Η γειτονιά μου, ο κόσμος όλος. Παλαιό Φάληρο

Το Παλιό Φάληρο το γνώρισα από την κολλητή. Θεσσαλονικιά αυτή, Αθηναία εγώ – πώς γίνεται να μου δείχνει την πόλη μου; Είναι που είχε μάθει από τη Θεσσαλονίκη να έχει τη θάλασσα κοντά της. Της πήρε λοιπόν μόνο ένα-δυο χρόνια περιπλανήσεων στο κέντρο μέχρι να εγκατασταθεί μόνιμα στο Μαϊάμι της Ελλάδας. Ή μήπως να πω στη Ριβιέρα της Αθήνας; Είναι όλα αυτά το Φάληρο και είναι βέβαια γνωστό σε όλους πως είναι η γειτονιά των Κωνσταντινουπολιτών, αν και σήμερα φιλοξενεί και πολλούς Κινέζους, Ρώσους, Άραβες, ενώ είναι η πρώτη επιλογή Ευρωπαίων που ζουν και δουλεύουν στην Ελλάδα.

Στο Παλαιό Φάληρο πηγαινοέρχομαι για να τη δω εδώ και πολλά-πολλά χρόνια, πάντα χορταίνω πολυπολιτισμικότητα – και γεύσεις. Πρώτη στάση το αγαπημένο μας delicatessen, με καταγωγή από την Πόλη αλλά και με ρίζες ιταλο-αρμενικές, για να πάρουμε απίστευτα αλλαντικά αλλά και γιουφκάδες από τα χεράκια της γυναίκας του ιδιοκτήτη – πολύ γρήγορα κατάλαβα πως έρχονται από όλη την Αθήνα για να κάνουν το ίδιο. Μετά απαραιτήτως στο Sarayli, Πολίτικο κι αυτό, για απίστευτο εκμέκ, καζάν ντιμπι και γλυκό πορτοκάλι. Κι ακόμα δεν θα βρεις άλλη γειτονιά με τόσο πολλά κεμπαπτζίδικα. Δεν θα βρεις αλλού τόσα καφέ με ναργιλέ που να 'ναι και στέκια πιτσιρικάδων.

Και βόλτες. Πολλές βόλτες. Να διαβάζουμε τα ονόματα των δρόμων – Αμφιτρίτης, Μουσών, Αιόλου, Αλκυόνης. Η φίλη έμενε κάποτε γωνία Ναϊάδων και Νηρηίδων – τι σούπερ ονόματα, στη θέση της θα έμενα εκεί για πάντα… Να χαζεύουμε με τις ώρες τις υπέροχες μονοκατοικίες, όσες έχουν σωθεί, και να φανταζόμαστε πώς ήταν η ζωή στο Φάληρο πριν από έναν αιώνα. Το 1920. Τότε που γυρίστηκε η βωβή ταινία «Ο Βιλλάρ στα γυναικεία λουτρά του Φαλήρου». Πριν την ηλεκτροδότηση, όταν οι δρόμοι φωτίζονταν με περίτεχνα φανάρια γκαζιού. Όταν πρωτομπήκε το τραμ. Όταν άνοιξε το κέντρο Τροκαντερό, το 1923, με ορχήστρα τζαζ.

Αλλά και αργότερα. Τότε που τα αγόρια πήγαιναν το κορίτσι τους θερινό σινεμά στον Άδωνι και την Αρζεντίνα. Και μετά παρεούλα στην παραλία, στον Σύλλογο Αλιέων να βλέπουν πώς κουνιούνται οι βαρκούλες. Άλλος φίλος, γέννημα θρέμμα Φαληριώτης, θυμάται που τον πήγαιναν οι γονείς του Σινεάκ τα πρωινά του Σαββάτου στον Απόλλωνα. Θυμάται που χτίστηκαν οι πρώτες πολυκατοικίες και όσοι είχαν ένα κοινωνικό εκτόπισμα έσπευσαν να αγοράσουν διαμέρισμα – για το στάτους.

Πάνω απ' όλα ο φίλος ο Αλέξανδρος, φύση καλλιτεχνική από παιδί, θυμάται που έμενε απέναντι από το σπίτι της Θάλειας Διπλαράκου −Μουσείο σήμερα− και ένιωθε δέος κάθε φορά που έβλεπε «την απίστευτη αυτή μορφή, την τρομερή αυτή γυναίκα και ζωγράφο» να βγαίνει να ποτίζει τον κήπο της.

Fast forward στο 2020. Covid 19, lockdown. Και η κολλητή να επιμένει να βάλω κωδικό 6 και να πάω να τη βρω. Σε ένα άλλο Φάληρο, που δεν είχα ως τότε γνωρίσει. Εφτά χιλιάδες βήματα λένε ότι πρέπει να κάνουμε καθημερινά, σωστά; Ε, έτσι ανακάλυψα το ρέμα της Πικροδάφνης, σύνορα με Καλαμάκι. Από τη μία του πλευρά ανεβήκαμε, από την άλλη κατεβήκαμε.

