Σούλα, έχεις γράμμα...

Στην Αθήνα υπάρχει κάποια Σούλα που κάθε πρωί διαβάζει την ίδια ερωτική επιστολή. Κάθε πρωί. Απαράλλαχτη. Μια επιστολή που δεν βρίσκεται κρυμμένη σε κάποιο συρτάρι. Ούτε ως sms στο κινητό της. Βρίσκεται στον τοίχο του απέναντι κτιρίου από το σπίτι της. Και αποτελείται από τρεις μόλις λέξεις: το όνομά της, την αντωνυμία «σε» και το ρήμα «λατρεύω»...

Αν η συγκεκριμένη Σούλα είχε την τύχη να ζει σε κάποιες άλλες εποχές, ίσως η συγκεκριμένη δήλωση αγάπης και αφοσίωσης να έφτανε στα χέρια της με τη μορφή αρωματισμένης επιστολής – αλήθεια, πώς διαχειρίζοταν οι ταχυδρόμοι όλες αυτές τις οσμές που συσσωρεύοταν στις τσάντες τους, από επιστολές αρωματισμένες από τους αποστολείς τους που προσπαθούσαν να προσθέσουν μια ακόμα αίσθηση της παρουσίας τους, στον παραλήπτη; Τις αέριζαν, ας πούμε, μετά το τέλος της βάρδιας; Ή άφηναν το άρωμα να εξατμιστεί από μόνο του, αφού πρώτα πότιζε λογαριασμούς και διαφημιστικά φυλλάδια, αδιακρίτως;

Οι Σούλες εκείνης της εποχής πάντως, μόλις παραλάμβαναν το γράμμα, θα το καταχώνιαζαν σε ασφαλές μέρος και θα ανέτρεχαν σε αυτό όποτε ένιωθαν την ανάγκη. Θα φαντάζονταν τον αγαπημένο τους σκυμμένο μπροστά στο λευκό χαρτί. Να δαγκώνει το στυλό προσπαθώντας να βρει τις σωστές εκφράσεις. Να αγωνιά για την αντίδρασή της. Και όταν η σχέση τελείωνε, θα μπορούσε να το κάψει με δραματική τελετουργικότητα.

Αντίθετα, οι σύγχρονες Σούλες έχουν την τιμή –ή την κατάρα– να μοιράζονται αυτή την ιδιωτική εξομολόγηση με ολόκληρη την πόλη. Και μάλλον δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται. Γιατί αυτή βρίσκεται ανάμεσα σε ποδοσφαιρικές βρισιές της Θύρας 13 και της Θύρας 7, σε πολιτικά συνθήματα γραμμένα βιαστικά, διαφημιστικές αφίσες φροντιστηρίων και σε stensil κάποιου επίδοξου Banksy. Αν και για κάποιο λόγο graffitiκού savoir vivre οι ερωτικές εξομολογήσεις προς τις Σούλες απολαμβάνουν πλήρη σεβασμό και κανείς, όσο έξαλλος κι αν είναι, δεν γράφει επάνω τους, ούτε τις μουτζουρώνει, ωστόσο δεν παύει να μοιράζεται τον χώρο με άλλους. Χάνοντας έτσι τη μοναδικότητά του.

Τα «Σούλα σε λατρεύω» των τοίχων γίνονται κομμάτι μιας τεράστιας τοιχογραφίας που διαρκώς εξελίσσεται. Αλλά όταν δεν δεσπόζουν πλέον στον άδειο τοίχο, μετατρέπονται από εμβληματικές κραυγές σε μουρμουρητά. Όπως ακριβώς ένας ηθοποιός ακούγεται αλλιώς όταν παίζει μόνος στη σκηνή, ενώ επικρατεί σιωπή στην πλατεία, και αλλιώς όταν βρίσκεται στο φουαγιέ και οι φράσεις του καλύπτονται από τη βουή των συζητήσεων. Αυτή είναι η μοίρα των μηνυμάτων. Όσο πολλαπλασιάζονται, τόσο χαμηλώνουν τα ντεσιμπέλ τους.

Βέβαια κανείς δεν ξέρει πώς θα ένιωσε η Σούλα εκείνο το πρωί, όταν ετοιμαζόταν να πάει στη δουλειά, ήπιε βιαστικά τον καφέ της και βγήκε από την εξώπορτα για να αντικρίσει την ερωτική εξομολόγηση στον απέναντι τοίχο. Αισθάνθηκε εκτεθειμένη ή κολακευμένη; Ήξερε αυτόν που το έγραψε ή αναρωτήθηκε ποιος να είναι αυτός ο ανώνυμος stalker που ήρθε μέσα στην άγρια νύχτα απέναντι από το σπίτι της, έβγαλε το spray του και άφησε με καλλιγραφικά γράμματα ένα δημόσιο ραβασάκι στην αιωνιότητα – για κάποιο εύκολα εξηγήσιμο λόγο, όλα τα «σ’ αγαπώ» στους τοίχους είναι γραμμένα με πεζά και ιδιαίτερα στρογγυλεμένα γράμματα, ενώ οι κατηγορίες στις άπιστες Σούλες είναι γραμμένες συνήθως με κεφαλαία… Προβληματίστηκε για το τι θα πει στη μόνιμη σχέση της; Και, κυρίως, το θεώρησε μια υπέρτατα ρομαντική, μέσα στην αυτοθυσία της, πράξη αγάπης ή το είδε σαν μια pathetic χειρονομία επίδειξης;

Κανείς δεν ξέρει πώς θα ένιωσε η Σούλα εκείνο το πρωί, όταν ετοιμαζόταν να πάει στη δουλειά, ήπιε βιαστικά τον καφέ της και βγήκε από την εξώπορτα για να αντικρίσει την ερωτική εξομολόγηση στον απέναντι τοίχο. Αισθάνθηκε εκτεθειμένη ή κολακευμένη;

Όπως και να ’χει, δεν μπορεί να το διαγράψει όπως θα μπορούσε να κάνει αν, ας πούμε, το ίδιο πράγμα είχε γραφτεί σε έναν ηλεκτρονικό τοίχο στο Facebook – επιλογή που ο ερωτευμένος τοιχογράφος φαίνεται ότι αγνόησε επιδεικτικά… Και δεν θα μπορεί να το διαγράψει ό,τι και να συμβεί στο μέλλον.

Μπορεί δηλαδή κάποια στιγμή να του παραδόθηκε, να έγιναν ζευγάρι και μετά να χώρισαν. Και το «Σούλα σε λατρεύω» να έμεινε εκεί, σαν αιώνια υπενθύμιση για τη σχετικότητα χρόνου και συναισθημάτων. Μπορεί να συζήσαν. Και ύστερα από χρόνια να βλέπει αυτή την εναρκτήρια εξομολόγηση μετά από ένα καβγά για τα κοινόχρηστα ή για μια απιστία. Ίσως, πάλι, να μετακόμισε. Και να άρχισε μια καινούργια ζωή, μακριά από τα επιτοίχια φαντάσματα του παρελθόντος.

Διότι, όπως και να έχει γραφτεί μια επιστολή, σε αρωματισμένο χαρτί, σε σκάλισμα σε δέντρο, σε τοίχο ή σε ένα timeline στο Facebook, το νόημά της παραμένει ίδιο: Είναι ένα στιγμιαίο ενσταντανέ. Που σε έναν ιδανικό κόσμο θα έπρεπε να έχει από πίσω ένα υποχρεωτικό disclaimer: «Τα παραπάνω ισχύουν μόνο κατά την ώρα που γράφονται».