει ένα μπαμ και να χαθούν όλα. Φοβάμαι την αποτυχία. Όταν μου συμβαίνει δεν το διαχειρίζομαι πάντα καλά. Συνήθως όταν φτάνω στο τέρμα κάνει κάτι ο εγκέφαλος μου και κάνει restart. Εκεί που όταν νομίζω ότι όλα έχουν τελειώσει κάτι γίνεται και ξεκινούν όλα από την αρχή.
Οι περισσότεροι άνθρωποι με αναπηρία επειδή αφοσιωνόμαστε στον αθλητισμό, δεν μπορούμε να βρούμε εύκολα δουλειά και δεν έχουμε και πολλά ενδιαφέροντα. Το να κάνεις μία δουλειά δεν είναι τόσο εύκολο εάν δεν σε βοηθήσει το κράτος, η κοινωνία. Όταν τελείωσα τις σπουδές μου δούλεψα αλλά μετά έπρεπε να αφιερώσω τόσο πολύ χρόνο στις προπονήσεις που δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω και στα δύο.
Στο εξωτερικό τον αθλητισμό τον αντιμετωπίζουν ως εργασία και οι αθλητές πληρώνονται, υπάρχουν χορηγοί που σου καλύπτουν τα έξοδα των αγώνων, πληρώνονται και για τα μετάλλια που φέρνουν. Εδώ θεωρούν ότι είναι χόμπυ και ότι έχεις φυσικά και τους γονείς που θα καλύψουν ό,τι μπορούν για το παιδί τους λες και είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν.
Εγώ, για καλή μου τύχη έχω βρει χορηγούς και χάρη σε αυτούς μπορώ να συμμετέχω στους αγώνες.
Έχω ένα χρυσό μετάλλιο και δεν μπορώ να το κάνω τίποτα, νιώθω η ίδια ντροπή, ματαίωση, πίκρα… δεν πιστεύω ότι είμαστε ήρωες και ότι τα καταφέρνουμε όλα και γι΄αυτό ακριβώς τον λόγο , επειδή δεν τα καταφέρνουμε όλα, μπαίνουμε σε μια κατηγορία ανθρώπων που δεν μας επιτρέπουν να εργαστούμε παντού όπως ένας άνθρωπος φυσιολογικός.
Δεν είμαστε εμείς οι άνθρωποι με σωματική αναπηρία που αρνούμαστε να δουλέψουμε , είναι οι συνθήκες στους χώρους εργασίας που δεν μας το επιτρέπουν και αυτό με κάνει να σκέφτομαι, μπορώ; Είμαι ικανή να κάνω πράγματα;
Αυτό δεν ακούγεται καθόλου ωραίο για κάποιον νέο που θέλει να βλέπει ωραία παραδείγματα στη ζωή του, αλλά αν δεν πω και την αλήθεια δεν θα ξέρουν τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Ξέρω τις δυνατότητές μου και τις αδυναμίες μου. Αισθάνομαι περήφανη για κάποια πράγματα που έχω παλέψει στην ζωή μου για να αλλάξουν στον χώρο του αθλητισμού. Νιώθω ότι δικαιώνομαι και είναι σαν να έχω πάρει κύπελλο, όχι μετάλλιο.
Υπάρχουν οι εύστροφοι άνθρωποι, αυτοί που από το τίποτα παράγουν τα πάντα, αλλά δεν είμαστε όλοι έτσι, κάποιοι δεν μπορούν.
Στα 21 μου, είπα ότι εγώ θα αλλάξω τα πάντα. Έτσι, μια μέρα είπα στους γονείς μου, «εγώ θα γίνω πρωταθλήτρια!». Τώρα είμαι 35 χρονών και δυστυχώς δεν υπάρχει και μεγάλη διάρκεια για να συνεχίσω να κάνω αυτό για πολύ ακόμα.
Αυτό που θα μου άρεσε να κάνω και θα μου έδινε ευχαρίστηση είναι να ψυχαγωγώ παιδιά, όπως κάνουν οι κλόουν.Θα ήθελα να μεταδώσω στα παιδιά χαρά, αγνότητα, παιχνίδι.
Επειδή στις μέρες μας κυριαρχούν τα social media, διαστρεβλώνεται η εικόνα του ποιος είναι ήρωας. Αν μπορούσα να κάνω φωνές μίκυ μάους σε παιδιά που είναι σε ευάλωτη θέση και να περνάνε ήρεμα και χαλαρά, να τα ενδυναμώνω αυτό για μένα θα ήταν σωτηρία της ψυχής μου. Αυτό ονειρεύομαι.
Πολύ θα ήθελα να συμμετάσχω σε μια ταινία ώστε να φανεί στον κόσμο ότι υπάρχουν και οι άνθρωποι με αμαξίδιο σε αυτήν την ζωή.
Δεν σκέφτομαι τόσο πολύ τι θα κάνω στο μέλλον αλλά τι κάνω τώρα. Ένα όνειρό μου είναι να μπω κάποια στιγμή σε ένα μικτού τύπου χορό όπως χιπ-χοπ και να πηγαίνω σε ταξίδια στο εξωτερικό και να παρουσιάζω χορευτικά. Εδώ στην Ελλάδα δεν είναι τόσο διαδεδομένο.
Το πιο ευγενικό πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος για μένα είναι η αγκαλιά! Να έρθει και να μου πει κάποιος, μπορώ να σε αγκαλιάσω; Μπορεί να πούμε χίλιες όμορφες λέξεις και να μην τις εννοούμε, η αγκαλιά όμως και το χάδι είναι σίγουρα αληθινά.
Ακούω τους ανθρώπους που θέλουν καλοπροαίρετα να πουν κάτι για μένα και τον εαυτό μου σε αυτό που θέλω να κάνω.
Μου αρέσει να ακούω μουσική από το Περού γιατί με γαληνεύει και κλασσική μουσική Mozart.
Έχω συμμετάσχει σε κύκλους γυναικών όπως είναι το strong me για τις κακοποιημένες γυναίκες με γραμμές υποστήριξης και χώρους φιλοξενίας όπου οι γυναίκες μπορούν να πάνε. Το 2008 κακοποιήθηκα από έναν Ιρανό που με μαχαίρωσε επειδή φρόντιζα και συνόδευα ένα παιδί με αυτισμό. Θεώρησε ότι βάσει του Κορανίου δεν δικαιούμαι να ζω, έτσι έφαγα τρεις μαχαιριές απανωτά.
Περισσότερες ιστορίες γυναικών στο @balconystories.gr
8°
