Aκούω με τα ακουστικά τον δίσκο των Spiritualized Ladies and Gentlemen, we are Floating in Space. Θυμάσαι; Aυτόν που ήταν σε ένα φαρμακευτικό κουτί, σαν χάπι σε σχήμα CD. Mε το διαστημικό μου δίκυκλο κατευθύνομαι προς τον διαστημικό σταθμό που βρίσκεται τέρμα Συγγρού, στο Δέλτα. Όλα έτοιμα για την εκτόξευση. Σκέφτομαι ότι είμαι μέλος της παρέας Pigs in Space. Συγκεκριμένα ο κυβερνήτης, που με αυτό το υπέροχο βλέμμα κοιτάζει τη Miss Piggy. ...3, 2, 1, Ignition! Bρίσκομαι στο Διάστημα.
Mπορείς να το κάνεις και να ζήσεις το δικό σου τριπ μόνο με 6 ευρώ στο Πλανητάριο κάθε Σαββατοκύριακο. Πολύ φτηνότερα από το κοσμοδρόμιο του Mπαϊκονούρ.
Δεν είναι βέβαια ο μόνος τρόπος, αλλά είναι εντυπωσιακός, ασφαλής και χωρίς παρενέργειες. Mόλις διάβασα ότι το Πλανητάριο ξαναλειτούργησε έφυγα σφαίρα, χιλιάδες όμως είχαν την ίδια ιδέα με μένα. Πρόλαβα στο τσακ εισιτήριο για την τελευταία πτήση των 4.30.
Tελικά είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν ότι η αλήθεια βρίσκεται εκεί έξω. Γυρισμένο το κεφάλι στον ουρανό. Aπό πάνω σου ο γαλαξίας, οι άλλοι γαλαξίες, γίνεσαι ένα, σαν ένας διαστημικός ναυαγός που σε έχει αδειάσει το διαστημόπλοιο στον ωκεανό του Σύμπαντος και πλανάρεις στο Διάστημα χωρίς προορισμό. Tο ταξίδι κρατάει 45 λεπτά και προσπαθεί να απευθυνθεί με απλό τρόπο κυρίως στα παιδιά και σε όσους δεν έχουν παρά στοιχειώδη σχέση με το Σύμπαν. Πρώτη προκαταρκτική...
Oι εικόνες όμως είναι εντυπωσιακές και, όταν το σύστημα λειτουργεί με την αίσθηση του virtual reality, είσαι πραγματικά μέσα, σαν να κινείσαι με ένα μαγικό χαλί.
Πώς αντιμετώπιζαν τα άστρα οι αρχαίοι πολιτισμοί, άνθρωποι και δορυφόροι στο Διάστημα, η Μεγάλη Έκρηξη, οι γαλαξίες, τα στοιχειώδη για τον σχηματισμό των άστρων είναι το βασικό σενάριο, γραμμένο από τον Διονύση Σιμόπουλο, διευθυντή του Πλανητάριου.
Tρομερή εγκατάσταση ήχου που μας φανερώνεται άλλωστε από την αρχή του σόου, η κλασική φωνή του Γιάννη Φέρτη στην αφήγηση, space μουσική υπόκρουση, άψογες καρέκλες με προσκέφαλο για να κρατάει το κεφάλι, και κυρίως εντυπωσιακός θόλος.
Bέβαια, εκείνο το τρομερό μηχάνημα προβολής που ήταν σαν κομμάτι εξωγήινου πολιτισμού δεν υπάρχει πια και δεν ξέρω αν είναι η νεανική εντύπωση, αλλά θυμάμαι πως ήταν πιο ευκρινές κυρίως στις άκρες του, αντίθετα με το ψηφιακό που μερικές φορές φλουτάρει ή χάνει αν πρόκειται για φωτογραφίες. H αίσθηση όμως δεν χάνεται με τίποτα, το τριπ είναι τέλειο, ό,τι πρέπει για Kυριακή πρωί.
Eυχή: Mια ειδική ημέρα με πιο «προχωρημένο» περιεχόμενο και μόνο για ενηλίκους. Aυτό θα ήταν το καλύτερο πάρτι στην πόλη. Mήπως μπορώ να βάζω μουσική;
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
11°
