Συνέντευξη: Ο τενόρος Μάριος Φραγκούλης απαντά σε 33 ερωτήσεις για την Αθήνα
Σε λίγες ώρες, την Τρίτη 9 και την Τετάρτη 10 Μαΐου στην Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ο Μάριος Φραγκούλης συμπράττει για πρώτη φορά με την Dulce Pontes. Ο Έλληνας σολίστ και η Πορτογαλέζα μουσικοσυνθέτρια που έχει χαρακτηριστεί ως «σύγχρονη ιέρεια του fado», θα ενώσουν τις φωνές τους σε ένα μουσικό ταξίδι δύο ωρών, σε μια διαδρομή στη Μεσόγειο με τραγούδια από τα λιμάνια του κόσμου. Κάνοντας το δικό του ταξίδι στον χρόνο, ο Μάριος Φραγκούλης μοιράζεται στιγμές από τη ζωή του στην Αθήνα και απαντά για όσα τον συνδέουν με αυτή.
Τα 3 πράγματα που σου αρέσουν περισσότερο στην πόλη;
Λατρεύω τη Ρωμαϊκή Αγορά, την Ακαδημία Αθηνών και βέβαια τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου με το Ηρώδειο.
Τα 3 πράγματα που αν έλειπαν θα έκαναν την Αθήνα λίγο ομορφότερη;
Όλα θα ήταν πολύ πιο όμορφα αν έλειπαν η κίνηση στους δρόμους, οι άσχημες πολυκατοικίες του 1970-1980 κι η ατέλειωτη γραφειοκρατία.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα έκανες αν ήσουν δήμαρχος για μια μέρα;
Προσωπικά θα έφτιαχνα όλα τα ωδεία και τις θεατρικές σχολές που θα τα αναβάθμιζα μάλιστα στα πιο σημαντικά επίπεδα εκπαίδευσης, και θα επανέφερα τις υποτροφίες «Μαρία Κάλλας».
Η πρώτη δουλειά που έκανες στην Αθήνα;
Είχα την τύχη να είναι ένα αφιέρωμα στον Leonard Bernstein με την Ορχήστρα Χρωμάτων στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού.
Το πρώτο σου διαμέρισμα στην Αθήνα;
Ήταν ένα μικρό στούντιο 25 τ.μ. στη Νέα Σμύρνη, όπου έζησα ονειρικές στιγμές και έπλασα πολλά όνειρα ζωής.
Πού ζεις τώρα;
Παραμένω στη Νέα Σμύρνη, σε ένα οροφοδιαμέρισμα που αγαπώ πολύ!
Η πιο τρελή αθηναϊκή ιστορία που είτε έχεις ακούσει είτε έχεις ζήσει;
Δεν ξέρω αν είναι τρελή, είναι όμως σίγουρα παρανοϊκή, όταν περνούσαν τα τανκς κάτω από την πολυκατοικία μας στους Αμπελόκηπους με προορισμό το Πολυτεχνείο.
Ο αγαπημένος σου αθηναϊκός ήχος/θόρυβος;
Το μαντολίνο στο Μοναστηράκι.
Τι είναι αυτό που κάνει κάποιον Αθηναίο;
Η υπερηφάνειά του να δείξει τον Παρθενώνα απ’ όπου βρεθεί.
Στους πρόποδες της Ακρόπολης το 1993, πριν από την πρώτη -πρώτη εμφάνισή μου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Πού αλλού θα μπορούσες, θα ήθελες να ζήσεις στην Ελλάδα;
Σίγουρα στην Κάσο και στην Κέρκυρα, αν και αγαπώ πολύ και τη Θεσσαλονίκη βέβαια.
Το καλύτερο σύνθημα που έχεις δει σε αθηναϊκό τοίχο;
«Αντί για Ευρώπη γίναμε Χαβάη» και το «Χορέψτε γιατί χανόμαστε».
Ποιο είναι το καλύτερο μέρος για να απομονώνεσαι στην Αθήνα;
Σε μια ταβέρνα στου Ψυρρή μες στο πουθενά.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου εστιατόριο στην Αθήνα;
Το Atenée στο κέντρο της Αθήνας, αν και το θυμάμαι περισσότερο ως Zonars… μεγάλες και δημιουργικές συζητήσεις που με καθόρισαν.
Ο μεγαλύτερος αθηναϊκός φόβος σου;
Ο σεισμός και η βία.
Αγαπημένη σου αθηναϊκή πλατεία;
Η Πλατεία Ασωμάτων.
