Αγίου Μάρκου: Βόλτα στο Τρίγωνο Αγίου Μάρκου και ρεπορτάζ στα καταστήματα της περιοχής
Μπαίνω από την Ερμού δεξιά στην Ευαγγελιστρίας και προχωράω μέχρι τον πεζόδρομο Αγίου Μάρκου κι έπειτα ως την οδό Αιόλου, περνώντας τις κάθετες Αθηναΐδος και Κολοκοτρώνη, συνεχίζω στην Ευριπίδου μέχρι να βγω στην οδό Αθηνάς: ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια της Αθήνας, το Μικρό Τρίγωνο ή Τρίγωνο Αγίου Μάρκου, είναι η πηγή των πάντων – με την έννοια ότι, αν κάτι δεν μπορείς να το βρεις εδώ, δεν θα το βρεις πουθενά, πάει και τελείωσε. Με «κάτι» εννοώ εμπόρευμα, αγαθό, αναλώσιμο ή μη, έπιπλο, στολίδι, ρούχο, αξεσουάρ, λευκό είδος, χαλί, ύφασμα, γουατέβερ. Η περιοχή τα έχει όλα, απορώ πώς άντεξα τόσο καιρό που ήτανε κλειστή…
Την πέτυχα πολύ ήσυχη, με λίγο κόσμο λόγω της ώρας (3.00 μ.μ.) – κάπου διάβασα ότι πέρσι είχε πτώση τζίρου κατά 80%, πέρσι επαναλαμβάνω, οπότε τρέχα-γύρευε τι έγινε φέτος. Κάμποσα μαγαζιά έχουνε κλείσει, οριστικά ή (ελπίζω) προσωρινά. Στη γωνία Αθηναΐδος και Ευαγγελιστρίας υπήρχε ένα υφασματάδικο από το οποίο ψώνιζα στα 90s και ο ηλικιωμένος πωλητής που άνοιγε τα τόπια είχε τατουάζ στο μπράτσο του από στρατόπεδο συγκέντρωσης. Τον είχα ρωτήσει αλλά δεν θυμάμαι αν ο αριθμός του ήταν από το Άουσβιτς ή το Νταχάου. Θυμάμαι την ανατριχίλα, τη συνειδητοποίηση ότι κάτι φριχτό και τραγικό μέσα από τα βιβλία της Ιστορίας ήταν ακόμα φριχτότερο και τραγικότερο στην πραγματικότητα…
Στην Ευαγγελιστρίας και στην Αγίου Μάρκου εκτός από υφάσματα, «τσόλια» ή οτιδήποτε σχετικό με κοπτοραπτική, βρίσκεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ: ζώνες, κρεμασμένες στη σειρά σε όλα τα σχέδια, χρώματα και μεγέθη, τσάντες κλασικές σε όλους τους τόνους του μπεζ, και εξτρίμ τσαντάκια, με ό,τι διακοσμητικό κατεβάζει ή δεν κατεβάζει ο νους σου, φορτιστές, καλώδια, σακίδια, κάλτσες, εσώρουχα, μαγιό (με 5 και 10 ευρώ!), σαγιονάρες, παπούτσια, εικονίσματα, κεριά, αγιαστούρες, φορέματα, μπιζού, νυχτικά, τισέρτ, βερμούδες, σώβρακα, μπλουζάκια, πουκάμισα, παντελόνια, φανέλες, εσώρουχα για παππούδες, λιβανιστήρια, θήκες κινητών, μπρελόκ, χάντρες, πλεκτικά, τυριά, ψωμιά, μέλια, μαρμελάδες, αναντάμ-μπαμπαντάμ τρόφιμα, κατσαβίδια, γάντια κουζίνας, κι άλλα καλώδια, πολύμπριζα, πλαστικά σουβέρ, τασάκια, τραπεζομάντηλα, σεντόνια, πετσέτες, μπουρνούζια, μαξιλάρια, κι άλλα χίλια πράγματα που μου ξέφυγαν στη σημερινή βόλτα, κοίταζα αλλού, δεν είχα το νου μου στο ρεπορτάζ, ήταν η πρώτη βόλτα στο κέντρο και με πήρε μαζί της.
