Μερικές φορές κατεβαίνω την Ιπποκράτους με τα πόδια – βγαίνω από ένα οποιοδήποτε λεωφορείο στην Αλεξάνδρας, απέναντι από την κορυφή της Ιπποκράτους, με σκοπό να μπω σε ένα οποιοδήποτε λεωφορείο και να την κατέβω με ρόδες... αλλά τελικά περπατάω, με τη λογική «πάμε μια στάση παρακάτω» και χωρίς να το καταλάβω, τσουπ! βγαίνω στην Ακαδημίας.
Μέτρησα λοιπόν τα ψιλικατζιδικο-μπακαλικο-περίπτερα της Ιπποκράτους και είναι τουλάχιστον δεκατέσσερα – σε δρόμο μήκους 1,63 χιλιομέτρου, δηλαδή κάτω των δύο (χιλιομέτρων). Παίζει να έχασα και κανένα δύο, να αφαιρέθηκα κοιτάζοντας δεξιά αριστερά, αλλά είναι πολλά: κανένας άλλος δρόμος, σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου, δεν σου προσφέρει τόσο απλόχερα τη δυνατότητα να αγοράσεις τσιγάρα, Κουκουρούκου, κάρτες Πόκεμον, αναψυκτικό, νεράκι, συσκευασμένο γεμιστό κρουασανάκι, τσιπς, περιοδικό, εφημερίδα, χαρτί τουαλέτας σε περίπτωση που ξέμεινες στη μέση του δρόμου, αρωματικό χαρτομάντηλο, τσιπς, φυστίκια, προφυλακτικό, αεροπορικό φάκελο αλληλογραφίας, μπαταρία, γλιφιτζούρι, μπισκότα, τσιμπιδάκι, συνδετήρες, μπικ, σελοτέιπ, χανζαπλάστ και τόνο-με-φασόλια κονσέρβα – όλα αυτά κάτω από την ίδια στέγη.
Το ψιλικατζίδικο της Ιπποκράτους είναι ένα ρομαντικό πάντρεμα περιπτέρου, μπακάλικου και «ΕΒΓΑ» – κάθε τετράγωνο έχει από κανένα-δύο (ψιλικατζίδικα), και λειτουργούν ως άγκυρες της γειτονιάς: μπορείς να βρεις τα πάντα, σχεδόν συνέχεια, αλλά μπορείς και να αφήσεις μια σακούλα με άπλυτα για να περάσει να την πάρει η θεία σου, να παραλάβει ο ψιλικατζής ένα δέμα εκ μέρους σου ή να πεις καμιά κουβέντα με τον άνθρωπο όταν σε σφίγγουν οι μοναξιές ή ξεμένεις από τσιγάρα... τα ξέρω, έμενα δεκατέσσερα χρόνια στον Άγιο Νικόλαο Πευκακίων, μάλιστα σε εποχές που δεν προλάβαινα ποτέ ανοιχτό σουπερ-μάρκετ και επιβίωνα χάρη στα ψιλικατζίδικα.
Τέλος πάντων, ανάμεσα σε κάμποσα φαρμακεία, φωτοτυπάδικα, μοντελιδάδικα (=καταστήματα που πουλάνε είδη μοντελισμού, όχι μοντέλα), καφέ, μαγαζιά με παλιά βιβλία, με είδη δώρων, κι άλλα φαρμακεία, κι άλλα ψιλικατζίδικα... πέτυχα το «Πιπέρι στο στόμα», Μπαχαροπωλείο-Βοτανοπωλείο-Τειοπωλείο, όπως λέει η πινακίδα, πολύ όμορφο και αισιόδοξο, φωτεινό, πλούσιο, γεμάτο μυρωδιές και γυάλινα αστραφτερά βαζάκια με μπαχαρικά. Το «Πιπέρι» έχει 180 μπαχαρικά και καρυκεύματα, 80 βότανα, 40 διαφορετικές ποικιλίες τσαγιού και «90 προτάσεις υγιεινής διατροφής»... που μάλλον είναι οι συνδυασμοί με σπόρους-υπερτροφές – σινάπι διαφόρων αποχρώσεων, όπως και αφυδατωμένα λαχανικά, λιαστές ντομάτες, τζίνζερ, μυρωδικά κ.λπ. κλπ. Το θέμα είναι ότι μπαίνεις στο «Πιπέρι» και δεν πολυ-θέλεις να βγεις, ρωτάς «τι είναι αυτό, και κείνο, και τ’ άλλο;» και κοιτάζεις με περιέργεια τα ράφια του, γεμάτα ως απάνω με προϊόντα πολύ μοσχομυριστά...
