Μία από τις πιο αθηναϊκές περιοχές της Αθήνας που δεν έχει «κάτι από Βερολίνο» ούτε «κάτι από Παρίσι» επειδή είναι κάτι από μόνη της. Ή, πολύ περισσότερο από κάτι
Ανακάλυψα τα Πετράλωνα πριν είκοσι επτά χρόνια, χάρη στην τότε πεθερά μου Αλίκη Γεωργούλη και την ταινία της «Συνοικία το όνειρο» – την ταινία που είχε γυρίσει με τον τότε σύζυγό της Αλέκο Αλεξανδράκη (1961). Ξανά, τότε, η ταινία κατακρεουργήθηκε από τη λογοκρισία, κι όποιος την έχει δει προσυπογράφει ότι είναι αριστούργημα: η παραγκούπολη στην περιοχή «Ασύρματος», όπου στον πόλεμο είχανε έναν μεγάλο ασύρματο οι Γερμανοί, κάτω από το λόφο του Φιλοπάππου και σύνορα με τα Άνω Πετράλωνα, έγινε το σκηνικό μιας πολύ ρεαλιστικής, πολιτικά τοποθετημένης, έξυπνης και ατμοσφαιρικής ταινίας που θα έπρεπε να είχε πάρει πολλά βραβεία… Οι πρωταγωνιστές της θα έπρεπε να είχανε επίσης πάρει πολλά βραβεία. Το κλασικό «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», σουξέ του Γρηγόρη Μπιθικώτση - Μίκη Θεοδωράκη (σε στίχους Τάσου Λειβαδίτη) ακούστηκε περισσότερο από την ίδια την ταινία – αν δεν την έχετε δει, το τραγούδι το έχει πάρει το αυτί σας σίγουρα…
Τέλος πάντων δεν τα ήξερα καθόλου ως τότε τα Πετράλωνα, άκουγα την Αλίκη να λέει «Στα Πετράααααλωνα, στην οδό Υπερρρρίωνος, κάναμε γυρίσματα» και αναρωτιόμουν πώς να είναι άραγε… επειδή, στα Νάιντις, δεν ήταν ακόμα της μόδας τα Πετράλωνα. Δεν είχανε πολλά μπαρ, καφέ, εστιατόρια, μπιστρό, ταβερνάκια, καφενεία και μέρη να «βγεις», επίσης ο φίλος μας Γιώργος Ευσταθίου δούλευε πόρτα στο «Memphis Bar» δίπλα στο Χίλτον, οπότε τριγυρνούσαμε συνέχεια γύρω από το Χίλτον, για να μη χάσουμε καμιά τελεία.
Το ότι τα Πετράλωνα, Άνω και Κάτω, εξελίχτηκαν μέσα στα τελευταία είκοσι επτά χρόνια σε μια από τις πιο ζωντανές περιοχές της Αθήνας... δεν είναι παράξενο
Το ότι τα Πετράλωνα, Άνω και Κάτω, εξελίχτηκαν μέσα στα τελευταία είκοσι επτά χρόνια σε μια από τις πιο ζωντανές περιοχές της Αθήνας... δεν είναι παράξενο – είναι, από τη μάνα της, μια από τις πιο Αθηναϊκές περιοχές της Αθήνας: τον ξένο σου, τον πας εκεί ένα βράδυ οπωσδήποτε, για να πάρει μυρωδιά της πόλης όπως οφείλει, της αληθινής πόλης, που δεν έχει «κάτι από Βερολίνο» ούτε «κάτι από Παρίσι» επειδή είναι κάτι από μόνη της. Ή, πολύ περισσότερο από κάτι.
Για μια περίοδο, χανόμουν ανάμεσα στα Άνω και στα Κάτω Πετράλωνα – μετά τη φάση «Γύρω από το Χίλτον» ήρθε η φάση «Είμαστε στα Κάτω ή στα Άνω Πετράλωνα τώρα;» συνήθως συνοδευόμενη από «χικ».