Γωνία Ευριπίδου και Αθηνάς είναι ένα μεγάλο μαγαζί με «είδη εστίασης», τεντζερέδες, πιατοπότηρα, μαχαιροπήρουνα, μπρίκια και συσκευασίες για να δίνεις φαΐ στα παιδιά σου, εργαλεία κουζίνας που δεν φανταζόσουν ότι υπάρχουν, τηγάνια με χερούλια και με νταούλια, κοπανιστήρια, γουδιά δηλαδή αλλά με άλλο στιλ, σκορδοστίφτες, φρουτοζουλίχτρες, αυτά τα μυστήρια σουρωτήρια που έχουνε διπλό πάτο και γεμίζουν τον τόπο αλεύρια, μηχανάκια για να καθαρίζεις καρπούζια, άλλα για αγγούρια, ειδικά για μπάμιες που αντιστέκονται, πατατοκόφτες, ανανο-καθαριστήρες, αυγοκόφτες, τάπες για νεροχύτες, σουγιάδες, μπουκάλια, θερμός, αλατοπιπεριέρες, χρονομετρητές, ανοιχτήρια και λεμονο-πνίχτες. Εδώ βρήκα «δαχτυλίδι» για κουζίνα γκαζιού, για να φτιάχνει η μαμά μας καφέ ελληνικό στην κουζίνα γκαζιού – βασικά είναι για γκαζάκι το δαχτυλίδι, αναρωτιέμαι αν θα δουλέψει στη μεγάλη εστία της κουζίνας, αλλά επειδή δεν είναι τρελή επένδυση (2 ευρώ) δεν αναρωτιέμαι και πολύ. Το περίπτερο λίγο μετά τη διασταύρωση επί της Αθηνάς πουλάει λάμπες, λαμπιόνια, λαμπάκια, γιρλάντες με φωτάκια-ψείρες, άλλες γιρλάντες με φωτούμπες, φακούς, φανάρια, λυχνάρια και οτιδήποτε ανάβει. Τα κοιτάω εντυπωσιασμένη να αναβοσβήνουν σαν επίδειξη του Νίκολα Τέσλα και τελικά αγοράζω ένα ψαλίδι για φυτά (4 ευρώ), παρόλο που τα φυτά μου έχουν ψοφήσει – ευκαιρία να τα κόψω.
Μυρίζει παστουρμάς, κασέρι, σαλάμι, ρίγανη, τσάι του βουνού και μπαχαρικά από τα μπαχαροπωλεία της Αθηνάς, μετά μυρίζει κρεατο-ψαρίλα η Αγορά, τέλος μυρίζει καπνός τσιγάρου στην Πλατεία Κοτζιά όπου φωτογραφίζονται (καπνίζοντας) κάτι τουρίστες ανάμεσα στα περιστέρια.
Τα μεγάλα περίπτερα στην Ομόνοια εκεί που βγαίνει η Αθηνάς έχουν χίλια ξένα περιοδικά, ακόμα και το εξαφανισμένο τελευταία «Good housekeeper» που είχε παραγγείλει η αδερφή μου. Κάθομαι στην Ομόνοια και τρώω τη σούπερ τυρόπιτα με ανάμικτα λαχανικά (2,20 ευρώ) που είχα αγοράσει από το κλασικό «Άριστον-Λομποτέση» στην οδό Βουλής: σίγουρα η πιο πετυχημένη αγορά της ημέρας.
Γυρίζω σπίτι πολύ ανεβασμένη και παραμένω, έστω κι αν το ψαλίδι για φυτά δεν κόβει ούτε γρασίδι. Έπρεπε να είχα πάρει ένα φακό, που ήταν η ειδικότητα του καταστήματος…
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
12°
