Με την καλύτερη επένδυση για το lockdown, στον δεύτερο κύκλο του, να αναδεικνύονται με διαφορά οι παντόφλες και τα αθλητικά, έσφιξα τα κορδόνια μου και έστειλα 6 για άσκηση, για να λάβω σε ταχύτητα ερωτοχτυπημένου την απάντηση στο μήνυμά μου. Αν δεν κάνω μια φορά την μέρα περπάτημα, βόλτα ή τρέξιμο, μου φταίνε ακόμη και τα μακαρόνια που μαγείρεψα για το πώς αποφάσισαν να κάτσουν μέσα στο πιάτο.
Κατεβαίνω σκάλα, ξεχνάω μάσκα, ανεβαίνω πίσω, κατεβαίνω ξανά, αισθάνομαι υπεύθυνος, ενεργοποιώ το gps. Η νέα μόδα θέλει να μετράς τα βήματα που κάνεις για να υπολογίσεις πόση ώρα σου πήρε, τι απόσταση έκανες, πόσο και τι θα φας μετά. Και φυσικά για να είσαι φούλ προβλεπέ σε τυχόν έλεγχο.
Αυτό τον καιρό ξανανακαλύπτω την Πλάκα και το Θησείο. Εφαπτόμενες με το Κουκάκι μου, οπότε μια χαρά. Με κλειστά τα καταστήματα είναι πολύ διαφορετικά. Ίσως και οι μόνες περιοχές που έχουν τόσο μεγάλη διαφορά στην εικόνα τους. Με την πόλη σε lockdown, το σκηνικό της αρχαίας γειτονιάς στην Αθηνάς είναι βγαλμένο από το 1950. Ελάχιστα αυτοκίνητα, μαύρα βαν και τρενάκια. Μόνο ποδήλατα και πεζοί στα στενάκια. Οι πεζόδρομοι, τα σκαλιά και τα παγκάκια είναι νορμάλ και αποκαλύπτουν την πραγματική εικόνα τους και τις λεπτομέρειες από μια εποχή που η αντοχή υλικών και αισθητικής, ήταν αξία γενική. Από τα ακριβά και τα φτηνά, έως τα μεγαλύτερα και τα πιο μικρά πραγματάκια. Δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι είναι.
Η ανάπτυξη του τουρισμού έχει γίνει άναρχα. Τα νεοκλασικά και τα σπίτια είναι πλέον εμπορικά καταστήμα ή Airbnb. H ταυτόχρονη μετακίνηση στα στενά δρομάκια από πεζούς, ποδήλατα, πατίνια, μηχανάκια, αυτοκίνητα, φορτηγά τροφοδοσίας –χωρίς ωράριο– τρενάκια και κυριολεκτικά ό,τι άλλο, είναι αφόρητη και έχει εκτοπίσει την μόνιμη κατοικία. Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου και η Αποστόλου Παύλου, με τη σειρά τους, είναι πλέον πηγμένες από καρεκλοτράπεζα, πάγκους απλωμένους και περφόρμερς ανά ελάχιστα μέτρα που πλέον έχουν και ηχεία. Η φάση θυμίζει την πορεία της δύσμοιρης Βαρκελώνης, της Βενετίας κτλ. Δηλαδή ένα πανέμορφο κουφάρι πόλης που σιγά-σιγά γίνεται θεματικό πάρκο τουρισμού.
Μια ακόμη διαφορά είναι η ησυχία αυτές τις μέρες και η ηρεμία στην κίνηση στα στενάκια. Ή καλύτερα, η έλλειψη φασαρίας και τρελής αυτοκίνησης. Ένα κανονικό σαββατοκύριακο, απαιτούνται ικανότητες Κομανέτσι για να κάνεις μια απλή βόλτα. Ισορροπία δοκού στο χείλος μικρού πεζοδρομίου για να περάσουν μεγάλα οχήματα. Σλάλομ με σπάσιμο μέσης ανάμεσα από την πλημμυρίδα τραπεζοκαθίσμάτων βαλμένα σαν τέτρις. Πιρουέτα αξελάτη για να βγεις από την καρέκλα που σφήνωσες για πιείς έναν καφέ. Και, φυσικά, όλα αυτά με μια τρελή βουή από δυνατές μουσικές από πάσα κατεύθυνση, εξατμίσεις, κορναρίσματα και στοιβαγμένο κόσμο. Δεν ξέρω, αλλά μια τέτοια βόλτα δεν την λες και χαλαρωτική ή ευχάριστη απόλυτα. Ενώ τώρα, απολαμβάνω πολύ αυτή την περίοδο της Πλάκας και του Θησείου με τον καφέ στο χέρι, και –λυπάμαι που το λέω– νιώθω με κάποιον τρόπο ενοχικά.
Περισσότερες φωτογραφίες στο προσωπικό μου instagram εδώ
16°