Πιο κάτω, πάντα στη δεξιά πλευρά της Ιπποκράτους (που νομίζω ότι είναι λίιιιιγο φαρδύτερα τα πεζοδρόμια) είναι το χαρτοπωλείο «Χαρτογραφική» με «σχολικά, χαρτικά, είδη χειροτεχνίας, φωτοτυπίες»: μακρόστενο και βαθύ, περνάς ξυστά από χαλκομανίες, μολύβια με μπρελόκ και άνευ, μπλοκ και τετράδια ατελείωτα, για να φτάσεις στο βάθος δεξιά και να βγάλεις φωτοτυπίες. Κι ενώ είναι ό,τι πιο παραδοσιακό σε χαρτοπωλείο, η «Χαρτογραφική» έχει μικρούς θησαυρούς ανάμεσα στα στάνταρ σχολικά είδη: περίεργα στιλό, μαρκαδόρους, ξύστρες και σβηστήρες, υπέροχα αυτοκολλητάκια που θέλεις να τα κολλήσεις κάπου κι ας μην είσαι παιδί, είδη γραφείου που αποφασίζεις ξαφνικά ότι τα χρειάζεσαι απαξάπαντος... και το πιο ευγενικό προσωπικό που έχω πετύχει ποτέ μου σε χαρτοπωλείο.
Τέλος και λίγο πριν το τέλος (της Ιπποκράτους) είναι το εντελώς σέβεντις ζαχαροπλαστείο «Κοραής» ή αλλιώς «Corais Patisserie», μετά τις κλούβες και τους μπατσαδουάρ, σαν να μην πέρασε μια μέρα από το 1984 – οπότε και το ανακάλυψα πρώτη φορά. Έφτιαχνε ζεστό νες με πηχτό αφρό από πάνω, σαν καπουτσίνο (που δεν υπήρχε τότε ως κόνσεπτ) αλλά νες-με-γάλα – έτρωγες πρώτα τον αφρό με το κουτάλι και μετά έπινες το ίδιο το νες. Τώρα σερβίρει ωραιότατο καπουτσίνο, και τα γλυκά κρουασάν που ήταν το σήμα-κατατεθέν του. Έχει μερικά τραπεζάκια πάνω στο πεζοδρόμιο, μπορείς να καθίσεις για έναν καφέ αψηφώντας την κίνηση, γιατί είσαι τολμηρό άτομο κατά βάθος και δεν φοβάσαι ντιπ τίποτα.
Κι όπως διασχίζεις την Ιπποκράτους, με το λόφο του Στρέφη δεξιά σου και τον Λυκαβηττό αριστερά... αισθάνεσαι πολύ Αθηναίος, που θυμάσαι τους στίχους του Γιάννη Ξανθούλη, τη μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη, τη φωνή της Άλκηστης Πρωτοψάλτη, στο τραγούδι για αυτόν ακριβώς το δρόμο που είναι τόσο μα τόσο δύσκολο να τον περιγράψεις με λέξεις, πόσο μάλλον τραγουδιστά…
«Πιπέρι στο στόμα, Μπαχαροπωλείο-Βοτανοπωλείο-Τειοπωλείο», Ιπποκράτους 125-127 & Τσιμισκή, 2130410394, info@piperistostoma.gr
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
15°
