Το «Radisson Blu Park Hotel», στην αρχή της πολύπαθης Λεωφόρου Αλεξάνδρας, έχει στην κορυφή του το «St’ Astra Blu Roof Garden» – στο ψηλότερο σημείο του roof garden, είναι ένα σκέτο μπαρ, όμορφο και δροσερό. Δύο σκαλάκια πιο κάτω, δίπλα στην πολύ γαλάζια πισίνα, είναι το μπαρ-εστιατόριο. Και τα δύο έχουν αυτή την απίστευτη θέα που κάνει την «ταράτσα» του ξενοδοχείου μοναδική στο είδος της: Ακρόπολη, Λυκαβηττός, Τουρκοβούνια, η θάλασσα στο βάθος, τις καθαρές νύχτες του καλοκαιριού, ο ουρανός από πάνω… πήγα να γράψω «γεμάτος άστρα» αλλά μου φαίνεται λίγο σόκιν (μα είναι πάντα γεμάτος άστρα, σιγά το κατόρθωμα, για ολόκληρο ουρανό), οπότε μαζεύω εδώ την περιγραφή της θέας. Επιστρέφω στη λέξη «ταράτσα», που την έχουμε συνδυάσει με κεραίες τηλεόρασης και απλωμένες μπουγάδες – μα καμία σχέση με το ξενοδοχείο, πιο καμία... πεθαίνεις!
Radisson Blu Park Hotel
Το «St’ Astra Blu roof garden» είναι πολυτελές, αλλά μαζί και απλό. Δεν σε πιάνει από τον λαιμό με την πολυτέλειά του, οι επισκέπτες μιλάνε χαμηλόφωνα και χαζεύουν τη θέα, το προσωπικό γλιστράει ανάμεσα στα τραπέζια σαν να κάνει διακριτικά χορευτικά. Και… το φαγητό είναι τέεεεεεελειο. Φάγαμε ένα απίστευτο ceviche από λαβράκι με lime, αρωματικό και σούπερ. Το λαβράκι γενικά δεν το έχεις σε πολλή υπόληψη, όταν έχεις μεγαλώσει κοντά στη θάλασσα (καλή ώρα) αλλά εδώ ήταν αριστούργημα.
Radisson Blu Park Hotel
Ο σεφ λέγεται Δημήτρης Κανταράκης και το έχει με τα αριστουργήματα: φτιάχνει μια καταπληκτική σαλάτα με διάφορα λαχανικά ΚΑΙ φράουλες πάνω σε υπερ-νόστιμη κρατσανιστή βάση, γενικά όλα είναι τόσο πάρα πολύ ωραία που τα τρως ακόμα και αν ξεκίνησες με αυστηρή απόφαση να μην φας, ειδικά απόψε… γιατί να πάρεις μια τέτοια απόφαση ενώ βγαίνεις έξω, ένας θεός το ξέρει. Μια από τις φίλες μας, π.χ., είχε έρθει για την παρέα, μετά από μια μίνι επέμβαση σε κακοτράχαλο δόντι, και δεν έφαγε πράγματι τίποτε. Τη λυπηθήκαμε στην αρχή και έπειτα απλώς φάγαμε το μερντικό της, γιατί έτσι είναι οι φίλοι, αδίστακτοι.
Radisson Blu Park Hotel
Η Αθήνα έχει πολύ όμορφα και πολύ διαφορετικά roof gardens, όλα με θέα, δροσιά και ευφάνταστα κοκτέιλ. Έχουμε πάει μερικές φορές στην επίσης καθόλου «ταράτσα», στην κορυφή του ξενοδοχείου «President», αλλά μόνο για ποτά. Το roof garden του «Radisson Blu Park Hotel» είναι πολύ διαφορετικό από αυτό του «President» – αν το πρώτο είναι μίνιμαλ και γκρι-άσπρο-γαλάζιο, το δεύτερο φέρνει πιο πολύ σε σαφάρι, με νότες που παραπέμπουν σε Νότια Αφρική… στην οποία δεν έχω πάει, αλλά έχω δει ταινίες και καρτ-ποστάλ, μετράει κι αυτό.
President Hotel
Το να μπαίνεις στο ασανσέρ μεγάλου ξενοδοχείου για να ανέβεις στην ταράτσα, με την υποβλητική/χαλαρωτική μουσική και το γοητευτικό ημίφως (του ασανσέρ λέμε), σε βάζει ήδη στο τριπάκι της ειδικής εξόδου. Το να βρίσκεσαι τέλος στην κορυφή ενός κτιρίου και να χαζεύεις τα αστέρια στην καρδιά μιας μεγάλης, φωτισμένης πόλης είναι υπέροχο, αισθάνεσαι ότι παίρνεις βαθύτερες ανάσες, ότι απλώνεσαι, ότι ξεχειλίζεις από γενναιοδωρία ξαφνικά (ή για όση ώρα βρίσκεσαι εκεί). Μέχρι που αυτο-υποβάλλεσαι ότι όλα θα πάνε καλά και τα θέματά σου θα λυθούνε με μαγικό τρόπο χωρίς να ασχοληθείς καθόλου. Κι όλα αυτά, με ένα καλοκαιρινό κοκτέιλ. Άντε με δύο κοκτέιλ.
President Hotel
Το πόσο ισοπεδώνεται η αντοχή σου στο αλκοόλ (καθώς μεγαλώνεις) είναι άλλο πράγμα… ίσως να φταίει η θέα, ο αραιός αέρας εκεί ψηλά, όπως Έβερεστ, η θέα, η Αθήνα στα πόδια σου, η θέα. Ίσως να φταίνε τα αστέρια, που είναι πάρα πολλά και εντυπωσιακά στον καλοκαιρινό ουρανό, και ο καλοκαιρινός ουρανός ο ίδιος, που είναι από φυσικού του ένα είδος εγγύησης. Ιδίως μετά από δύο κοκτέιλ.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
13°