«Ιδιαίτερου Περιβαλλοντικού Ενδιαφέροντος» χαρακτηρίστηκε επίσημα το '93, αλλά αυτό ελάχιστα το περιγράφει. Μια ζούγκλα με πεύκα, λεύκες, πρίνους, πικροδάφνες βέβαια, και καλάμια, πολλά καλάμια. Με χελώνες, σαύρες, αποδημητικά που σταθμεύουν εδώ και στο τελείωμά του αμέτρητα βατράχια. Μέσα σ' όλα αυτά, χωμένα αυτοσχέδια σπιτάκια. Άλλος κόσμος.

Στο κατέβασμα ήθελα μια μπίρα. Απαραιτήτως. Στάση στο περίπτερο και κατεύθυνση προς Έδεμ, να την πιούμε κάτω από τα αρμυρίκια. Η παραλία της Έδεμ άδεια. Πεντακάθαρη. Τα νερά κρυστάλλινα. Η φίλη να χαιρετάει τρεις γνωστούς της, Άγγλους που ζουν στην Ελλάδα, και παίζουν petanque στον χωματόδρομο. Παίρνουμε την Ποσειδώνος για επιστροφή και οι εκπλήξεις συνεχίζονται. Οι πιο πολλοί κάνουν τζόγκινγκ με ακουστικά. Τα ποδήλατα παντού. Κανα δυο κάνουν γιόγκα κοιτώντας τη θάλλασσα. Και μια κοπέλα έχει στήσει το ηχείο κάτω ακριβώς από το άγαλμα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, το 'χει βάλει τέρμα γκάζια και κάνει την προπόνησή της σε κάτι που θυμίζει tae kwon do. «Πόσο fit είστε εδώ στο Φάληρο;» «Πολύ! Κλείσανε και τα γυμναστήρια κι έρχονται πια και από αλλού εδώ για τη γυμναστική τους». Σωστά.

Ξαναπήγα στο Φάληρο πριν από δύο βδομάδες. Καλές οι εκπλήξεις του lockdown αλλά ήθελα να το δω ξανά σε full swing. Να κάνω την κλασική διαδρομή του, που σημαίνει τα εξής: Πρώτα μια βόλτα στα στοκατζίδικα της Βενιζέλου, να ανακαλύψουμε θησαυρούς. Μετά στη Μαρίνα Φλοίσβου για καπουτσίνο, να χαζεύουμε τον κόσμο που βγάζει βόλτα τον σκύλο, με φόντο τα γιοτ και στο βάθος την Καστέλα. Και τέλος σινεμαδάκι στο σινέ Φλοίσβος, με μπιρίτσα στο χέρι και καλαμάκι που ψήνεται υπαίθρια πιο δίπλα. Κλασικά πράγματα. Όμορφα.

Πίσω από το σινεμά, στα ντοκ, κάποιοι ψάρευαν. Πάντα κάποιοι ψαρεύουν εκεί. Στην άμμο μια οικογένεια Αράβων έκανε βραδινό πικνίκ. Πιο δίπλα ένα ζευγαράκι φιλιόταν. Κι εγώ σκέφτηκα «σ’ ευχαριστώ φιλενάδα που μου 'μαθες να αγαπώ τη γειτονιά σου».

Στείλε μας κι εσύ τους κρυμμένους θησαυρούς της γειτονιάς σου και τις ομορφιές που ανακάλυψες κατά τη διάρκεια της καραντίνας στις βόλτες σου με τον κωδικό Νο 6. Πώς;
Αποτύπωσέ τις με φωτογραφία ή βίντεο που θα ανεβάσεις στο προφίλ σου στο Ιnstagram με hashtag: #fixgeitoniamou #athensvoice #FIXHellas με συνοδευτικό κείμενο στο οποίο θα γράψεις το όνομα της γειτονιάς που αγαπάς και θα περιγράψεις το σημείο που προτείνεις. 
Πέντε (5) τυχεροί κάθε εβδομάδα θα κερδίζουν τις μπίρες της παρέας για το καλοκαίρι, δηλάδή από δύο (2) κιβώτια μπύρες FIX ο κάθε νικητής.
Το μεγάλο Δώρο σε περιμένει στο τέλος του διαγωνισμού: Ο τελικός νικητής θα κερδίσει μια κάμερα Nikon DSLR D5600 18-55mm & 70-300mm για να συνεχίσει τις εξορμήσεις του στην αγαπημένη του γειτονιά!
Διάβασε τους όρους συμμετοχής εδώ