Τη Γλυφάδα την έχω συνδυάσει με τον Μάνο Αντώναρο: ο μόνος φίλος μου που έμενε στη Γλυφάδα, αν εξαιρέσουμε την Έλενα Καραμίχαλου από τα ραδιοφωνικά «Κακά κορίτσια», που ναι μεν είναι φίλη μου, δεν ξέρω δε αν μένει ακόμα εκεί. Έφτανα λοιπόν στη στάση «Ελληνικό» και με μάζευε ο Μάνος με το αυτοκινητάκι του για να πάμε κάπου για «τσιμπιτουάρ» – καμιά μπίρα, κάτι ελαφρύ, καμιά βόλτα για χάζι. Το «κάτι ελαφρύ» για τον Μάνο βέβαια ήτανε ένα ψητό μοσχαράκι ίσως με φίλους του μοσχαράκια, ενώ για μένα πέντε κριτσίνια, άντε με λίγο τυρί, στην υπερβολή. Τέλος πάντων, ό,τι ξέρω για τη Γλυφάδα το χρωστάω στον Μάνο, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Στην «Μπιφτεκούπολη» π.χ. πηγαίναμε από τη μακρινή δεκαετία του ’80, συχνά πάρα πολύ λιωμίδηδες μετά το «Αεροδρόμιο», το κλαμπ, ή άλλα κλαμπ, μια και, λίγο μετά την εποχή των δεινοσαύρων, ήτανε η εποχή των κλαμπ.
Η οδός Κωνσταντινουπόλεως παραμένει «Μπιφτεκούπολη» – το «George’s steak house» το έχουνε σήμερα τα εγγόνια του Κωνσταντινουπολίτη Γιώργου Κατσαρίδη, που είχε ανοίξει στο ίδιο σημείο ένα χασάπικο κι έπειτα μια ψησταριά, το 1951. Η ψησταριά είχε τρελό σουξέ, ήτανε υπαίθρια και μάζευε πολύ κόσμο, αρχικά ο κόσμος έτρωγε όρθιος, έπειτα σιγά-σιγά απλωθήκανε τραπεζάκια και καρέκλες. Από το ’70 και μετά, τόσο η ψησταριά όσο και ολόκληρη η «Μπιφτεκούπολη» μάζευε ένα σωρό σελέμπριτις, του αθλητισμού, του πάλκου και της τηλεόρασης, ασταμάτητα επί τρεις-τέσσερις δεκαετίες. Ήταν η πατρίδα του μπασκετμπολίστα και το στέκι της τηλεπερσόνας. Η αδυναμία της τραγουδίστριας-σταρ, η (ευάερη) γωνιά του τραγουδιστή μεγάλης πίστας. Όλα αυτά τα αναφέρω για την ιστορία του πράγματος, για να μην αισθανόμαστε ξεκρέμαστοι, ή για άγνωστο λόγο, ψάξε βρες τώρα.
Φωτό: πετρος Καλφαμανωλης
Η Γλυφάδα εκτός από μπιφτεκάδικα έχει πολλά φαστφουντάδικα, μπεργκεράδικα και παγωτατζίδικα, σουβλατζίδικα, αλλά και εναλλακτικά/υγιεινά (π.χ. smoothies, gluten free κ.λπ.), πράγματα που μπορείς να φας στο χέρι/πόδι. Πράγμα που σημαίνει ότι απευθύνεται σε νεανικό κοινό, που θεωρεί το «φαγητό έξω» αναγκαίο κακό, γι’ αυτό το διαλέγει πακέτο, αρπαχτό. Από την άλλη, η ίδια Γλυφάδα είναι τίγκα στο ιταλικό εστιατόριο κάθε κατηγορίας, από τσέτουλο μέχρι πανακρίβογλου, ίσως η θάλασσα παραδίπλα ευνοεί το ιταλικό φαγητό σαν ιδέα.
Η «παραλία» της Αθήνας, από το Φάληρο μέχρι και τη Γλυφάδα, παραμένει ένα μυστήριο μέρος για μένα. Σιγά-σιγά όλη η περιοχή, λέει, το waterfront, η βιτρίνα πάνω στη θάλασσα, αγοράζεται από ρώσους ή και κινέζους εκατομμυριούχους, που δεν έχουνε καλύτερο από το να αγναντεύουν το πέλαγο από το μπαλκόνι τους ενώ τρώνε τραγανή πίτσα ή ζουμερά/ξεροψημένα μπιφτέκια... καλά, όχι όλα μαζί, απλώς αυτό είναι το concept.
Η Γλυφάδα έχει τα πάντα, είναι μία από τις πιο νεανικές και παράλληλα από τις πιο ακριβές περιοχές της Αθήνας, αλλά καταλαβαίνεις τους λόγους όταν την επισκέπτεσαι: είναι μια άλλη, αλέγκρα, παραθαλάσσια, ευημερούσα πόλη, που δεν σαβουρώθηκε απότομα από τα 90s στο Τώρα, παρά προχωράει βήμα-βήμα σαν τον κάβουρα, και καλά κάνει. Το ένα της πόδι είναι ακόμα στα 90s, ίσως και στα 80s, και σκοπεύει να παραμείνει εκεί όσο την παίρνει...
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
14°
