Cine Πολεμικό Μουσείο στην οδό Ριζάρη: Ο θερινός κινηματογράφος που άνοιξε το φετινό καλοκαίρι στην Αθήνα.
Ο πλήρης τίτλος είναι «Cine Πολεμικό Μουσείο» – ο θερινός κινηματογράφος που άνοιξε φέτος το καλοκαίρι στην αυλή του Πολεμικού Μουσείου. Έχουνε γράψει οι πάντες και η θεία τους, αλλά πήγα πριν λίγες μέρες τελικά, μου άρεσε, έστω και με καθυστέρηση, και είπα ας γράψει άλλη μία (εγώ), κακό δεν κάνει.
Τι το διαφορετικό έχει το «Cine ΠΜ» από όλα τα άλλα, τόσο όμορφα θερινά της Αθήνας; Είναι στημένο σαν αρχαίο θέατρο, έτσι ώστε να βλέπεις ολόκληρη την οθόνη ακόμα κι αν το μπροστινό σου άτομο κοτσάρει καπελαδούρα ή καούκα-Τζίμη- Χέντρικς. Τα καθίσματα, αναπαυτικά και μαξιλαρωτά, είναι αραιά, με τραπεζάκια ανάμεσά τους για να ακουμπάς την μπίρα σου. Και δεν είναι ό,τι κι ό,τι, παρά ωραία, χαλαρά καθίσματα από αυτά που θα έβαζες στη βεράντα σου, αν αποφάσιζες να την αναβαθμίσεις. Η οθόνη είναι τεράστια, 13 x 6 μέτρα, και την βλέπεις από παντού, ολόκληρη. Όλοι οι χώροι είναι προσβάσιμοι σε ΑΜΕΑ, υπάρχουν ράμπες παντού. Τέλος, η καντίνα έχει πολλά και νόστιμα πράγματα εκτός από τα στάνταρ κινηματογραφικά – δηλαδή νάτσος με τυρί, ποπ-κόρν, τσιπς, αναψυκτικά, μπίρες, κρύα ποτά κλπ. Έχει κεφτεδάκια με πατάτες και hot dog και κάμποσα άλλα μεζεδοειδή, με προοπτική να εξελιχθεί το μενού με finger food ως το τέλος του φθινοπώρου.
Κι επειδή μιλάμε για σινεμά… οι ταινίες που φέρνει το «Cine ΠΜ» είναι διαλεχτές, πρώτης προβολής. Εμείς είδαμε ένα παιδικό (“Minions, the rise of Gru”) στο ορίτζιναλ, όχι μεταγλωττισμένο, γιατί οι μισοί από εμάς ήταν παιδιά παρόλο που αντιμετωπίστηκε με μπλαζέ ύφος η όλη επιχείρηση – κανένα ημι-έφηβο σήμερα δεν εντυπωσιάζεται εύκολα, ούτε καν δύσκολα…
Η κυρία που έκοψε τα εισιτήρια μας είπε πολύ ευγενικά ότι μαζί με τα αποκόμματα, έχουμε μια δωρεάν είσοδο στο Πολεμικό Μουσείο. Δεν της απάντησα ότι έχω πάει, σέρνοντας τα πόδια, με τον μεγάλο γιο όταν ήταν μικρός και πριν αναθέσω σούμπιτες στον παππού του τις εκδρομές τέτοιου τύπου. Είναι πάρα πολύ ωραίο το Πολεμικό Μουσείο, αλλά κυρίως αν σε ενδιαφέρουν με τρέλα τα τανκς, κανόνια, πολεμικά αεροπλάνα, πολυβόλα, τριπόδια στα οποία στηρίζονται τα όπλα όταν είναι μεγάλα, φυλάκια, ιστορικά πολεμικά αεροπλάνα που είναι διαφορετικά από τα της σειράς, μοτοσυκλέτες (πολεμικές, εννοείται, όχι για τσάρκες), μαχαίρια, αιχμές, βέλη και όπλα από την μακρινή αρχαιότητα μέχρι σήμερα, περνώντας από Ρώμη, Βυζάντιο, άλλες χώρες που είχαν όπλα και μας τα κουτσούλησαν σε λεηλασίες, στολές, σημαίες, καρυοφίλια και πάει λέγοντας. Δεν κόβομαι πάρα πολύ για όλα αυτά όπως καταλαβαίνετε, δύσκολα θα εκμεταλλευτώ την περιήγηση στο ΠΜ, τώρα που ξεμπέρδεψα από μικρά αγοράκια. Όταν ήτανε παιδιά μου, εννοώ, όχι ξέμπαρκα. Αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς, αν κάποιο παιδί μου κάνει παιδί σύντομα και αν το παιδί του δείξει ενθουσιασμό για όλα τα παραπάνω, θα πάω πρώτη-πρώτη, για άλλη μια φορά, και θα ανατριχιάσω μπροστά στα ομοιώματα στρατιωτών που έπεσαν υπερ πατρίδος χίλια ή εκατό ή εξήντα χρόνια πριν.
Ξέφυγα εντελώς από το θέμα, το οποίο ήταν (μια στιγμή να θυμηθώ) το ωραιότατο, πρωτοποριακό, μοντέρνο, μυρωδάτο, περιποιητικό και ενδιαφέρον από όλες τις απόψεις ,«Cine Πολεμικό Μουσείο». Το οποίο στόλισε το φετινό καλοκαίρι, και σίγουρα θα φιλοξενήσει σούπερ ταινίες, και σούπερ θεατές, μέχρι να χρειαστεί να πάω τα εγγόνια μου να δούνε από κοντά τα φλογοβόλα.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
17°
