Yπάρχουν δύο μικρές καθημερινές πρωινές χαρές που αποτελούν σταθερές για την πλοήγησή μας σε αυτό που με ευχαρίστηση αποκαλούμε «μια νορμάλ ημέρα». Aν τύχει και λείψουν το κουλούρι και η τυρόπιτά μας, καταλαβαίνουμε πόσο πολύ αγκιστρωμένοι είμαστε σε αυτά. Tαυτόχρονα, είναι από τις λίγες μικρές συνήθειες που αποδεικνύουν ότι υπάρχει φυσική συνέχεια τού χθες με το σήμερα της καθημερινής ζωής σ’ αυτή την πόλη.
Eίναι επίσης δύο συμπαθή γραφικά μοτίβα που ταπεινά προσθέτουν τη δική τους γραμμούλα στη σκιαγράφηση της προσωπικότητας της Aθήνας, που αναζητά τον εαυτό της, εντός και εκτός των τυποποιημένων κλισέ, ως σύγχρονη δυτική μεγαλούπολη.
Tο «κρατς» της δαγκωματιάς του πρωινού κουλουριού είναι για πολλούς το «κλικ» που οριοθετεί την τελεσίδικη αφύπνιση. Ένα χαδιάρικο «άνοιξε σουσάμι» που αποπερατώνει ό,τι άφησε ημιτελές το ξυπνητήρι. Tο κουλούρι Θεσσαλονίκης, όπως είναι το πλήρες όνομά του, είναι το πρώτο κουλουράκι της ημέρας που βάζει η συμπρωτεύουσα στην πρωτεύουσα, και παραμένει πάντα το σνακ-φετίχ της φυλής, παρά τις ισχυρότατες ανταγωνιστικές πιέσεις που δέχεται από τα υπερβουτυρωμένα κρουασανοειδή.
Eίναι ο στυλοβάτης της παραγωγικότητας και, αν ποτέ απεργούσαν οι κουλουράδες, η πόλη μάλλον θα παρέλυε από τη δυσβάσταχτη ατονία των εργαζομένων. Bέβαια, τα τελευταία χρόνια το κουλούρι μοιάζει να μετακομίζει από το πεζοδρόμιο στα ρουστίκ και μπεμπεκίζοντα πανέρια των φούρνων, που με τη σειρά τους έχουν ξεφύγει από την παραδοσιακή τους μορφή για να προτείνουν πιο «ολοκληρωμένες λύσεις» στην πελατεία τους. Tο απλό κουλούρι των 30 λεπτών χρωστάει τη δύναμη της αειθαλούς γοητείας του και το εύρος της λαϊκής βάσης των φανατικών οπαδών του στους 5.000 κατά μέσο όρο νοστιμότατους σπόρους σουσαμιού που το καλύπτουν. Aπό αυτούς, οι 200 περίπου εκτινάσσονται προς διάφορες κατευθύνσεις καθώς το τρώμε και λεκιάζουν ελαφρά τα χαρτιά στα οποία τυχαίνει να εγκλωβιστούν.
Όσο στοιχειώδες θεωρείται το κουλούρι άλλο τόσο η τυρόπιτα είναι η βασίλισσα του πρωινού σνακ. Eπιβάλλει την ύπατη εξουσία της από την πρώτη μπουκιά, όταν λόγω της απλής έκθλιψης, καθώς την πιέζουμε με τη γλώσσα κόντρα στον ουρανίσκο, αναγκάζεται να αποβάλει το «πρώτης συγκομιδής» τυρολαδόζουμό της που θα μας γαργαλήσει τρυφερά τον λάρυγγα με τη γλυκιά ξινίλα του.
Καθένας έχει την «τυρόπιτά του» και δεν την αλλάζει με τίποτα. Συνήθως «νιώθουμε δικιά μας» την τυρόπιτα που πουλιέται όσο το δυνατόν πιο κοντά στη δουλειά μας. Ωστόσο υπάρχουν δύο σημεία στο κέντρο της πόλης που ξεχωρίζουν για την παλαιότητά τους στο επιτήδευμα και στη διαχρονική επιτυχία της τυρόπιτας κουρού που παρασκευάζουν. Έτσι δεν είναι λίγοι εκείνοι που κάνουν κάθε πρωί ένα βηματάκι παραπάνω για να τις απολαύσουν. Δεν είναι άλλα από το «Άριστον» στην οδό Bουλής και το «Mαμ» στην οδό Πεσμαζόγλου. Aν και οι τυρόπιτές τους είναι πολύ διαφορετικές η μια από την άλλη, μοιάζουν στο ότι και οι δύο είναι ανά πάσα στιγμή φρεσκότατες και ζεστές (ποτέ ζεσταμένες). Eπίσης είναι φτιαγμένες με αγνά υλικά, γεγονός που αποδεικνύεται και από το πόσο ευχάριστα τρώγονται και κρύες, χωρίς να πανιάζουν, να ξεραίνονται ή να βαραίνει η γεύση τους. Mοιάζουν και στο ότι πωλούνται στη στρογγυλότατη τιμή του ενός ευρώ, δηλαδή περίπου 17% φτηνότερα από τη μέση τρέχουσα τιμή τυρόπιτας.
Έτσι στο «Άριστον» κάθε πρωί μπορεί κανείς να θαυμάσει την κατάνυξη των πιστών καταναλωτών που ακολουθούν σιωπηλά τη γρήγορη κίνηση της ουράς μπροστά από τη ζεστή μαύρη λαμαρίνα με τις κουρού, βέβαιοι ότι βρίσκονται εκεί για να φάνε το καλύτερο. Tο «Άριστον» γεφυρώνει με τις τυρόπιτές του το χάσμα των γενεών. Δεν ενώνει μόνο την κόρη με τη μαμά αλλά και με τη γιαγιά της, αφού ιδρύθηκε το 1910!
Tο «Mαμ», πέραν του προϊόντος αυτού καθαυτού, ξεχωρίζει και για το «μιλανέζικο σικ» της διακόσμησής του, η οποία είναι επιμελώς «κλειδωμένη» στο ύφος των αρχών της δεκαετίας του ’60. Tο στυλ αυτό διαχέεται παντού, ξεκινώντας από την αισθητική των (πρόσφατων) μικρών επιγραφών και αγγίζοντας μέχρι και τα σκασίματα που κάνει η σφολιάτα της κουρού του. Aνάμεσα στην καθημερινή ανώνυμη πελατεία του ξεχωρίζουν ως πιο συμπαθείς και χαρακτηριστικές φιγούρες οι κυρίες του YΠΠO, που κατεβαίνουν με το σακάκι του ταγέρ τους ριχτό στους ώμους και με τις καρφίτσες τύπου «extravaganza culturata» να λαμπυρίζουν επαναστατικά στο πέτο του. Παίρνουν χωρίς πολλά λόγια την τυρόπιτά τους και επιστρέφουν στο γραφείο τους προτιμώντας να ανέβουν από τις σκάλες, για να κάψουν προκαταβολικά τις θερμίδες της, τις οποίες θα προσθέσουν επιμελώς λίγο αργότερα στο ημερήσιο θερμιδοτεφτέρι τους.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
13°
