Πλατεία Βραζιλίας: Το νέο trend της Αθήνας

Μεταξύ των οδών Παπαδιαμαντοπούλου και Αλκμάνος στα Ιλίσια υπήρχε κάποτε μια γειτονιά από χαμηλά σπίτια με κεραμοσκεπές που πλαισίωναν τον Ιλισό, τον αθηναϊκό ποταμό που έχει πια περάσει στη σφαίρα του αστικού θρύλου, καθώς όλο και περισσότερες γενιές ζουν τη ζωή τους στην πόλη χωρίς ούτε μια αμυδρή ανάμνησή του. Οι φωτογραφίες της δεκαετίας του ’50 από την περιοχή θυμίζουν σκηνικό ασπρόμαυρης ταινίας που περιμένει τη φωνή του Δημήτρη Μυράτ να πέσει πάνω από το πρώτο καρέ για να προλογίσει μια αθηναϊκή ιστορία με πρωταγωνιστές τον Βασίλη Λογοθετίδη, τον Δημήτρη Χορν και την Έλλη Λαμπέτη. Μεταξύ των οδών Παπαδιαμαντοπούλου και Αλκμάνος στα Ιλίσια σήμερα, έχουν αλλάξει πολλά, ακολουθώντας πιστά την πορεία της πόλης μέσα στις δεκαετίες: τα σπιτάκια και το γήπεδο του Ηλυσιακού «δίπλα στο ποτάμι» εξαφανίστηκαν μαζί με το ίδιο το ποτάμι, που υποχώρησε κι αυτό μπροστά στις ανάγκες των μεγάλων έργων οδοποιίας, της Βασιλίσσης Σοφίας και της Καλιρρόης. Το ξενοδοχείο Holiday Inn (νυν Crown Plaza) πρωτοστάτησε στην αρχιτεκτονική αναδιαμόρφωση της περιοχής σύμφωνα με το σχέδιο (αν)οικοδόμησης της πόλης ως μοντέρνου αστικού κέντρου, με πολυκατοικίες και συγκροτήματα γραφείων να ακολουθούν με ταχείς ρυθμούς. Και στη θέση της γέφυρας της οδού Αλκμάνος, που λέγεται ότι γεφύρωνε τις κοίτες του Ιλισού, φύτρωσε μια μικρή πλατεία με εξωτικό όνομα που τον τελευταίο καιρό έχει εξελιχθεί σε μεγάλο αθηναϊκό trend: η πλατεία Βραζιλίας.

Η πλατεία Βραζιλίας μπήκε για τα καλά στον αθηναϊκό χάρτη του urban lifestyle το  2019 με την άφιξη του LOT 51 σε αυτή την παραγνωρισμένη (μέχρι τότε) γωνιά του αθηναϊκού κέντρου. Το σημείο που ήταν κυρίως γνωστό στις δυναμικές ηλικίες της διασκέδασης ως «εκεί που στρίβει το λεωφορείο για Ζωγράφου» έγινε το απόλυτο «talk-of-the-town» σε χρόνο μηδέν, χάρη στο φρέσκο all day στέκι που άδραξε με τον καλύτερο τρόπο το momentum που όρισαν οι τάσεις του μονοποικιλιακού καφέ, του brunch και του casual fine drinking. Με την ποπ αισθητική του να ισορροπεί μεταξύ νεοϋορκέζικου exotica και surf culture, με τα neon features, τα χειροποίητα ceramics αλλά και τη σταθερή ποιότητα του service και της μπάρας, τo εγχείρημα των Κώστα Σπηλιόπουλου, Σπύρου Λάππα και Παναγιώτη Ζωτιάδη εξελίχθηκε γρήγορα σε σημείο συνάντησης όσων αναζητούν το επόμενο «cool μέρος» και έκανε τη διαφορά καταφέρνοντας να κρατήσει τον κόσμο του ακόμα και στους δύσκολους για την εστίαση καιρούς που ακολούθησαν. Ακόμα και στα lockdowns η πλατεία Βραζιλίας ήταν γεμάτη τις ηλιόλουστες ημέρες από κόσμο που ήθελε να εφοδιάσει τη «μετακίνηση 6» με take away καφέ και τη διάσημη babka του LOT. Τώρα που μπήκαμε σε πιο «κανονικές συνθήκες» τα χαρακτηριστικά λευκά τραπεζοκαθίσματα με φόντο το πάρκο της πλατείας Βραζιλίας είναι γεμάτα όλες τις ώρες της ημέρας με παρέες που δίνουν ζωή και ρυθμό σε αυτή τη γωνιά της πόλης.