Alice Cakewitch
Δυτικά των γραμμών, η περιοχή λεγότανε «Κατσικάδικα» επειδή εκεί έβγαζαν οι γιδοβοσκοί τα κατσίκια τους να βοσκήσουν… μέχρι το 1925, που απαγορεύτηκε με νόμο η κυκλοφορία των κατσικιών σε αυτήν, και σε άλλες περιοχές της Αθήνας, που πάλευε να γίνει πόλη σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Ευτυχώς έμειναν τα παλιά πέτρινα σπίτια (αν όχι τα μεγάλα πέτρινα αλώνια, από όπου βγαίνει η λέξη «Πετράλων»). Σπίτια με πίσω αυλές, με ξύλινες πόρτες και παντζούρια, με κεραμιδένιες σκεπές, με ακροκέραμα, ή ωραία σπίτια χωρίς τίποτε από όλα αυτά, απλώς με αέρα και αίσθηση Παλιάς Αθήνας.
Ο κατάλογος με μαγαζιά Πετραλώνων είναι ατελείωτος, κάθε γωνία και μπαρ, κάθε στροφή και φαγάδικο. Τα περισσότερα, είναι από καλά ως καταπληκτικά – το πολύχρωμο «Upupa Epops», ταρατσάτο, εξωτικό «Andaman», το όμορφο «Dive», το φωτεινό «Rudu Bar» με τις τζαμαρίες, το σπιτικό «Λαμπάρι», το οικολογικό «Περιβολάκι», η τσαχπίνα «Λόλα» και οι ωραίοι μεζέδες της «Λόλα Άλλο», κι ακόμα δεν είμαστε ούτε στα μισά.
Alice Cakewitch
Το «Alice Cakewitch» είναι πρόσφατη ανακάλυψη, μια και ακόμα κι όταν δεν πίνεις τρελά, ένα κεκάκι το τρως. Το «Alice» είναι το βασίλειο των muffins, brownies, κέικ, μίνι και μάξι, της τούρτας, του γλυκού γενικότερα, του χρωματιστού γλάσσου, του στολισμένου αριστουργηματικά γλυκακίου που λυπάσαι να το φας, αλλά στο τέλος το σκίζεις, μια και σου τρέχουν τα σάλια από την ώρα που μπαίνεις στο μαγαζί. Οι προθήκες ξεχειλίζουν από πανέμορφα cup cakes με σχέδια και χρώματα, κανονικά «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων», μια και είμαστε στο θέμα «Αλίκη» από πολλές διαφορετικές απόψεις. Ο χώρος είναι πιτσικωτός, λαμπερός, ορεκτικός και σου ανοίγει την όρεξη, όχι μόνον για κέικ, για ζωή γενικότερα, ή έστω, για περισσότερα κέικ. Κάθε Κυριακή σερβίρεται ένα χαριτωμένο και οικονομικό brunch από τις 8.00 πμ ως τις 4.00 μ.μ. – τέλεια λύση για όσους έχουν μικρά παιδιά που ξυπνάνε από τη νύχτα του Θεού τις Κυριακές, και καβαλάνε τα ντουβάρια.
Paribaba
Άλλη πρόσφατη ανακάλυψη, της αδερφής μου μάλιστα, είναι ένα μπαράκι, το «Paribaba», στο οποίο πηγαίνει με την παρέα της και περνάει καταπληκτικά. Το «Paribaba» είναι ένα παλιό, ωραίο σπίτι, Πετραλώ-νικο από κατώφλι μέχρι στέγη, με πίσω αυλή, υπέροχη μόλις φτιάχνει ο καιρός. Η ατμόσφαιρα του μπαρ είναι αφρικάνικη και κουβανέζικη, μελανζέ, με πολύ καλούς ντιτζέι. Τα κοκτέιλ είναι διαφορετικά από τα συνηθισμένα (αλλά υπάρχουν και τα συνηθισμένα, αν τα προτιμάει κανείς), οι τιμές είναι κανονικές, Πετραλώνων, η διακόσμηση πατάει πάνω στη Μάμα Άφρικα ή και Μάμα Κουμπάνα, και… είσαι χαλαρός από την ώρα που μπαίνεις μέχρι την ώρα που βγαίνεις. Που είναι πολλή ώρα πιο μετά, επειδή έτσι είναι το σωστό μπαρ, φιλόξενο, γι’ αυτό και γίνεται στέκι…
22°
Paribaba
