Από την εποχή που ο Σαρλ Μοράς έγραφε ότι κάθε αθηναϊκό σπίτι, και το πιο φτωχικό, διαθέτει την αυλή του («Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1896 στην Αθήνα», μτφ. Παναγιώτα Πανταζή, εκδ. «Ωκεανίδα»), έχει βέβαια περάσει πολύς καιρός. Τόσος, ώστε όσες αθηναϊκές αυλές έχουν απομείνει να αποτελούν πια αξιομνημόνευτο είδος εν ανεπαρκεία. Μια τέτοια περίπτωση βλέπετε στη φωτογραφία: είναι ένας χώρος υψηλής αισθητικής που προέκυψε από τη συνένωση δύο αυλών οι οποίες αρχικά ανήκαν σε δυο παλιά σπίτια στη σειρά (το ένα νεοκλασικό). Τα σπίτια αυτά στεγάζουν εδώ και κάτι δεκαετίες το ξακουστό «Athens Centre», που στήσανε από το 1969 η Ρόζμαρι Ντόνελι κι ο Γιάννης Ζερβός: πιθανότατα το άριστο σχολείο στην πόλη μας για αλλοδαπούς που θέλουν να μάθουν ή να βελτιώσουν τα ελληνικά τους κι ακόμα ένας χώρος ποικίλων εκδηλώσεων πολιτισμού. Η αυλόπορτα είναι πάντα ανοιχτή για κάθε (φιλ)αθηναίο. Αρχιμήδους 48, Μετς, στην «πλάτη» του Καλλιμάρμαρου, 210 7012548, http://athenscentre.gr
«Κοτταρού» η αρχετυπική
Περνάς απέξω και δεν υπάρχει κανένα διακριτικό, καμιά ένδειξη για το τι φιλοξενείται μέσα. Κάπως σαν εγκαταλειμμένο μαγαζί, κάπως σαν το δίπατο της γιαγιάς σε κάποιο χωριό ή γειτονιά. Ούτε ταμπέλες, ούτε φώτα. Αν όμως κατέβεις τα σκαλάκια βρίσκεσαι σε μία από τις αρχετυπικές ταβέρνες αυτής της πόλης. Η «Κοτταρού» (με δυο ταφ, πλαιομοδίτικα) οφείλει το όνομά της στο ότι εδώ υπήρχε, προπολεμικά, πτηνοτροφείο. Αλλά κι αργότερα, όταν ο χώρος χτίστηκε, η ταβέρνα διατήρησε in memoriam μερικές κότες σε χτιστά κοιλώματα-κοτετσάκια στον τοίχο. Έτσι τη θυμάμαι εγώ, δεκαετία του ’70 (τα κοιλώματα υπάρχουν ακόμα, δίχως βέβαια τα ζωντανά). Σ’ αυτή τη φάση της ζωής της, την ταβέρνα την έχει το ζευγάρι των φίλων μου Γιάννης - Λενιώ. Κι έχουν φτιάξει έναν καλό συνδυασμό κουζίνας, κρασιού, καλών τιμών (τις χαμήλωσαν και καλά κάνανε) και μουσικής. Άκουσα φέτος εδώ δύο τουλάχιστον ρεμπέτικες κομπανίες, τη μία καλύτερη από την άλλη. Εννοείται, δίχως μικρόφωνα. Άμα λάχει, τραγουδάνε κι οι πελάτες. Το κατάλληλο μέρος αν θέλετε λαϊκό γλέντι χωρίς λαμέ. 10-15 ευρώ/άτομο. Αγ. Σοφίας 43 και Διδυμοτείχου, κοντά στην πλατεία Πανταζόπουλου, πίσω από το Σταθμό Λαρίσης, Κολωνός, 210 5120682
Παιχνιδάδικο «Το αλογάκι»
Μιλάμε για ένα μαγαζί που είχε ανοίξει το 1979, δυο χρόνια προτού γεννηθεί το πρώτο μου παιδί. Εδώ του ψώνιζα παιχνίδια, και μάλιστα ξύλινα – τώρα παίρνω για τα εγγόνια μου. Τότε το είχε η κ. Σταυριανέα, τώρα συνεχιστής είναι ο γιος της. Εκτός από τα ξύλινα, διαθέτει επίσης ασφαλή βρεφικά παιχνίδια, λούτρινα, επιτραπέζια, μουσικά κουτιά, κατασκευές, σβούρες, μινιατούρες, μπίλιες, επιτραπέζια, καλειδοσκόπια, ορισμένα μουσικά όργανα, παιδικά έπιπλα και πλείστα όσα άλλα. Αξίζει και μια βόλτα στη σελίδα του με απίθανες φωτογραφίες στο φέισμπουκ: https://www.facebook.com/toalogaki/info?ref=page_internal Λαρίσης & Αλέξη Παυλή 23, Αμπελόκπηποι, 210 6915573. (Για την ονομασία του μαγαζιού, αξίζει να πω ότι τελευταία διάβασα τον «Τρίστραμ Σάντι» του Λόρενς Στερν, μτφ. Έφη Καλλιφατίδη, εκδ. «Γκούτενμπεργκ». Σας συνιστώ το βιβλίο ανεπιφύλακτα, μεταξύ άλλων γιατί από αυτό κατάλαβα πολλά για τα ξύλινα αλογάκια).
«Ντεμέκ»
Είναι ένα πρόσφατο μεζεδάδικο, ρακάδικο κ.λπ. που το ανοίξανε πρόσφατα τέσσερις φίλοι, σε ισότιμη συνεταιρική βάση, κάτι που κάνει μπαμ στη μεταξύ τους σχέση και στην προθυμία εξυπηρέτησης. Διαθέτει «ψαγμένα» φαγητά (π.χ. κρύα φακοσαλάτα με απάκι), που τα δίνει σε καλές τιμές. Για μένα που δεν πίνω ρακί (ή ρατσί, αν προτιμάτε), είχε μπίρα και κρασί. Μουσική άλλοτε ζωντανή (ρεμπέτικα, λαϊκά) κι άλλοτε από αυτόματα συστήματα. Κερνάει αλκοολούχα ποτά ή γλυκά αφειδώς. Επίσης €10-15/άτομο. Νίκης Τρυπιά 1-3 (ο δρόμος είναι όριο ανάμεσα Νέα Χαλκηδόνα και Νέα Φιλαδέλφεια), πολύ κοντά στη Δεκελείας. 211 4003850. Υ.Γ. Μου αρέσει πολύ και ο αυτοσαρκαστικός του τίτλος.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
11°