Σε ποιες πόλεις του εξωτερικού έχεις ζήσει; Ένα μειονέκτημα και ένα πλεονέκτημά τους σε σχέση με την Αθήνα;
Έχω ζήσει στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη. Μειονέκτημα που δεν έχουν την ίδια αισθητική με εμάς τους Έλληνες και πλεονέκτημα το πολύ υψηλό επίπεδο στο θέατρο, τη μουσική και γενικώς στην τέχνη.
Το αγαπημένο σου αθηναϊκό σινεμά, θέατρο, βιβλιοπωλείο, συναυλιακός χώρος;
Το αγαπημένο μου σινεμά ήταν το Αττικόν με το πανέμορφο μπλε βελούδο που στόλιζε με ομορφιά τον εσωτερικό χώρο, κατά τα λοιπά έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου το Θέατρο Παλλάς, τα βιβλιοπωλεία Ιανός και Οδός Πανός και σίγουρα οι αγαπημένοι μου συναυλιακοί χώροι είναι το Μέγαρο και το Ηρώδειο.
Ένα επίθετο που χαρακτηρίζει ακριβώς τους Αθηναίους;
Επίδοξοι.
Ένα επίθετο που δεν ταιριάζει καθόλου στους Αθηναίους;
Τεμπέληδες.
25η Μαρτίου στην Α' Δημοτικού με τη θεία μου τη Λούλα, τη «μητέρα» μου
Ποιο είναι το πρώτο αθηναϊκό στιγμιότυπο που θυμάσαι;
Θυμάμαι έναν παπά στο αεροδρόμιο το παλιό, που κρεμάστηκα απ’ τα γένια του νομίζοντας ότι είναι παιχνίδι!
Πώς φαντάζεσαι την Αθήνα σε 50 χρόνια;
Πάντα θα λάμπει και πάντα θα είναι το κέντρο του κόσμου…
Τι σου λείπει από την Αθήνα της παιδικής σου ηλικίας;
Τα παιχνίδια και οι περιπέτειες στο άλσος της Νέας Σμύρνης.
Με τον αγαπημένο θείο Γιώργο στα συγκρουόμενα στη Νέα Σμύρνη στα εφτά μου χρόνια
«Αθηναϊκές» λέξεις που δεν υπάρχουν πια;
Οι μπλε ποδιές που φορούσαμε στα σχολεία.
Ποιος σκηνοθέτης θα ήθελες να γυρίσει μία ταινία για την Αθήνα;
Ο Ηλίας Καζάν.
Ποιος Αθηναίος θα γινόταν ο καλύτερος πρωθυπουργός της χώρας;
Ο Μάνος Χατζιδάκις.
Η πιο τυπική αθηναϊκή ταινία που έχεις δει;
«Η Αθήνα τη νύχτα» με τη θεία μου Ρένα Βλαχοπούλου.
Με τη θεία τη Ρένα στον Γιώργο Νταλάρα
Αν η Αθήνα ήταν ένα πρόσωπο, ποιο θα ήταν αυτό;
Θα ήταν η Μελίνα Μερκούρη.
Η καλύτερη θέα στην Αθήνα;
Από τη σκηνή του Ηρώδειου, βλέποντας το κοινό σου και την Ακρόπολη να σου χαμογελά.
Τι θα πρωτοέδειχνες στην πόλη σε έναν ξένο καλεσμένο σου;
Την Ακρόπολη και τη θέα της Αθήνας και του Πειραιά.
Μια συναυλία στην Αθήνα που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
Η «Κάρμεν» με την Αγνή Μπάλτσα και τον Χοσέ Καρέρας στο Ηρώδειο.
Ποιος μουσικός δικαιούται να γράψει το σάουντρακ της Αθήνας;
Νομίζω το έχει ήδη γράψει ο Μάνος Χατζιδάκις.
Ο αγαπημένος σου περίπατος στην Αθήνα;
Ανεβαίνοντας τον λόφο προς την Ακρόπολη και κατηφορίζοντας προς τη Ρωμαϊκή Αγορά.
Ηρώδειο, καλοκαίρι 2000, στην αλλαγή της χιλιετηρίδας, στις πρόβες για την παράσταση «Sometimes I dream»
Αγαπημένη διαδρομή με το αυτοκίνητο στην Αθήνα;
Μια διαδρομή από το Ζάππειο στον Λυκαβηττό.
Τι σε ζορίζει και τι σε χαλαρώνει στην Αθήνα;
Με ζορίζουν τα άγχη και το στρες και με χαλαρώνουν οι φίλοι μου, η καλή παρέα και το να μιλάω ελληνικά σε ένα απλό ταβερνάκι.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
10°