Στην παραπάνω γωνία του LOT 51, σε μια μονοκατοικία στο νούμερο 30 της οδού Παπαδιαμαντοπούλου, ένα ακόμα success story ξεπετάχτηκε μέσα στην πανδημία, βλέποντας έξω από την πόρτα του να σχηματίζονται οι δικές του ουρές από Αθηναίους αποφασισμένους να μη φύγουν αν δεν προμηθευτούν την αγαπημένη τους μπαγκέτα. Το «Τρομερό Παιδί» των Στέφανου Λιβάνιου και Χρήστου Παππά έγινε πολύ γρήγορα γνωστό από στόμα σε στόμα το 2020, συμβάλλοντας σημαντικά στη 3d wave bakery «σκηνή» της Αθήνας. Με την αναμονή του κοινού –ιδίως τα Σαββατοκύριακα– να κυκλώνει την πλατεία Βραζιλίας, δικαιώνει το «enfant terrible» πρότυπο, του σύγχρονου δηλαδή «entrepreneur» που δημιουργεί και κερδίζει... έξω από το κουτί. Στο «Τρομερό Παιδί» των Ιλισίων, εκτός από τη χορταστική ποικιλία ψωμιών, βρίσκει κανείς και όλα τα υπόλοιπα καλούδια μιας κλασικής γαλλικής boulangerie, από βουτυράτα κρουασάν μέχρι αξιοσημείωτες τάρτες και εκλέρ, σε μια λιτή, κομψή παράταξη που σε κάνει να μην ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις.

Με  τη χαρτοσακούλα από το «Τρομερό Παιδί» στο χέρι οι επιλογές της πλατείας Βραζιλίας για την υπόλοιπη ημέρα συνεχίζουν να απλώνονται καλύπτοντας όλα τα γούστα. Δίπλα στο LOT 51 η εναλλακτική για ένα old school διάλειμμα για καφέ και σπιτικό κέικ ή μια απογευματινή after office μπίρα ακούει στο όνομα Flâneur: ένα ζεστό και φιλικό καλτ στέκι για όλες τις ώρες της ημέρας με σταθερή πελατεία που διανθίζεται από τον νέο κόσμο της πλατείας που προτιμάει την οικειότητα από τις hype σειρήνες. Ενώ ακριβώς δίπλα το μικροσκοπικό αλλά φιλικό και κομψό Cyrano en Ville διεκδικεί το δικό του μερίδιο από τη νέα ζωή της πλατείας με άσσο στο μανίκι τα coffee cocktails του.

Στη μέση της πλατείας Βραζιλίας, μια καινούργια άφιξη φιλοδοξεί να ανοίξει τη fancy διάσταση της νέας αυτής αθηναϊκής πιάτσας, «δουλεύοντας» ακόμα πιο στοχευμένα την εξωτική σημειολογία της. Το Iguazu κατέλαβε με την ορμή των ομώνυμων καταρρακτών (στα σύνορα Βραζιλίας- Αργεντινής), τη γωνία Νυμφαίων και Λαοδικείας και έστησε μια καλοσχεδιασμένη και αστραφτερή, ετερόκλητη ζούγκλα με ανανάδες, κάκτους, αερόφυτα και άφθονο λατινοαμερικάνικο vibe. Καλόγουστο και μοντέρνο, προσελκύει μαζικά, ήδη από τις πρώτες του ημέρες, το κοινό της casual gourmet κουζίνας. Το ευέλικτο fusion μενού του γνωστού σεφ Γιάννη Παρίκου συνδυάζει και επικεντρώνεται σε όλα τα ethnic must της ασιατικής και της λατινοαμερικάνικης κουζίνας, από poke bowls μέχρι tacos, με δυνατότερο ίσως χαρτί την εξαιρετική βραζιλιάνικη κοπή της διάσημης picanha, ενώ η bar διάθεση του Iguazu του χαρίζει έναν σύγχρονο, νεανικό αέρα.

