Είναι περίπου ένας χρόνος από την ημέρα που σκέφτηκα να ξανά ξεκινήσω να γράφω.
Από τότε που με θυμάμαι γράφω τις σκέψεις μου σε ένα χαρτί, είτε αυτό ήταν ημερολόγιο, είτε εργασία ως δημοσιογράφος, είτε χαρά ως συγγραφέας.
Μου αρέσει να επικοινωνώ τις σκέψεις μου, δεν φοβάμαι μην εκτεθώ, και μιας κι αν δεν τολμήσεις δεν πας πουθενά, να ‘μαι. Έντυπα να γράφω δεν υπάρχουν πια, οι πλατφόρμες που ήδη υπάρχουν δεν πληρώνουν ή πληρώνουν ελάχιστα χωρίς την απόλυτη ελευθερία να λέω ό,τι μου κατέβει, οπότε όλα συναινούν με μια συμπαντική ώθηση να κάνω κάτι δικό μου για να επικοινωνώ μαζί σας. Κι έτσι βρίσκομαι στην Athens Voice.
Εδώ που υπάρχει πρωτογενής ελευθερία κι απ’ όπου άρχισαν όλα προτού γίνουν αγοραία, όπου μια νέα πνοή φυσάει, με τη μυρωδιά του γνώριμου.
Οι εποχές είναι δύσκολες, μέχρι αφόρητες, κι ευτυχώς έχω διατηρήσει ένα χιούμορ μου και μια ιδιαίτερη οπτική για να την βγάζω.
Πολιτικά, νομίζω, δεν θα δείτε εδώ. Δεν ξέρω τι ακριβώς θα καταλήξετε να διαβάζετε ακόμα, μιας και θέλω να αφήσω το πεδίο ελεύθερο για όποια σκέψη μού έρχεται, αλλά υπόσχομαι ότι θα ’μαι ειλικρινής και θα χορεύω το δικό μου χορό με την προσμονή να χορεύετε μαζί μου, και την ελπίδα να μεγαλώσω και να βρίσκετε όλοι κάτι που σας αφορά. Άλλωστε όλοι απ’ το ίδιο ύφασμα είμαστε φτιαγμένοι και τα ίδια πάνω-κάτω περνάμε. Οπότε πιστέψτε με δεν θα είμαι εκτός θέματος. Οι ανάγκες, οι λαχτάρες, οι προσδοκίες για κάτι καλύτερο δεν παύουν, γιατί η ζωή η ίδια δεν παύει ποτέ. Κυλάει κι αυτό είναι και το όμορφο, μια ροή που δεν σταματά και που σε πηγαίνει ταξίδια.
Μπορεί να δείτε τόνους να λείπουν, κάποιο συντακτικό, συγχωρείστε με, άλλωστε δεν είναι εκεί η ουσία, μιας και όταν με πάρει η φόρα τρέχω παραβλέποντας χαλίκια ή νερά κάτω.
Άλλωστε αυτό είναι μια εναλλακτική στήλη, ένα ημερολόγιο πραγμάτων, που εύχομαι να σας ενδιαφέρουν, πέρα από μικρολαθάκια.
Η ζωή είναι γεμάτη από αυτά, και πολλές φορές εκεί είναι που έχουν βγει ανακαλύψεις, ιδέες, κι άλλα σπουδαία πράγματα.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου αλάθητο, είμαι γεμάτη ρωγμές και ίσως αυτές είναι που με κάνουν να θέλω να γράφω, να εκφράζομαι.
Αυτές οι ρωγμές είναι που μας κάνουν ανθρώπινους.
Τα λάθη μας και οι ρωγμές μας.
Διαθέτω έναν βαθύ αυτοσαρκασμό ο οποίος με βοηθάει να πιλοτάρω την ζωή μου, και σε καμμιά περίπτωση δεν κάνω την έξυπνη, προσπαθώ να σαρκάζω, να καφρίζω, να γελάω, και να μην δέχομαι τον φόβο ως τρόπο ζωής.
Πιστεύω σε καλύτερες μέρες, ακόμα κι αν έρχονται με κουτσή χελώνα απ’ την Κίνα, που μπορούμε να θεωρήσουμε εσωτερικά πως ήδη ήρθαν, και να πορευόμαστε σ’ ενα σύννεφο στο ανάμεσα της πραγματικότητας και της επιθυμίας. Αλλιώς νομίζω ότι δεν παλεύεται αυτό που ζούμε και θα καταλήξουμε να παίρνουμε ομαδικά ενδοφλέβιες ηρεμιστικών.
Αυτή είμαι εγώ.
Σας περιμένω καθημερινά να με εμπνέετε, και να επικοινωνούμε.
(μη με αφήσετε μόνη γιατί πάσχω από φόβο εγκατάλειψης)
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