Η πλατεία Βραζίλιας το βράδυ

Τα βράδια της πλατείας Βραζιλίας δεν ανήκουν μόνο στα μαγαζιά της, καθώς η επαναλειτουργία του ιστορικού κινηματογράφου των Ιλισίων «ΕΛΙΖΕ» που μετράει σινεφίλ νύχτες από το 1966 προσέφερε στη γειτονιά άλλη μια ψυχαγωγική εναλλακτική με μεγάλη σημασία. Το «ΕΛΙΖΕ», που έχτισε τη φήμη του ως καρδιά του arthouse σινεμά και των underground θρίλερ στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, φιλοδοξεί να γίνει ένας δυναμικός συνοικιακός πολιτιστικός πόλος στην ευρύτερη περιοχή των Ιλισίων και του Ζωγράφου, καθώς, πέρα από τη δέσμευσή του να επιμείνει στις μη blockbuster ταινίες και στην παράδοσή του ως «ναού του θρίλερ» με σχετικές μεταμεσονύκτιες προβολές, έχει εμπλουτίσει το πρόγραμμά του με βραδιές stand-up comedy, ενώ επιδιώκει να λειτουργήσει και ως θεατρική σκηνή με παραστάσεις για μικρούς και μεγάλους.

Για μετά το σινεμά, η πλατεία Βραζιλίας έχει τη δική της απάντηση στο comfort food και το αιώνιο δίπολο «πίτσα ή σουβλάκι»: από τη μια, διαθέτει ένα από τα καλύτερα τυλιχτά της πόλης στο παραδοσιακό ψητοπωλείο «Ραβαΐσι» (γωνία Παπαδιαμαντοπούλου και Σεβαστείας), και, από την άλλη, την τελευταία προσθήκη της πλατείας Βραζιλίας που είναι η μεταγραφή του Etien Pizza Bar από τον Φάρο Ψυχικού στη γειτονιά των Ιλισίων. Στον νέο εντυπωσιακό ισόγειο χώρο του εμβληματικού πρώην κτιρίου του ΔΟΛ, στο νούμερο 80 της οδού Μιχαλακοπούλου (που έχει ανακαινιστεί πλήρως από την εταιρεία διαχείρισης ακινήτων Trastor ώστε να λειτουργήσει ως σύγχρονος χώρος γραφείων αιχμής και να αποτελέσει ορόσημο της νέας, φουτουριστικής αθηναϊκής αρχιτεκτονικής), και μάλιστα εκεί όπου μέχρι πριν από κάποια χρόνια στεγαζόταν ο ραδιοφωνικός σταθμός Βήμα FM,  έχει στηθεί ο φούρνος ενός από τα πιο εκλεπτυσμένα pizza bars της πόλης. Σε χωρική σύμπραξη με το Café Passagio, που μοιράζεται το ισόγειο του κτιρίου, το Etien σερβίρει τη χαρακτηριστική του πίτσα με την ίδια προσήλωση στα ποιοτικά υλικά, τις ισορροπημένες και διακριτικές γεύσεις και τον συνδυασμό του κλασικού με το twist. Πίτσες όπως η Margherita Alla Buratta τιμούν με συνέπεια την ιταλική παράδοση, ενώ γεύσεις όπως η Speck & Brie (με αλλαντικό speck, μπρι, μέλι και καραμελωμένο λεμόνι) την πάνε ένα βήμα παραπέρα. Και δεν υπάρχει ιδανικότερο επιδόρπιο μιας κουραστικής καθημερινής από ένα Nutella Calzone χαζεύοντας το μεγάλο neon στόμα του LOT 51 να ανάβει αντανακλώντας στην τζαμαρία του Etien.

Η πλατεία Βραζιλίας δεν ήταν πάντα εκεί, είναι γέννημα θρέμμα της νέας Αθήνας με όλα τα καλά της και όλα τα στραβά της. Όμως ο παλμός που έχει πάρει τα τελευταία τρία χρόνια μετά την «ανακάλυψή» της από τους νέους, δραστήριους, πολύχρωμους flâneurs και τα τρομερά παιδιά της πόλης είναι μια ενδιαφέρουσα, γάργαρη συνομιλία με το αρχαίο ποτάμι που κοιμάται από κάτω της. Τα πάντα ρει. Η πλατεία Βραζιλίας είναι μια ακόμη επιτυχημένη αθηναϊκή ιστορία απροσδόκητης και ευπρόσδεκτης εξέλιξης.